6e middelbaar
Ik ben Eleonora, ik zit in het 6e middelbaar en ik ben 17 jaar oud. Ik woon samen met mijn moeder, mijn vader, en mijn zusjes Joanina (4e middelbaar) en Amelie (5e leerjaar).
September 2000
Ik zit nu in mama haar huisje in Gent. Eerst vond ik het hier vreselijk, maar het valt heel erg mee, mama en ik hebben nog geen ruzie gehad. Wat een vrijheid hier! Op vijf minuten zit je in het centrum van Gent, ongelooflijk. Het lawaai is wel even wennen. Je hoort hier zo rare dingen. Geen stilte met kwetterende vogeltjes maar brommers, geroep, auto’s, ziekenwagens, trams, kortom de meeste mensen passeren hier, maken hun geluidje en zijn weer weg. Ik moet er wel aan wennen.
Gisteren zijn Allan en ik samen gaan zwemmen, heel leuk natuurlijk. Ik heb nog niks gezegd aan Allan over mijn eetprobleem, ik denk niet dat ik dat ga doen want hij zou daardoor misschien verafschuwd zijn van mij en dat wil ik absoluut niet. Zondag zie ik hem weer. Joepie! En toch… Als ik aan Quentin denk heb ik de neiging om in een bolletje te kruipen en me af te schermen van de buitenwereld. Het is een herinnering die ik niet wil verliezen.
12 september 2000
Ik heb een slechte toets terug gehad vandaag en ik voel me slecht bij. Ik wil goede resultaten. Om mezelf te bewijzen denk ik.
Vandaag was het weer zo’n moeilijke dag. Ik heb een déjà vu gevoel voor de zoveelste keer. Delphine en nog een vijftal andere meisjes hebben gisteren Quentin aan de poort zien staan. En ik, idioot die ik ben, was er niet.
Ik dacht dat ik mijn beslissing genomen had en vanmorgen wist ik het plots niet meer. Ik voel me er enorm schuldig door, ik haat mezelf erom, ik kan dat niet goed aan. Ik wou dood vanmorgen maar nu toch niet meer denk ik. Misschien komt er een dag dat ik me niet meer schuldig voel, dat ik weer vrij ben zonder me te schamen, zonder mijn eigen rotkarakter zo te verafschuwen. Ik weet niet wat komt, ik zie wel. Voorlopig probeer ik eruit te komen maar het is verdomme zo moeilijk. Is er wel een goede keuze?
24 september 2000
Op school gaat het goed. Ik heb me daarnet gerealiseerd dat ik de klas zal missen volgend jaar. Ik moet er dit jaar nog ten volle van genieten. Maar anderzijds… joepie!!! Het is gewoonweg het laatste jaar! Hier heb ik zo lang naar uit gezien! Ik weet niet of ik blij of verdrietig moet zijn.
Voor het moment is het belangrijkste dat door mijn hoofd zweeft: Allan. Ik dacht dat ik hem nooit zo graag zou kunnen zien als Quentin maar nu denk ik van wel.
Ik denk dat ik eindelijk weet wat de oorzaak is van mijn boulimie. Ik voelde me slecht in mijn vel omdat ik van hem hield en omdat ik wist dat het beter was om niet bij hem te blijven. Ik denk dat ik me onbewust schuldig voelde omdat ik mezelf in de nesten werk. Dit denk ik omdat met Quentin ook mijn eetprobleem gekomen is, of toch tenminste voor een groot deel. Het zal ongelooflijk moeilijk zijn om er echt vanaf te geraken. Of ja, eerlijk gezegd lukt het eigenlijk helemaal niet. Ik wou dat ik wat meer zelfdiscipline had. Ik durf het niet aan Allan zeggen want hij is zo vreselijk optimistisch en ik ben bang dat hij het niet zal begrijpen. Toch zal ik het moeten zeggen denk ik, ik zal me vreselijk schamen maar het zou makkelijker zijn om er vanaf te geraken. Ik durf het echt niet te zeggen. Moet ik het eigenlijk wel zeggen? Misschien gaat het vanzelf over. Laten we hopen.
