1e jaar universiteit

 De woorden van mama blijven maar malen in mijn hoofd.... 

"Gij wóónt hier niet thuis, ge zijt hier gewoon tot ik u kan buitensmijten en dan zette ier geen voet meer binnen"

"Joanina en Amelie zijn ook blij als gij weg zijt, dan moet ik geen ruzie maken"

"Tante Tina vroeg eens waarom ik u sloeg en Joanina niet, en dan heb ik haar gezegd hoe dat komt... Tja, Joanina die kijkt zo lief en zielig, maar gij met uw dom gezicht daar moet ge wel op slaan"

"Ge zoudt beter gelijk Joanina zijn. Aan u heb ik toch niets"

"Ik moét u wel zo controleren, want ge kunt niet voor uw eigen zorgen"

"Eleonora loopt hele dagen humeurig en ik zie haar nooit lachen" 

Leeg

zo voelt het

leeg en eenzaam

een leeg gat

waardoor verdriet en gemist stroomt

stil verdriet

verborgen

niemand die het ziet

niemand die iets merkt

die leegte 

die ik op zóveel manieren 

tevergeefs

probeerde te stelpen

maar die blijft stromen

stromend

schurend

langzaam schuurt het de holte

verder en verder uit

een steeds grote

gemis

dat gevuld moet worden

steeds meer en meer heb ik nodig

meer en meer

maar nooit verdwijnt

de leegte

de schuld

het gemis

al eet ik

vreet ik

sta ik op springen...

kan ik nauwelijks nog rechtop staan...

nog steeds voel ik me zo ongelooflijk leeg. 

Helder denken lukt niet meer. 

mijn maag schreeuwt het uit

en ik voel me schuldig, zo immens schuldig. 

De mist in mijn hoofd

wordt doorbroken

in een flits zie ik waar ik sta

Ik ben een slaaf

ongelukkig en eenzaam

waardeloos

een slaaf van mijn verlangen.

Mijn geweten dondert

eindeloos zoek ik

mijn hart huilt zachtjes

een stroom van verdriet

alles spoelt weg

niets blijft nog over

het enige wat nog telt

is dat verlangen

ik heb niets

ik ben niets

ik

ben zelfs niet van mezelf

nee, ik ben gewoon een slaaf

de slaaf van mijn verlangen. 

Oktober 2001 (18 jaar)

 

Dag Bart, 

Het gaat hier thuis (weer eens) niet goed. Het was eigenlijk al lang geleden dat mijn moeder zo gedaan had en het was een beetje uit mijn hoofd gegaan. Maar nu is het weer terug. Dit is echt het allervreselijkste gevoel op aarde. Mijn moeder kwam net thuis (ze was van vrijdagnamiddag weg), eerst as ze gewoon redelijk vies, maar daarna werd het erger. De aanleiding was iets vreselijks stoms en onbenulligs, namelijk dat de was niet droog was. Ik had dat de vrijdagavond moeten uithangen maar het was er pas de zaterdagochtend van gekomen. Daardoor was die was dus niet droog. 

En dan werd ze ook nog eens woedend omdat ik "weer aan 't liegen en bedriegen" was over vrijdag... ze had mij opgebeld vrijdagmiddag en ik had haar toen aan de telefoon gezegd dat ik rond half vijf of half zes zou thuis zijn, maar het deel "of half zes" had ze blijkbaar niet gehoord. 

En dan was ze vies omdat ik zogezegd achter haar rug naar de tekenacademie was gegaan zaterdag... terwijl ik haar dat toch al een aantal keer had gezegd...

In haar woede-aanval begon ze ook op mijn vader te roepen over hoe een rotkind ik wel ben, en ze zei "Awel hang dan zelf de was uit als ge toch zo wilt samentroepen met haar" (met mij dus). Allé, ze schreeuwde het eerder dan dat ze het zei. 

En toen riep ze ook nog dat ik onmiddellijk naar mijn tante moest bellen: "... want ge gaat daar toch maar om u een hele week in de watten te laten leggen en om te profiteren van die mensen". (Maar ik ging eigenlijk naar mijn tante omdat zij gevraagd had of ik haar wat wou komen helpen in haar nieuw huis want ze zijn net verhuisd) 

Ik belde dus naar mijn tante maar ik begon daar weer zo te wenen dat ik niets meer kon zeggen. Dan nam mijn moeder de telefoon uit mijn handen en begon uit te leggen: "Ja, ik vind niet dat Elke zo een week op vakantie mag gaan, ze mag hier thuis ook wel ne keer wat doen. 

Ge kent haar hé, heel de tijd achter onze rug dingen doen, vrijdag is ze ook weer naar weet-ik-veel-waar geweest. Ja... ze is al altijd zo geweest hé, van kleins af... niet te vertrouwen... vanals ze een beetje vrijheid heeft maakt ze er misbruik van. Ze zet hier zó een domper op ons gezin hé. Ze verpest hier de sfeer met haar rare gedragingen en ze zet ons allemaal onder druk.. Ze denkt dat ze beter is en meer mag dan wij...
Tja, gij zult waarschijnlijk wel een heel andere indruk hebben van haar, maar ja, gij hoort ook alleen maar hààr klok slaan hé... nu dat ge het eens van mijn kant hoort zulde wel een ander beeld van haar krijgen. 

Ach ja, ik moet u dat eigenlijk niet allemaal uitleggen hé (spottend)"

En toen zei mijn tante waarschijnlijk iets van dat ze toch niet begreep waarom ik niet mocht komen, waarom dat zo plots ineens niet meer mocht. 

Mijn moeder zei dan nog allemaal van die dingen over wat een rotkind ik was, zo van 

"Tja, 18, maar dat is maar haar kalenderleeftijd. Ze zit nogal achter op haar leeftijd.

