Brieven van mijn moeder
Eleonora,
Heb jij aan die ‘lieve vriend’ van jou ook verteld dat je je eigen gezin een paar jaar geleden in gevaar bracht doordat je je als hoer gedroeg bij een jongen die jou zelfs verteld had van zijn besmettelijk-overdraagbare ziekte? Zal ik je oma en de hele familie er eens over informeren, en ook je vriendenkring? Dan zal je eindelijk beseffen waar jij reeds jaren mee bezig bent.
Jij behoort nu wel definitief tot de familie van de muilentrekkers en ik wil niets meer met je te maken hebben. Mocht je ooit toch tot inzicht komen, moet je mij dat maar laten weten en pogen om me te overtuigen dat het je spijt en dat je je mening herziet. Zoniet sta ik je af aan je manipulerende OMA.
Het is niet omdat het ‘niet kunnen ontvangen van vrienden thuis’ het ENIGE is waarover je echt benadeeld werd, dat je dat nu zo overdreven in de kijker moet stellen met zo’n REUZE-vergrootglas. In de weekends heb ik ook de uitstapjes met de kinderen verkozen boven thuis zitten (opruimen) en MIJN vrienden of familie te ontvangen voor roddelende koffietafels. Ik had jou ook voor TV kunnen zetten. Was dat echt nodig geweest ten voordele van een ‘netter huis’?? Dat kan je in vraag stellen, maar de klok kan niet teruggedraaid worden.
Je weet toch ook wel dat je vader ons financieel altijd veel tekort deed zodat ik ook daardoor veel tijd diende te besteden aan verstelwerk en bewaren van alles? Had je dan liever gehad dat ik dag en nacht werkte en eraan kapot ging zoals zoveel andere vrouwen? Had je zelfs dié uitweg beter gevonden om je gedroomd ‘opgeruimd huis’ te hebben?? Weet je wel dat jouw (kinder-) kamer de enige was die NOOIT opgeruimd was en op het einde zelfs stonk van rondslingerend wasgoed? Er is maar één grote schuldige in heel deze zaak: JIJ!!!
Vind jij het normaal dat ik nog bovenop het vele werk ook nog de tuin moest doen. Ken jij veel vrouwen die alleen de lauriers moeten snoeien??
Denk dan niet meer aan die vervelende kindertijd, nu ben je verantwoordelijk voor je eigen leven. Wat maak jij ervan?? Wil je je hele leven blijven beklagen over ‘vroeger’ of maak jij iets van je leven los van die ‘stomme ouders’???
Vergeet niet dat je als kind je hele leven hebt gehoord dat het allemaal de schuld was van je moeder. DAT PAPA DAARDOOR ZELFS NIET KON WERKEN AAN HET HUIS… Hij lijkt zijn eigen verzinsels wel te geloven… Het lek in je kamer, en nu in de veranda, de kapotte boiler, en zovele karweien die gewoon NIET gedaan worden door zijn onverschilligheid, en daar zit ik VOOR NIETS TUSSEN. Ik heb al die tijd hoop gehad. Opa had me gewaarschuwd dat ik als vrouw van Luc (bijna) uitsluitend zou dienen om zijn kinderen op de wereld te zetten. Jammer dat ik hem toen niet geloofde. Opa had enkele jaren in Kongo gewoond waardoor hij die mentaliteit wel kende… Ik heb mijn huwelijksleven dus zonder ouders moeten ‘overleven’.
Ik vraag u: hou uw vuile handen van ons af.
Zoals je nu doet haat ik je minstens evenveel als jij mij.
Je werd al die tijd GEBRAINSTORMD, wees toch eens kritisch!!! Ik heb zelfs (bijna) al mijn sociale contacten moeten opgeven wegens geld- en tijdgebrek!!! Alles en voordele van de (ondankbare) kinderen.
Eleonora, het valt me op, al die gelijkenissen tussen mijn onbetrouwbare en ruzie-zoekende moeder en jou. Het is een eigenaardige gewoonte om te proberen vrienden te winnen door uzelf te beklagen en tegelijkertijd anderen vuil te maken.