Door Allan ben ik een heel stuk optimistischer geworden en het is veel aangenamer om het leven door een roze bril te zien. Omdat hij positief denken meer apprecieert probeer ik dat ook, en dat is leuk.
Ik zie hier de zoveelste poging van mezelf om de situatie thuis te vergeten en een ‘normaal’ leven te proberen leiden…
Gisteren ben ik voor de tweede keer bij Allan thuis geweest. Het was fantastisch. Zo’n leuke familie zeg! Ik vond het echt raar, iedereen deed zo gezellig en vriendelijk en het was alsof iedereen gewoon mocht doen waar hij zin in had. Ik hoop zo dat als ik later kinderen heb, in ons huis ook zo’n sfeer zal zijn. Lieve Allan, laten we voor altijd samen blijven in een mooi huisje met biologische zelfgekweekte groetjes, fruitjes en kindjes...
Weet je wat ik trouwens de grootste mislukking vind in een mensenleven, dat is scheiden. Ik hoop heel erg dat ik nooit scheiden. Ik vind het echt een mislukking om niet te blijven bij de persoon aan wie je je gebonden hebt. Wanneer je nog zo jong bent is het minder erg, maar eens je samen met iemand een kind hebt, vind ik dat je daar de rest van je leven moet kunnen mee blijven leven, je moet dus goed gekozen hebben anders ben je een mislukkeling. Daarom hoop ik ook dat het tussen Allan en mij blijft duren. Breken met iemand is vreselijk.
Eind september 2020
Vandaag heb ik Allan gezien. De schat! Hij zei dat complexen iets ‘voor oude madammen’ is. Leuke gedachte. Sinds ik hem ken zijn mijn complexen al bijna volledig weg. Denk ik.
O ja, ik heb nog niet geschreven maar ik droom ervan om naar de kunstacademie te gaan. Met mijn nieuwe tekenpassie zie ik het niet zitten om mijn hele leven serieus officieel bureauwerk te doen. Wat ik wil is afwisseling, uitdagingen, steeds nieuwe dingen, veel mensen leren kennen, in de wereld van kunstenaars en ontwerpers terechtkomen. Het zou toch fantastisch zijn om van mijn hobby mijn werk te kunnen maken, om te kunnen blijven fantaseren, dingen uit mezelf te halen en vorm te geven in plaats van ze op te sluiten en een formele madam te worden. Ik zou naar de kunstacademie willen gaan maar volgens papa is dat een school voor leeghoofden. Ik ben bang dat hij helemaal niet geïnteresseerd is in kunst. Mijn tekeningen kunnen hem dan ook niet veel schelen. Terwijl anderen ze meestal prachtig vinden, heeft hij er nog geen woord over gezegd. Misschien vindt hij niet zo speciaal, jammer. Tekenen is een van mijn dingen waar ik trots op ben en het is veel leuker als je dan ook geapprecieerd wordt. Ach ja…
Met mijn punten en in de klas gaat het goed. Ik loop veel opgewekter rond en ik heb meer contact met de anderen. Ze respecteren me en dat geeft me een goed gevoel. Thuis voel ik me wel schuldig omdat ik iets achterhoud. Ik zou liever zeggen dat ik een liefje hebt maar ik kan niet.. Ik mag niet liegen maar ik mag ook geen lief hebben. Dat is toch niet juist? Ik heb toch het recht om lief te hebben, of niet? Is het nu echt zo verkeerd om een lief te hebben? Papa zei een maand geleden hij de indruk had dat iemand een zeer slechte invloed op mij uitoefent. Dat maakt mij zo boos, hoe kon hij dat nu weten, hij kent Allan niet. Niet meer aan denken, want dat is zo misselijkmakend. Dit vergeef ik jullie niet, mama en papa, dat ik niet eens mag profiteren van mijn jeugd en me mag amuseren. Ik heb al bewezen dat het niet ten koste van mijn studies is dus waarom doen jullie daar zo streng en conservatief over? Natuurlijk heb ik een stomme fout begaan, maar dat is voorbij. Godverdomme, komt er nog eens een dag dat ik gelukkig kan zijn zonder me daar over schuldig te voelen?