Wat? Ah? Ge hebt niet die indruk? Ja, maar ge ziet haar ook niet zoveel hé... maar wij moeten er mee samenleven hé. Wij kennen haar wel beter... "

En als ze dan uitgeraasd was, "mocht" ik van haar mijn verhaal vertellen aan mijn tante. 

Maar ik kon toch geen deftig woord zeggen omdat ik zo aan het wenen was. 

Mijn tante heeft me dan wat getroost en gezegd dat ik moest volhouden en zo, ze wenste mij sterkte. Ze weet wel dat het niet altijd zo makkelijk is met mijn moeder... 

Tja, en nu zit ik hier dus weer op mijn kamer, weer met zo'n opgezwollen gezicht. Geen zicht zenne, echt lelijk. Ik voel mij superslecht, schuldig, woest op mijn moeder. 

Als dat weer zoals vorig jaar gaat worden met al die woede-uitbarstingen, dan hou ik dat niet lang meer vol. 

Vorig jaar ging ik bijna iedere week naar een psychologe van het CLB en dat hielp echt wel, zij legde dan uit dat ik echt niet zo een rotkind was... want echt waar, als je dat telkens opnieuw en opnieuw moet horen, dan word je er op den duur gek van. Dan word je zo gek om jezelf te haten, van jezelf te kotsen...

 

In zo'n "Help-ik-word-hier-echt-gek-van-thuis"-bui was ik toen ik in mijn voet heb gesneden. Op zo'n moment denk je eigenlijk niet goed na en wil je gewoon alleen maar jezelf kapot maken. 

 

Mijn moeder heeft al zóveel dingen gezegd tegen mij, ik zou zeker 50 bladzijden kunnen vullen want zulke dingen vergeet je (jammer genoeg) niet. Volgens mijn vader moet ik dat gewoon van mij afzetten, maar dat lukt mij niet. Ik blijf me toch afvragen of het allemaal waar is wat mijn moeder zegt. Ook al zegt ze de stomste dingen, ik ben echt zo stom om daar telkens geloof aan te hechten. 

 

En die schuldgevoelens die VRETEN aan je. 

Enkele voorbeelden van wat ze zoal gezegd heeft tegen mij: 

- ik ben een sfeerverpester die haar leven verpest

- ze heeft zich altijd al geschaamd voor wat voor een kind ik ben

- ik gedraag me als een kleuter

- er is niemand die mij graag ziet en als ik dat al denk, is dat gewoon omdat mensen van mij willen profiteren zegt ze

- ik ben net als mijn tante A: ik lijk wel lief maar eigenlijk ben ik vals

- ik kan niemand graag zien zegt ze, ik ben iemand die zich aan niets of niemand bindt. Ik ben iemand die aan zichzelf denkt en van anderen profiteert. Ik weet niet wat liefde is, ik heb dat nooit gekend en zal dat ook nooit kennen zegt ze. 

- ik ben jaloers op Joanina omdat zij alles veel beter kan dan mij

- ik manipuleer mensen

- ik heb nog nooit iets bereikt in mijn leven, alle kansen die ze mij gaf heeft ze verprutst

- ik moet niet meer naar de muziekschool want ik ben een schande voor mijn zussen die het wél goed doen

- ik ben een dikke nek

- ik kan me niet aan regels houden en hou geen rekening met andere mensen

- ik ben een kind dat mijn moeder nooit gewild heeft en ik moet er rekening mee houden dat ze mij tegen haar zin moet opvoeden

- ik zou beter precies als Joanina zijn

 

Het allerergste dat ze ooit gezegd heeft (en dat was in de Paasvakantie) was 'ge moet zolang ge hier thuis woont niet op kamp of zo gaan, of ergens gaan logeren, want dan duikte toch weer met de eerste de beste gast in bed". 

Toen was het dat ik zo woest was, en ik heb toen mijn zelfbeheersing verloren en ik heb tegen haar geschreeuwd (ik roep anders nooit) dat ze erover moest zwijgen (en het scheelde niet veel of ik had haar van de trap geduwd). Want ze heeft dat nu al zó dikwijls gezegd, en daar kan ik écht niet meer tegen. 

Dat van Quentin ligt gevoelig, en als mijn ouders erover beginnen voel ik me nog altijd héél schuldig, slecht, vies, vuil... 

Door heel die historie met Quentin heb ik heel veel schuldgevoelens gekregen. 

Ik had een afschuw van seks, en dus was het onbeschrijflijk vreselijk dat mijn moeder steeds maar herhaalde dat ik een hoer was en bestempeld zou worden als 'de matras van Watervliet'. 

Ik kan dat moeilijk uitleggen...

omdat ik dus op mijn 16e 'al' seks had gehad (en dan nog alleen met Quentin plus het feit dat ik het eigenlijk niet echt 100% gewild had) was ik dus iemand "die met iedereen in bed duikt". 

... Ik ga 't hier niet allemaal opschrijven, ik vertel het liever. Maar het komt erop neer dat ik me een hoer voelde, dat ik mij niet goed in mijn vel voelde. En dan hebben Sarah en Drieke en die psychologe mij uiteindelijk overtuigd dat ik mij écht niet schuldig moest voelen. 

Pf... en ja nu heb ik dus hand-pijn van al dat schrijven, en ik voel mij al weer beter nu ik mijn hart gelucht heb.

Ik moet rap mijn licht uitdoen want het is al 10 na 10, en om 10u moet mijn licht uit zijn van mijn moeder of ze komt me weer straffen... 'k schrijf morgen wel voort. 

(ik heb deze brief nooit verstuurd, waarschijnlijk omdat ik niet wilde zielig doen).