Het zou voor mij niet moeilijk zijn om uw vuile was buiten te hangen, maar tot nu toe had ik daar niet de behoefte toe. Het zou alleen – heel tijdelijk – in mijn voordeel zijn. Zoiets ondervond je wellicht ook al.
Ga dus maar naar een psycholoog of zoek begeleiding ivm je jaloezie en achterbaksheid. Zoniet duurt het nog vele jaren eer ge af zijt van die nare gewoontes waarbij je anderen maar vooral jezelf benadeelt.
Je hebt toch zelf ook al vastgesteld dat er van papa toch niets maar dan ook niets ordentelijk ligt in huis… alleen weggooien doet hij wanneer hij moet opruimen. Zaken van mij respectloos weggooien, daar heeft hij geen moeite mee want hijzelf is o zoveel belangrijker.
Hou aub op uw moeder overal vuil te maken. Waarom niet uw vader? (liefst ook niet…)
Alvast bedankt voor de stank als dank.
Eleonora, uw vader heeft zijn gezin en huis al 20 jaren verwaarloosd ten gunste van zichzelf en zijn familie olv uw oma. Daar kan ik niets aan doen. Tevergeefse moeite.
Ik kan me moeilijk voorstellen dat jij het in deze situatie ‘beter’ had gedaan. Tenzij je achteraf denkt ‘Ik had liever een opgeruimd (en onafgewerkt) huis gehad, doordat mijn moeder hele dagen het werk van mijn vader had opgenomen (verbouwen, opruimen, verven…). Dan had ze niet elke avond naar de muziekschool gereden, of de sportclub en had ik gezellig elke avond TV gekeken of (op straat) gespeeld’.
Aangezien je nu te pas en te onpas vertelt dat het de schuld is van je moeder, zal ik maar aannemen dat je het liever anders had gehad. Dit kon ik 20 jaar geleden echter niet voorzien. Gelukkig denken mijn andere kinderen er (voorlopig??) anders over. Waarom aanvaard je je ouders niet zoals ze zijn, met hun positieve én hun onaangename kanten. Dan hadden wij dat tov jou ook kunnen doen. Na je bedriegerijen heb ik die verdraagzaamheid tov jou niet meer.
Je moeder.
PS je zoekt duidelijk naar ‘schuldigen’ maar wat vind je van jezelf? Doe jij alles zoveel beter?
Het is niet goed te keren dat je aan een 11-jarig kind uitlegt dat je na elke (slordige) verdwijning van je fiets er zo maar één “uitzoekt” (steelt) die niet op slot is[1]. Je moet je dringend professioneel laten begeleiden in je normen-waarden-besef!!!! Zoniet kom je in de problemen.
[1] Ik had van mijn ouders een fiets gekregen bij het begin van het schooljaar. We waren die samen gaan vastzetten in de fietsenstallingen van het Zuid. Toen ik die wou nemen de dag nadien, was de fiets al gestolen. Ik vond elders wel een achtergelaten krot, met platte band, en zonder remmen, zonder slot. Ik besloot deze fiets dan te gebruiken (de band heb ik zelf kunnen plakken, maar ik reed wel zonder remmen omdat ik niet wist hoe ik dat moest herstellen).
Ondertussen was de zon in de stad weg, terwijl papa goed weet dat ik 's winters niet 's avonds wil gaan wandelen in de koude, vochtige -met rook neerslaande- stadslucht, zeker niet op een dag waarop de zon 's middags lekker scheen. Als papa het zó belangrijk vindt om telkens eerst naar jullie te komen, dan is het maar zo. Ik begrijp niet hoelang jullie nog zo kinderlijk beroep zullen doen op 'mijn man'. Ik vind het een ook schande dat jullie (vooral Eleonora) al zoveel geld van ons ontfutseld hebben, o.m. voor haar 'wereldreis', en dat papa nu in alle eenzaamheid nog verder zit te karotten aan o.m. zijn veranda. Ik zou daar ook depressief van worden!!!