Het leven is toch meer dan de top bereiken. Waarom zo hard werken? Om hogerop te raken, en waarom? Om gelukkig te worden? Is wat nú gebeurt dan niet even belangrijk? Mag ik nú dan alsjeblieft ook van mijn leven genieten en net zoals iedere normale jongere verliefd worden en genieten van alles wat daarbij hoort?
Oh ik haat het zo. Wees niet zo idioot en verbied mij niet de dingen die ik nodig heb en die jullie toch niet kunnen controleren. Lieve Allan, ik ben zo blij dat ik jou heb, dat je ouders hebt die begrijpen dat verliefd zijn leuk is, spannend, en dat het je leven kleur geeft. Misschien weten mama en papa niet meer hoe leuk dit is. Jammer voor hen....
Ach ja, don’t worry, be happy. Hakuna matata. Wees blij, luister naar de vogels.
Eleonora, maak alstublieft geen plannen om in de herfstvakantie een kamp te geven in Gent. Je hebt op 18 november schriftelijk examen BLOSO en op 25 november ook. Je zal dus wel moeten studeren. Het is gemakkelijk voor papa wanneer je thuis bent voor de praktijk tijdens die vakantie. Ik heb ook nood aan vakantie. Je kan in de Kerstvakantie een kamp geven, als we ondervonden hebben dat je al je activiteiten goed kan plannen en op school ook alles vlot verloopt. Mama.
PS de eerste les moet zeer eenvoudig zijn, met weinig materiaal maar veel afwisseling en leuk voor ieder kind. Daarna kan je geleidelijk aan uitbreiden met ander materiaal. Kinderen vinden het leuk elke les iets nieuws te doen. Dat hoeft niet veel te zijn. Ik zal het verder aan jou overlaten. Jammer van de zeer gebrekkige begeleiding.
Begin oktober 2000
Toen mama wist dat ik een lief had was ze eerst boos, maar toen ze hoorde dat hij de zoon van een bekende Vlaming was, vond ze het plots wel OK en stoefte ze erover bij andere mensen. In mijn wanhopige poging om graag gezien te worden door haar en geaccepteerd te worden, verweet ik het haar niet dat ze hem enkel aanvaardde omdat hij de ‘zoon van’ was. Ik was al blij dat ze eens ‘aan mijn kant stond’, al zie ik nu wel in dat dit eigenlijk helemaal niet het geval was.
Ik heb weer een fantastisch gelukte tekening gemaakt. Niet om te stoefen maar het lukt steeds vaker om iets te tekenen waarvan ik zelf onder de indruk ben. Vaak heb ik iets leuks in mijn hoofd maar het lukt niet altijd om het precies zoals in mijn hoofd op papier te zetten. Nu heb ik een symbolische tekening gemaakt. Ik kan er lang naar kijken gewoon omdat ik heel helder kan zien wat in mijn hoofd zo’n warboel lijkt. Op de tekening sta ik. Ik krimp ineen met mijn arm rond mijn buik om te verbergen waar ik me zo voor schaam. Ik verberg mijn gezicht omdat ik bang ben dat het op mijn gezicht te lezen is. Rondom mij veel schaduw, door al die problemen. Door de haast ondraaglijke bemoeienissen van mama. Door mijn boulimie. Voor mijn voet is de schaduw van Quentin. Hij zit niet meer vastgeketend, hij is er vandoor. Het enige wat mij nog rest is een brief. Ikzelf zit nog vast. De enige die mij kan helpen is Allan, hij leeft op de weg en keert zich om en komt naar mij toe. Hij loopt in de volle zon, in het licht. Als ik opkijk zie ik het ook, dat licht, zo vlakbij, maar ik kan er nog niet aan. Ik zit nog vast aan mijn boulimie. Nog even en ik ben los, vrij, en dan kan ik eindelijk die duisternis, al dat verdriet achter mij laten. Ik heb de sleutels van mijn boeien maar toch krijg ik ze niet los. Allan zal het moeten doen, maar daarvoor moet hij zelf even in het donker komen. Ik verberg me, ook omdat ik niet weet ik of ik hem deze duisternis wel wil tonen. Is het niet beter dat hij op het randje blijft, in de zon, en dat ik probeer om alleen uit de duisternis los te komen? Ik kan hem achteraf wel vertellen wat die duisternis precies inhield.
