De verwijten
Lente 2001 - een brief vol wanhoop, gericht aan niemand. Gelezen door niemand, dichtgeplakt en ver verstopt.
Ik denk dat ik gek word.
Alles lijkt zo raar, ik voel me raar, het is alsof ik alles onderga in een soort trance. Het is alsof ik de hele tijd leef in een droomwereld, alsof ik aan het slaapwandelen ben. Ik ben er wel, maar eigenlijk ben ik er niet.
Een tijd geleden (de maanden dat ik met Allan samen was) had ik de indruk dat ik héél lang weggeweest was en plots wakker werd, ik had echt gevoel dat ik ervoor niets meegemaakt had.
Nu is het alsof ik weer weg ben. Ik 'leef' wel hier maar ik ben er niet echt. Nu ben ik weer alleen thuis en ik denk echt dat ik gek aan het worden ben. Ik heb iemand nodig om mijzelf te vergeten. Als er mensen rondom mij zijn is het goed, dan voel ik me goed, dan is het alsof ze me een beetje 'beschermen' tegen mijn eigen ik. Als ik alleen ben, alleen met mezelf, kan ik alleen met mezelf praten. Maar juist dat is zo vreselijk, die confrontatie met mezelf, met slechte herinneringen, met mijn fouten, met mijn slechte eigenschappen. Als ik alleen ben kan ik niet helder nadenken. Dan is de wereld zo ingewikkeld, onbegrijpelijk, chaotisch. Dan vraag ik me af wat waar is en wat onzin is. Van dat gepieker word ik gek.
Is het waar dat ik egoïstisch ben? Heb ik zelfbeheersing? Is het waar wat mama zegt?
Dat ik nog nooit vriendinnen gehad heb?
Dat ik een leugenaar en bedrieger ben?
Dat ik mijn tijd verpruts?
Dat ik dik ben?
Dat ik lui ben?
Dat ik mama's leven verpest?
Dat ik geen goed voorbeeld ben voor mijn zussen?
Dat ik ondankbaar ben?
Dat ik steel van mama?
Dat ik me niet aan regels kan houden?
Dat ik me altijd benadeeld voel?
Dat ik veel te rap op mijn teentjes getrapt ben?
Dat ik niet te vertrouwen ben?
Dat ik me ten onrechte beklaag?
Dat ik zelfmedelijden heb?
Dat ik met de eerste de beste in bed zou duiken?
Dat ik een sfeerverpester ben?
Dat ik niet vooruitziend ben?
Dat ik een afschuwelijk kapsel heb?
Dat ik een dik gat heb?
Dat mijn tanden lelijk staan?
Dat ik een puistenkop heb?
Dat ik mijn gerief verniel?
Dat ik geen respect heb voor anderen?
Dat ik niet doe wat van mij verwacht wordt?
Dat ik mijn verantwoordelijkheden niet neem?
Dat ik alleen wat doe als ik er iets voor terug krijg?
Dat ik trouwens geen beloning verdien?
Dat ik niets extra's verdien?
Dat ik mijn moeder in schande breng?
Dat ik naar een psycholoog moet omdat ik alleen maar vererger?
Dat mama na mij geen kinderen meer wou omdat ik niet geknuffeld wou worden en zo lastig was?
Dat ik een vreselijk veeleisend kind was?
Dat mama's leven beter zou zijn zonder mij?
Dat ik teveel op mijn tante lijk?
Dat ik even vals ben?
Dat ik achterbaks ben?
Dat ik jaloers ben op mijn zus?
Dat ik me als een kleuter gedraag?
Dat ik traag ben?
Dat ik een vreetzak ben?
Dat ik er belachelijk uitzie?
Dat ik niet tegen kritiek kan?
Dat ik gewoon een godverdoms ROTKIND ben?