Papa zou de komende jaren kunnen goedmaken wat hij de voorbije 20 jaren zo verwaarloosde, maar neen, hij blijft met mij omgaan zoals met zijn huis- en kuisvrouw. Dat neem ik niet langer. Hij heeft thuis natuurlijk ook niet het goed voorbeeld gehad, maar dat zie ik niet langer als 'verzachtende omstandigheid'. Ik zal zelf wel verder naar huis komen om er mijn spullen verder op te ruimen. Ik kan niet blijven hopen en illusies hebben.
Eleonora, ik benadruk dat ik zeker die kinderkleertjes moet terugkrijgen, die jij mocht gebruiken, maar onaangeroerd liet. je had me dat ook beter meteen gezegd. En die boeken en die C.D. moet ik binnenkort ook (via papa) terugkrijgen, vooraleer ook die spoorloos worden. Ik geloof er niets van "dat papa die misschien met het papier heeft weggegeven"; het zou niet de eerste keer zijn dat je liegt en bedriegt. Je vader heeft het (nog steeds) niet door, maar ik weet wel beter.
Ik wil ook niet dat je het nog over 'onze problemen' hebt met Amelie. dat kind ziet hier al genoeg af met zo'n vader. Gisteren heeft hij haar opnieuw lastiggevallen met nutteloze gesprekken waaruit bleek dat hij nog steeds zo jaloers is op "ons mooi leventje samen in Gent", en ook over het feit dat hij "zo hard moet werken" in tegenstelling tot zijn vrouw die zomaar ineens over een grote som geld beschikt n.a.v. het overlijden van haar ouders. Ik weet al lang dat papa ziekelijk jaloers is, maar ik ben niet langer zijn therapeut, mijn geduld is op. Ik zal (misschien nog ooit) werken om te leven, nóóit leven om te werken. Bij papa geldt dit als een excuus om allerlei te camoufleren. De vorige weken liep hij er altijd maar zo lusteloos bij, kloeg aanhoudend over 'zorgen' terwijl ik er nu eindelijk helemaal géén meer heb, en zo wil ik het ook houden. Met zo'n 'burn-out-man' breng ik mijn tijd niet meer door; ik heb ik mijn leven al teveel opgeofferd voor de anderen; het is nu genoeg geweest.
Marianne, eerst heb ik het geprobeerd met Luc, daarna hoopte ik dat zijn kinderen het zouden kunnen, maar die veroorzaken nu integendeel nog méér 'zorgen' bij Luc, dus ga ik nu nog verder op zoek naar hulp: misschien kan jij je broer helpen?!? Zijn grote fout is dat hij vindt dat hij alles goed doet en dat het aan de anderen ligt. Daarmee samenleven is écht niet meer mogelijk.
Je moet er maar niet teveel op letten op dit soort e-mails. Het komt wel vaker voor dat ze zulke dingen schrijft in een opwelling, en er dan mensen in betrekt die eigenlijk niets te maken hebben met het voorval... Meestal reageer ik er niet op en krijg ik enkele dagen later weer een vrolijk mailtje (bv mama zegt dat papa "nooit" meer moet komen in't weekend, maar 't volgend weekend is dat al vergeten). 't Is moeilijk om begripvol te reageren op zo'n e-mailtje omdat ik de indruk heb dat ze zich dan nog meer gesterkt voelt in haar "benadeeld-zijn".
't Is wel erg dat mama zich regelmatig zo ongelukkig voelt, maar dat heeft ze toch een beetje van haar mama. Gelukkig heeft ze in tegenstelling tot haar mama, nog vele interesses die haar voldoende levensvreugde geven om meestal gelukkig te zijn en ook Amelie maakt haar gelukkig, en ook met papa heeft mama nog leuke momenten (zoals hun weekendjes afgelopen jaar). Tegenwoordig heeft ieder echtpaar de vrije keuze tot echtscheiding of niet, dus het is hun keuze. De balans schommelt nogal, maar voorlopig nog niet definitief in één richting (misschien blijf de balans wel altijd zo schommelen, dan zullen we daar moeten mee leren leven). Gelieve mijn e-mail zeker niet te forwarden naar haar, mails kunnen zo snel verkeerd begrepen worden. Je hoeft ook niet te reageren op deze e-mail als je daar geen zin in hebt.