Het is zo frustrerend dat mijn moeder me zo strak houdt, en als ik een lief heb betrek ik die er ook in, dat wil ik niet… maar het is wel gemakkelijker met een lief, dan hou je het beter vol.
Ik weet nog niet wat doen, me zelf losmaken of aan Allan om hulp vragen. Ik zie nog wel. Het belangrijkste is nu dat ik weet dat die fantastische wereld echt is, en geen bedrog zoals een oase in de woestijn. Het geluk roept. Echt waar, ik voel me veranderd. Blij, vrolijk, optimistisch. Ik hou zo van Allan. Gisteren ben ik bij hem thuis geweest, ook op zijn kamer, en het was zo heerlijk.
19 oktober 2000
Het is superlang geleden dat ik nog eens geschreven heb, want ik heb een lange brief aan Allan gegeven. Ik heb verteld van mijn boulimie. Hij begrijpt niet dat ik daar nog steeds mee rondloop. Deze week heb ik maar twee keer per dag overgegeven: al een verbetering. Allan wil dat ik hem vertel wat mijn eetstoornis precies inhoudt. Ik ben beginnen schrijven maar ik zou het hem toch liever vertellen, dat is persoonlijker, en ik moet leren praten zonder me te schamen. Allan zegt vaak dingen die ik nooit zou durven zeggen. Hij durft precies àlles te zeggen. Vaak sta ik met mijn mond vol tanden. Het is lastig om steeds een goed antwoord te vinden, zeker voor iemand als ik die anders bijna geen woord zegt.
Met mama gaat het niet goed, voor de verandering. Het is zo moeilijk, zeker nu ze zo vaak weg is en bijna geen tijd meer heeft voor mij. Ook voor zichzelf heeft ze ook geen tijd vrees ik. Maar ik wil er niet aan denken. Liever aan leuke dingen denken. Aan Allan.
Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen. Alles is zo ingewikkeld, iedereen denkt zo totaal anders en op den duur weet ik niet meer wat ik zelf moet denken. Ik mis Allan. Ik wil hem veel vertellen en dicht bij hem zijn en hem kussen. Ik wil me niet meer schamen om mezelf.
Oh ja en Quentin komt dinsdag. Ik weet niet goed wat ik ervan verwacht. Mijn leven is zo raar nu, alsof ik droom. Alsof ik op iets wacht maar ik weet niet waarop. Misschien wacht ik op de dag dat ik me geen zorgen meer moet maken of mama weer ruzie gaat maken. Misschien wacht ik op de dag dat mama accepteert dat Allan mijn lief is en Quentin een vriend blijft.