Al die dingen die mama letterlijk en steeds weer opnieuw met die woorden zei... Al die afschuwelijke herinneringen zitten zo duidelijk in mijn hoofd. Van iedere zin herinner ik me precies wanneer, waar en op welke toon ze ze gezegd heeft. Al die dingen staan in mijn geheugen gegrift, als honderden kleine filmpjes die steeds opnieuw afgespeeld worden en die blijven kwetsen. Elke keer als zo'n herinnering terugkomt voel ik me slecht: héél dikwijls dus. Ik vraag me voortdurend af of ze gelijk heeft, ik pieker en ik pieker maar ik kom er niet uit.
Is het echt zo dat ik een groot gedacht heb van mezelf?
Dat ik van niemand houd?
Dat ik me aan niets of niemand kan binden?
Dat mijn oma niet écht van me houdt?
Dat ze maar een cadeautje geeft voor mijn verjaardag om iets terug te krijgen?
Dat ik in mijn leven al zoveel kansen heb verspeeld, en mijn zus niet, dus dat mijn zus beter is?
Dat ik nog niets bereikt heb in mijn leven?
Dat ik zoals mijn zus moet zijn om 'goed' te zijn?
Dat ik mijn zussen negatief beïnvloed?
Dat ik een typische katholieke-scholen-mentaliteit heb?
Dat ik niet kan en durf opkomen voor mezelf?
Dat ik veel meer zou kunnen maar het gewoon niet wil?
Dat ik veel te jongensachtig ben?
Dat ik lelijk ben met lang haar en alleen sta met kort haar?
Dat ik niet besef wat ik allemaal heb?
Dat ik niet besef wat Quentin me allemaal aangedaan heeft?
Dat mijn moeder en mijn zussen het recht hebben om vies te zijn van mijn bekers en handdoeken en zo?
Dat ik mijn plichten niet nakom?
Dat als ik een 9 of 10 haal op school, dat niet meer dan normaal is?
Dat er helemaal geen reden tot feest is als ik jarig ben (en er dus helemaal geen 'gelukkige verjaardag' van af kan)?
Dat vanaf 13 jaar een kind geen cadeautjes meer moet krijgen?
Dat het veel te gevaarlijk is om te fietsen?
Dat een rijbewijs halen helemaal niet nodig is?
Dat ik een idioot ben als ik later kinderen wil?
Dat het zinloos (en verboden) is om een lief te hebben?
Dat het vreselijk is om een kind als ik groot te brengen?
Enz.
Enz.
.............
Ik word er helemaal GEK GEK GEK van.
Ik wou zo graag dat iemand eens zei dat mama het verkeerd heeft, dat ik helemaal niet zo afschuwelijk (innerlijk) ben. Maar wie kent mij nu zo goed?
Mama zegt het zelf: ik LIJK wel lief maar eigenlijk ben ik een kreng. Als iemand zegt dat ik altijd zo vriendelijk ben, dan geloof ik dat niet. Het doet me veel plezier, maar ik kan het gewoon niet geloven. Ik WOU dat ik het kon geloven.
Ik durf mezelf niet verafschuwen omdat mama zegt dat ik mezelf te zielig vind, terwijl er niets is om over te klagen, zegt ze. Daarom durf ik het niet vertellen aan mensen die ik ken, ik ben bang dat ik écht klaag zonder reden. Ik schaam me dus zo omdat ik er niet meer tegen kan, tegen al die beschuldigingen.
Ik wil 'gewoon' zijn maar het lukt niet. Ik word hier thuis GEK. Alleen opgesloten zitten in een lichaam met zo'n rotkarakter hou ik niet meer vol.
Ik weet echt niet meer hoe het allemaal zit, alles is zo moeilijk.
Vragen die me gek maken. Ik moet anders zijn. Moet ik anders zijn? Is het beeld dat ik van mezelf heb juist of niet? Welk beeld heb ik eigenlijk van mezelf? Ik twijfel teveel. Ben ik nu een twijfelaar of niet? Ben ik zeker van mezelf? Is het feit dat ik het me afvraag al een bewijs dat ik het juist niet ben?
Begrijpen jullie een beetje hoe dit voelt?
Begrijpen jullie dat ik gek word?
Reacties
Een reactie posten