Groetjes
Joanina
Hallo Joanina,
Ik zal nog kijken of en wat ik naar jullie mama terugmail. Moet er nog even over nadenken. In ieder geval zal ik het er hier thuis met niemand over hebben.
Groetjes aan Piet
Marianne
Antwoord van mij aan tante Marianne:
ik wil hier zeker geen te lang heen-en-weer geschrijf over beginnen, want ik wil over niemand slechte dingen zeggen, maar ik wil wel even schrijven dat ik blij ben dat je toch achter papa staat. Hij doet zoveel voor ons, en óók voor mama, en ik vind het echt zo jammer voor hem dat hij dan dit soort reacties krijgt. Het blijft natuurlijk papa zijn keuze om bij mama te blijven, en hij neemt dit soort dingen erbij omdat ze samen ook nog veel mooie momenten hebben. Daarom praat ik er niet vaak over met papa, het is zijn keuze en daar wil ik me niet in moeien.
Maar ah ik vind het toch altijd zo pijnlijk om te zien dat hij zulke dingen moet horen!! Dat verdient hij echt niet!!
Ik ben blij dat jullie wel weten hoeveel hij voor iedereen in zijn omgeving doet.
Eleonora
Ik vind het ook erg vervelend en lastig voor je papa, heb nog niet naar hem toe gereageerd.
Ik kijk wel.
Leuk dat de meesten willen komen op kerstdag!! Wordt zeker gezellig. Oma (weet niks van bovenstaande hoor) zei net aan de telefoon dat ze chocolademousse zou maken. Jammie, jammie. Dar is toch een van haar specialiteiten.
Groetjes, we spreken elkaar nog wel.
Oeijejoei, 't is weer zo ver. Het waren goede bedoelingen van mijn kant, dat weet je wel. Als je later weer eens in de puree zal zitten, zal je we weer contact willen, zo ken ik je. Maar dan wil ik het niet meer, zelfs niet als je dan beweert er spijt over te tonen. Het is nu genoeg geweest. En zo'n lang (schijn)vriendelijk telefoontje omdat ik jarig was, vond ik ook al verdacht, dat hoeft voor mij absoluut niet, dat weet je nu ook. Ik hou absoluut niet van 'schijn'.
Doe wat aan je Electra-complex, of wat is nu eigenlijk jouw probleem??? Je zal je dan misschien ooit wel beter in je vel voelen, en niet meer zo'n (blinde)meeloper zijn.
Mijn geduld met jou is (al lang) op.
Ik zal jou niets meer sturen "opdat je het overzicht niet zou verliezen"...
Ik
denk dat mijn moeder met “schijn” bedoelt dat ze gewoon geen zin heeft om nog langer de
schijn op te houden dat wij elkaar graag zien. Ze wil waarschijnlijk dat ik
geen moeite doe meer toe om de band tussen ons te herstellen, zodat ze kan toegeven dat ze mij niet graag ziet, zodat
ze die schijn niet meer hoeft op te houden. Tijdens
mijn jeugd zei mama ook altijd
dat ze me nooit meer zou willen zien eens ik uit huis zou gaan, en dat
ze mijn kinderen nooit zou willen zien.
Amelie zegt dat het toch wel raar is dat hij op zijn neusje viel, normaal gezien valt hij toch op zijn handjes; dus waren die om één of andere reden niet vrij? De twee keren dat ik op de speelplaats toezicht deed 'als kennismaking' was er telkens ijs nodig voor verschillende kinderen, afschuwelijk vond ik dat. Ik deed nadien 'wandelend' toezicht en in die maanden heb ik nooit ijs nodig gehad; toezichters moeten vooral voorkomen ipv (babbelend met collega's) toe te zien hoe kinderen gevaarlijke kunstjes uithalen, maar ja, wie denkt zoals ik?!