De laatste tijd ween ik zo snel. Deze week heb ik al iedere dag geweend. Het is zo raar, alles is in de war, alles verandert. Het lijkt wel alsof er een nieuw leven aanbrak en ik het zelf nauwelijks besefte. Wat ik nu beleef lijkt een hele tijd te zijn weggeweest. Het lijkt alsof papa de voorbije maanden niet in mijn leven aanwezig was. Alsof ik helemaal in mijn probleemwereldje zat. Al die dingen komen nu precies terug van weggeweest. Ik voel me zo onwetend, zo verloren…
Kort daarna maakte Allan het uit met mij. Ik had enkele ‘dates’ moeten afzeggen omdat ik niet mocht van mijn moeder, en het lukte me niet goed om mijn miserie te blijven wegsteken. We stonden aan de bushalte aan het Zuid op mijn bus te wachten. Ik weet nog dat ik aan Allan vroeg of hij het gedaan maakte omwille van de situatie met mijn moeder. Hij zei iets als ‘misschien een beetje’. Wat had hij ook aan mij, ik was maar een schim van wie ik had kunnen zijn, aan handen en voeten gebonden en nog zo wereldvreemd.
Net toen het hoge woord eruit was, kwam mijn bus eraan. Ik besliste om de bus te laten doorrijden en de volgende bus te nemen, want ik wilde dit eerst uitspreken met Allan en mijn bus was op dat moment even geen prioriteit: na een klein uurtje kwam er toch nog een tweede.
Toen mama hier achteraf achter kwam (ze wist het pas later want ze was nooit thuis als ik thuiskwam), was ze heel kwaad. Kwaad omdat ik zélf gedurfd had om zomaar een bus later te nemen en omdat ik had durven afwijken van haar regels en ouderlijke macht. Ik durfde niet zeggen waarom ik de bus later genomen had. Enkele dagen nadien vond ik de moed om te zeggen dat ik de bus later genomen had omdat Allan het gedaan gemaakt had, maar daar reageerde ze niet op. Dat ik net gedumpt was, me compleet verloren voelde, verdriet had en nood aan steun, kwam zelfs niet in haar op. Mijn gevoelens waren voor haar compleet irrelevant.
In oktober en november ben ik naar het CAW en naar het JAC geweest. Ik herinner me nog dat ik heel hoopvol was over die gesprekken maar dat ik niet het gevoel had dat ze me begrepen of me konden helpen….
November 2000
Naar het schijnt komt boulimie vooral voor bij labiele mensen. Ik ben misschien ook wel labiel. Tja, mama duwt me voortdurend om.
Ik moet een
oplossing vinden voor als mama weer lelijke dingen zegt. Iets om niet meer te denken aan wat ze zegt,
maar wat? De hele dag heb ik het volgehouden om niet met ‘eten’ bezig te zijn, maar
ik moet iets anders zoeken. Iets anders om niet te moeten nadenken. Om te
vergeten. Iets dat me helpt om aan andere dingen te denken, maar dan zonder mezelf
kapot te maken. Naar luide bonkende muziek luisteren? Vingers kraken? In de
spiegel kijken? Eten? Op mijn hoofd kloppen? Mezelf snijden? Haren uittrekken? Al
mijn spieren opspannen? Wenen? Dat is wat ik nu al allemaal doe… Maar het is niet genoeg...
Getuigenis van een andere vrouw die als kind mishandeld werd: “Vroeger keek ik vaak in de spiegel als ik naar het toilet ging. Dat klinkt misschien raar want het had niets met ijdelheid te maken, maar soms moest ik even checken of ik nog wel bestond. Ik had nauwelijks eigenwaarde, ik haatte het echt als mensen met mij bezig waren. Ik wilde liever onzichtbaar zijn.”
Banging your head, pulling your hair, cut themselves – for many self-harmers, their self-harming is about wanting to live, not wanting to die. The self-harm activity is one way of coping with trauma and inner feelings of pain and hurt. Self-harm has been described by some self-harmers as the ‘internal scream’, as the sometimes unbearable pain inside is released by the self-harming act. For people who are in extreme emotional pain all the time, a controlled act of inflicting physical pain on themselves can feel like a release from emotional pain.
Oh mama zo hatelijk dat je doet, stom mens. Snapt ze dan echt niet dat ze mijn dromen kapot maakt. Als ik me eens goed voel, stevig op mijn benen, dan duwt ze mij weer omver.