Goed dat ik het niet was die Emilio toen huilend moest ophalen, ze zouden nogal wat gehoord hebben van mij, of liever: jammer dat ik het NIET heb kunnen doen...(je mag gerust zijn, ik zal het nooit écht doen hoor, ik wil je niet in moeilijkheden brengen!!). Neen, je hoeft niet te denken "zo is 't altijd wat"; in 't stedelijk onderwijs kan je klacht indienen in de Keizer Karelstraat en zijn zulke mensen al vlug hun plaats kwijt, en zenden ze iemand anders die 'voorgeselecteerd' werd. In het Katholiek onderwijs kan gelijk wie die job aannemen, en ze vinden daar ook moeilijk iemand voor omdat ze er weinig voor betaald worden: ik werd heel goed betaald met vakantiegeld én maaltijdcheques én opleidingscheques!
Ik ken die directrice niet, maar ik denk wel dat ze het zou appreciëren als je 't haar (op een 'assertieve manier' zou vertellen hoe erg je 't vond. Benieuwd hoe ze zal reageren...
Die vrouw had Emilio op een (erg) onvriendelijke manier bij de hand genomen en van mij 'weggerukt'. Ik was ervan geschrokken en ik zei voor de tweede keer, deze keer iets uitgebreider, en vriendelijker: "Sorry, ik had niet goed afgesproken met mijn dochter; meestal kom ik Emilio op dinsdag ophalen, maar soms ook niet, en met de feestdagen ertussen had ik het niet meer duidelijk bevestigd". Ze keek boos, zei dat ze hem op den boek zou schrijven, ze voelde zich misschien wel "betrapt", omdat ik er 3' gewacht had en aan de kinderen gevraagd had waar de juf was. Die kwam dan eindelijk van helemaal achteraan, uit de school dus en ze riep onvriendelijk naar de kinderen "allemaal op de speelplaats blijven"....
Ze ging boos naar de w.c.'s, waar verschillende kindjes braafjes op de w.c.'s zaten, niet eens speelden dus, en ze snauwde die kinderen toe dat ze moesten naar buiten komen, ze negeerde me volledig...en ze nam met hetzelfde boos gezicht een stapel gekleurde ringen en gooide die op de speelplaats over (en op) de hoofden van de kinderen. Ik zou ze een kleurtje hebben laten uitkiezen, en toch zeker iets gegeven hebben aan Emilio. Ik vatte het zelfs op als een lichte vorm van pesten, dat totaal negeren...
Toen ik voorzichtig zei dat Emilio graag met de loopklossen speelde negeerde ze me opnieuw. Ik voelde me (minstens) zo triestig als Emilio, maar moest ik daarvoor mijn Engelse les gemist hebben? Achteraf gezien eigenlijk wel, maar ik had toen zo gehoopt dat het verdriet van korte duur zou geweest zijn.
Er moet inderdaad een rubberen mat ingebouwd worden aan het einde van de glijbaan, opdat het ALTIJD veilig zou zijn; dat weet de directrice maar al te goed, wat ze ook mag beweren (te denken).
Groetjes, mama
Ik was ondertussen ook in discussie verwikkeld met de opvoeder die het waarschijnlijk wel vervelend vond dat ik hem in het bijzijn van die jongens openbaar beschuldigde. Of misschien was hij blij dat iemand anders de knoop van de traditie doorhakte??De jongens beseften maar al te goed dat ze te ver waren geweest; niemand van hen sprak me nog tegen. "Een goede namiddag nog, mevrouw" zeiden ze herhaaldelijk, in de hoop dat ik zou vertrekken, en toen ik niet (zichtbaar) reageerde, herhaalden ze hun wens: "goede namiddag nog". Ik antwoordde dat ik onmogelijk nog een "goede namiddag" kon hebben na dit gezien te hebben.
De opvoeder begon plots te roepen op de jongens, zei me dat hij daar eigenlijk ook niet achter stond, dat hij het dit jaar had willen afschaffen, maar dat 'de groten' die traditie (als vergelding?) per se hadden willen behouden.
Met de flesjes bier hadden ze niet naar buiten mogen komen, maar dat had één jongen dan toch gedaan; dát had dus eigenlijk binnenkamers moeten gebeuren, achter gesloten deuren.
De opvoeder riep plots boos dat ze uit het water moesten komen, en de groten protesteerden omdat 'de opdracht nog niet volbracht was'. Hij riep toen nog harder, nog bozer, en de jongens reageerder zoals op een strafkamp. Ze moesten onverwijld naar hun volgende opdracht en bij het zien van deze ommekeer begon ik toen te beven, en ik muisde er vanonder.
Ik vind dat ik zulke feiten moet melden aan de dienst kindermishandeling.
Wat denken jullie?
Ik laat het niet aan papa weten, want het gaat over de 'opvoeder' die hij ook ooit had...
Ik heb ervan wakker gelegen, hopelijk lukt het nu toch om verder grieks te leren...
mama
Het was erg jammer dat we jullie dit jaar met Pasen niet konden uitnodigen, maar ik heb altijd mijn uiterste best gedaan om alles 'zo normaal mogelijk' te laten verlopen, en soms lukt dat (tijdelijk) niet meer omdat ik te weinig medewerking krijg of helaas nog veel erger: alweer (tijdelijk??) teveel tegenwerking...
Het is mijn grote wens dat jullie (voorlopig) zouden proberen om er meer begrip voor op te brengen, al weet ik dat het op jullie leeftijd nog moeilijk is. Ik heb de indruk dat jij en Piet het me erg kwalijk nemen, en als ik dan door jullie VERPLICHT wordt om jullie 'te ontvangen' word ik zelfs wat boos, want jullie weten maar al te goed dat ik 'in een keurslijf zit', en dat ik altijd mijn uiterste best doe en gedaan heb voor onze kinderen, ook nu nog.
Nu heb ik nog een extra-moeilijke periode waarin ik Amelie zal helpen om (misschien) nog dit jaar te kunnen afstuderen. Gisteravond heeft ze in bed liggen huilen, omwille van haar papa, ze is nu moe opgestaan... Ik hoop dat papa niet te lang meer op die manier 'rondloopt', hij pest ons hier gewoon buiten, maar deze keer blijven we, ook al doet hij erg gemeen en was de mazout enkele dag geleden op en wil hij geen nieuwe mazout meer bestellen en moeten we met elektrische radiators gaan verwarmen...
hoopvol, zoals altijd...
mama
Hoe gaat het ermee? (...)
Het kan ook zijn dat je boos bent, in dat geval geef ik je nog de raad je niet te (veel te) laten manipuleren, hetgeen papa (en vele mannen) subtiel kunnen doen bij hun 'jonge' vrouw...je zou daar later ooit spijt van kunnen krijgen, net zoals ik nu tgo mijn ouders die er jammer genoeg niet meer zijn.
Amelie heeft goed kunnen werken, er is geen ruzie meer geweest, de maaltijden waren lekker en gezellig, maar langer dan twee weken zou ik het niet hebben kunnen volhouden. Zondagavond komen we met de bus naar Gent. Hopelijk hoef je niet te lang meer te wachten voor beter werk in Gent, en verlopen de volgende grote werken aan jullie huis naar wens en verwachtingen.
Ook van Eleonora kreeg ik geen reactie op mijn ('vervelende') mail. Wat heb ik toch verwende en ondankbare kinderen...zo, dat is me nu ook van het hart. Veel plezier in je bezigheden!
Eleonora en Joanina,
Ik heb er al lang geen idee van wat er in jullie hoofden omgaat, er
is geen toenadering vanuit jullie richting en ik
stelde herhaaldelijk vast dat er geen aangenaam contact meer mogelijk
is.
Ik heb Joanina en Piet het laatst in Oostende gezien en Piet was
ook alles behalve aangenaam tegen mij, hij was zelfs ongeduldig om te
vertrekken naar zijn zus "die hutsepot voor hen zou maken", nadat ik hen
getrakteerd had op een heerlijk 5-gangenbuffet
met drank volonté. Ik heb er ook geen idee van hoe hij tgo mij staat,
maar dergelijk contact vind ik in elk geval niét aangenaam.