Ik wil ook wel eens uitgaan. Godverdomme stomme stomme moeder. Ik wil ook wel eens wat leuks doen. Ik wil ook een lief mogen hebben, ik wil ook met vriendinnen eens naar de film en stomme nutteloze idiote dingen doen. Ik wil ook eens onnozel doen. Waarom begrijpt ze dat niet? Ik wil er eens uit zijn, en niet de hele tijd presteren, presteren en alleen maar denken aan vooruitgaan. Omdat zíj vroeger trauma’s opgelopen heeft moet ík zo’n saai seutig leven leiden?? Ik wil ook wel eens op café gaan, ergens gaan logeren, telefoneren met vriendinnen, gaan winkelen, vrienden uitnodigen, een plaats hebben waar ik privacy heb zonder alles te moeten verbergen. Niet iedere seconde denken “Oei, dat mag niet”. Ik wil ook wel eens op de bus naar mijn muziek kunnen luisteren, eens een latere bus nemen, eens tv kijken, eens op de computer zitten als ik het wil, eens iets uit de kast nemen om te eten, zonder het stiekem te moeten doen, eens over de middag uit school gaan, eens wat anders dan alle dagen hetzelfde en de hele tijd datzelfde monotone leven. Laat me ook eens mezelf zijn zonder mij te vergelijken met Joanina of welk ander perfect meisje dan ook. Ik ben nu eenmaal een strontkind, laat me dan ook zo strontig wezen. Probeer me niet in een pasteitje of chocoladetaartje te veranderen. Je vindt me stront, wel lààt me dan stront zijn. Begrijp je niet, mama, dat je mij gek maakt. Je hebt dan wel het beste met me voor, maar waarom kijk je altijd zo, waarom zeg je die lelijke dingen die je volgens papa niet meent? Ik denk dat je ze wel meent. Ik denk dat je écht spijt hebt dat ik besta. Ik denk dat je écht denkt dat ik vreselijk dom, naïef, een meeloper en nutteloos ben.
Klop me dood of laat me met rust.
Niet iets daartussen.
Begin november 2000
Ik heb het gevonden!!!!
Eindelijk, de oplossing. Van zodra mama ook maar begint met lelijke dingen woorden te zeggen ga ik vanaf nu gewoon mijn oren toestoppen. Daarnet ben ik zoals anders zo vlug mogelijk weggelopen maar in de tijd dat ik naar de deur loop hoor ik toch nog veel meer lelijke woorden dan ik wil. Ik kan er niets aan doen, ook al wil ik het niet horen, ik hoor het toch. Die zinnen en woorden blijven door mijn kop spoken, ik hoor ze telkens weer, telkens weer. Een filmpje dat zich honderden keren opnieuw afspeelt, tot het kapot gespeeld is en het niet meer kwetst. Dat afspelen en afspelen in mijn hoofd is zo uitputtend en ik voel me er heel slecht bij. Ik wil dit niet meer, ik haat het zo.
Dus, als mama weer begint: oren toe, vingers in mijn oren, en zo vlug mogelijk maken dat ik wegkom. Dan is er geen film meer om kapot te spelen, en kan ik gerust aan leuke dingen denken. Oef. Nieuwe oplossing. Ik zie er al naar uit om het toe te passen, om zonder die filmpjes te gaan slapen. Oef, oef, oef!!
Nu ga ik slapen. Ik ben doodop en mijn gezicht staat gezwollen van de woede en de tranen. Ik was naar mijn kamer gevlucht en ik wou krijsen en roepen, schreeuwen en tieren, maar ik mocht niet. Ik moest me zo inhouden. Het geluid dat eruit kwam klonk als die gehandicapte jongen in Le Huitième Jour, als hij weent in die disco. Ik wou zó graag dat ik mocht wenen, maar mama zou denken dat ik helemaal doorgedraaid ben en me meteen in een instelling steken in plaats van me gewoon naar de psycholoog te sturen. Ik kan niet meer, ik ben zo moe en ik heb zo’n heimwee naar Allan. Morgen komt Quentin. Ik weet niet of het me nog kan schelen, ik zie wel…
Ik moet echt weer verliefd worden. Dan heb ik tenminste afleiding. Mijn boulimie is afleiding, maar het volstaat niet meer...