Eleonora bestempelde mij onlangs als 'een ruziemaker' en papa zei precies hetzelfde in
Oostende tegen Emilio, omdat ik wou dat de jongens zich aan de afspraak zouden houden om ons niet wakker te
maken vóór 7u, wanneer de wekker ging. Papa en Emilio zaten
echter al om 6u30 samen foto's te kijken en te becommentariëren
in de living waar ik aan het slapen was. Natuurlijk werd ik wakker,
terwijl ik mijn rust méér dan nodig had.
Ik heb toen 10' in bed nagedacht en dan gezegd dat Emilio terug in bed moest want dat dát onze afspraak was. Voor Emilio was dat geen enkel probleem en de dag verliep verder heel normaal, heel aangenaam. Emilio en Jakob zijn schatten van kinderen. Papa verdedigde zich echter meteen door nog luid te antwoorden dat ze niet konden slapen omwille van de harde wind. Hij zei toen dat ik een ruziemaker was en dat hoorde Emilio natuurlijk goed. Ik weet niet wat hij daarvan dacht. Toen wist ik: "Opa begint de volgende generatie te manipuleren"....
Papa is nooit een voorbeeldige opvoeder geweest en zal dat ook nooit (kunnen/willen?) zijn. Jammer dat hij daardoor al veel brokken maakte, vooral bij Eleonora en Joanina. Ik vind het onbegrijpelijk dat hij als vader hun moeder zo vaak in een slecht daglicht zet (om er zelf beter uit te komen denk ik) én te laf is om voor mij op te komen na al zijn insinuaties die nu voor verwarring zorgen.
Als jullie tevreden zijn met zo'n vader is dat voor mij zeker goed, ik ben nooit jaloers geweest en zal dat ook nooit worden. Voor mij telt jullie geluk, gelijk hoe.
Jullie tante zei in haar gezin ook dat ik een ruziemaker ben, ze verbood zelfs het contact met haar kinderen nadat ik haar betrapt had op flagrante leugens. Ze was natuurlijk bang dat zij haar façade zou kunnen verliezen.
Eleonora en Joanina, ik hoor dat jullie met hen graag contacten onderhouden,
dat is goed, het is familie en je kan eens vergelijken, maar ik vraag
je met nadruk om altijd kritisch te reflecteren op wat je daar (en ook
elders) hoort en ziet. In de familie van mijn
vader zijn dergelijke manipulaties gelukkig ondenkbaar, jammer dat ze
zo ver wonen én Frans spreken. Het zijn nochtans zéér goede en
eerlijke mensen allemaal ...
Deze uitleg om jullie te laten weten dat ik er zaterdag dus niet bij zal zijn. Ik weet niet of papa je dat al liet weten. Ik denk dat jullie gerust verder kunnen zonder mij, dat is voor mij dan wél een aangename vaststelling.
Het ga je goed!
mama
P.S. Ivm onderstaande mail: je tante vroeg aan Amelie of ik haar verbood om Facebookvriend te zijn van jullie. Zij vroeg dat op het moment dat papa en Amelie al in 't deurgat stonden en papa wou direct weg, wou daar niet op ingaan. Amelie kon nog net ontkennen, méér niet.
P.S. Je mag gerust zijn, het blijft wel bij deze mail.
________________________________________________
Luc,
Ik ben (nog altijd) zo boos-teleurgesteld n.a.v. die vraag die tante D gisteren aan Amelie stelde. Ik heb Amelie gezegd dat ze niet moet proberen tante D van een andere visie te overtuigen want dat dit wellicht tijdverlies zal zijn.
Ik ben niet boos omwille van die vraag, het is goed dat tante D dat in vraag stelde maar het maakt nog maar eens duidelijk hoe er in jouw familie over mij gesproken én gedacht wordt.
Nu er zich (sinds geruime tijd) zo'n eigenaardig complot ontwikkeld heeft tussen Eleonora en Joanina (en mijn zus zit daar waarschijnlijk ook voor een beetje tussen - dat is al met Pasen vorig jaar begonnen) heb ik al helemaal niet meer de moed om daar nog tegenin te gaan. Ik laat hen liever hun weg gaan zoals zij dat willen, met de mensen die zij kiezen.
Ik ga mezelf niet meer gaan verdedigen nadat jij je oudste dochters heel bewust jarenlang manipuleerde, daarvoor is het nu te laat. Nu pluk jij de vruchten van wat je zélf zaaide; met zo'n laffe vader ben ik toch voor altijd verloren. Ik ben niet opgewassen tegen zo'n clan-mentaliteit.
Gelukkig kan ik wel zonder Eleonora en Joanina. Als de ene deur dicht gaat, gaat er wel een andere open ...
Chris
Eleonora,
En terwijl we nu toch bezig zijn over kledij moet ik je toch eens wat zeggen over zeer hoge hakken. Ik vind dat dat helemaal niet bij je past, bij geen enkele vrouw trouwens, ik zie je ook niet graag met die lederlookbroek en/of de diep uitgesneden décolletés, doet me te veel denken aan een 'vrouw van laag allooi' ... Je wankelt zelfs op die gevaarlijke schoenen, ik vind het ook een beetje belachelijk en ik zal niet de enige zijn die daar zo over denkt. Al hoef je je daar niets van aan te trekken als je dat écht zélf wil natuurlijk. Ik wou je daar toch eens over laten nadenken. Het steekt bij sommige mensen ook wel 'de ogen uit', dat moet je toch weten.
Cato (die docente die 'Kakto' wordt genoemd omdat ze er zo 'bekakt' bijloopt) beweerde in haar les communicatie dat je als leraar meer gezag hebt als je op hoge hakken loopt, en ze demonstreerde dat ook nog. Heel belachelijk vond ik dat. Als je kijkt wie op hoge hakken loopt zie je meteen wie dat 'nodig heeft'. Jij alvast niet. Je beschikt over voldoende andere talenten, waardering krijg je sowieso, ook al laten ze dat niet altijd blijken!!!
Ik hoop dat ik niet te veel op je teentjes trapte,
mama
Gisteravond ben ik op gesprek moeten gaan bij 'mijn baas' een vreselijk jaloerse vrouw uit Oudenaarde die aanvankelijk zeer vriendschappelijk deed maar toch enkele verdachte dingen zei en van mij verwachtte. Dus was ik enorm op mijn hoede en inderdaad: Ze heeft me van allerlei zaken onterecht beschuldigd. Haar leidinggevende, een onbekwame 'master in de kunsten' zat erbij tijdens het gesprek, ze noteerde al mijn reacties, ik had de indruk dat ze vooral aan de kant van mijn leidinggevende stond (maar hopelijk is dat slechts een indruk) en het ging er zeer hard aan toe... Ik mocht aanvankelijk niet reageren toen ze haar zegje deed maar ik vroeg toch telkens een vb, waarop ik telkens mijn visie gaf ook al bleef ze zeggen dat het niet de bedoeling was dat ik ook maar iets zei (???). Ik heb toegepast wat ik in de assertiviteitstraining geleerd heb en dat beviel hen allebei absoluut niet. Op een bepaald moment, ik denk halverwege haar beschuldigingslitanie (ik had de competenties op het intranet gevonden, maar dat weten zij niet) heb ik voorgesteld om ermee te stoppen. Ze begrepen niet dat ik niet verder alles wou weten wat er 'in team', met de opleiders van in de lessen die ik gehad heb, en op de werkvloer over mijn werk en houding gezegd zou zijn geweest. Ik voelde aan dat mijn leidinggevende mij door 't slijk had gehaald, al tijdens de opleiding, in de hoop mij zo snel mogelijk uit te schakelen. Amelie weet er alles over van in het begin vandaar dat ik me wilde syndiceren, maar waar doe ik dat het best volgens jou?? Is er bij Stad Gent niet iemand voor het geval van 'pesten op het werk'? Ik moet straks naar huis, schoonmaken. Mag ik je dan eens opbellen? wanneer? Wil je er niets over zeggen aan papa en Joanina? Mijn hoofd staat op kapotspringen, wat een heks ...
Geniet van deze zondag met je zoontjes. Hopelijk zijn ze aangenaam.
Reacties
Een reactie posten