Eleonora, trek zelf je plan voor die cursus zwemmen. Zoek het nummer van sporthal op, op woensdagnamiddag is de verantwoordelijke daar. Regel maar zelf met je grote mond. Dom kind!!!! Eigenwijze dommerik! Egoïst!!
8 november 2000
Ik mis Allan. Mijn boulimie gaat niet over. Sarah en ik gaan een stripje in elkaar steken, ik zie het wel zitten. Ik wil wel eens zelf wat uit de grond stampen. Mijn punten op school zijn niet fameus.
Van mama is er geen enkele reden om naar het schoolbal te mogen. Er is geen enkele reden om plezier te hebben, volgens haar. Dus geen enkele reden om te bestaan? Tja, dat wist ik al. Ik ben een parasiet die haar leven kapot maakt, als ik moet geloven wat ze zegt. Geen wonder dat ik gek word. Ben ik goed of ben ik slecht? Ik twijfel zo.....
Ik heb twee keer stiekem de school verlaten over de middag en het is echt leuk.
We waren naar de supermarkt gegaan, stokbrood en kaas gekocht, en we hadden ons in het park gezet om onze broodjes op te eten. Zalig was dat, wat een vrijheid!!
Eindelijk hoor ik er wat bij. Ik heb zelfs twee supergoeie vriendinnen, Sarah en Minne. Echt, het is zo leuk. Nooit gedacht dat ik nog eens zulke vriendinnen zou hebben die net als ik ook nog enthousiast en vrolijk zijn zonder daarom kinderachtig te zijn. Daarnet kwam papa op mijn kamer op slaapwel te zeggen, de lieve schat. Hij vroeg hoe het was en hoe het was geweest op school, ik zei “heel goed”, en ik zei dat ik twee hele goeie vriendinnen gevonden had. Hij vroeg: “Wat voor soort vriendinnen?”. Ik heb geantwoord dat het brave vriendinnen waren, dat ze niet roken en drinken. Ik moet nog eens zeggen dat het niet daarom brave zijn, want zoals ik het zei klonk het wel alsof dat denk ik dat een garantie vond.
Het feit dat papa vraagt ‘wat voor soort vriendinnen’ toont ook wel hoeveel vertrouwen hij in me had en hoe hij over me dacht. Hoewel ik mijn vader altijd als ‘steun’ gezien heb, realiseer ik me nu dat ook hij ruimschoots tekort geschoten heeft.
Eleonora, aangezien je thuis nog steeds niet te vertrouwen bent (hoe lang moeten we daar nog op wachten???) hoef je niet meer te hopen op een internaat-sportkamp. Daar spreken we voorlopig alweer niet meer over. Een dochter die niet te vertrouwen is laat ik geen week in vreemde handen. Je zou Joanina en Amelie nog kunnen benadelen, en dat wil ik niet.
Januari 2001
Een ander kantelmoment dat schooljaar was een meerdaagse bezinning met de klas, in de abdij van Averbode. We hadden als klas al een zware periode achter de rug: één meisje had zware anorexia, een ander meisje haar vader was omgekomen bij een auto-ongeluk, een ander meisje ondernam een zelfmoordpoging en onze klastitularis kreeg de diagnose borstkanker.
Tijdens de bezinning moesten we in een kring zitten en vijf positieve en twee negatieve eigenschappen van onszelf opschrijven, die we dan zouden moeten voorlezen.
Bij goede eigenschappen schreef ik: (1) ik wil de vrede bewaren, vriendelijk en verdraagzaam zijn (2) ik probeer naar anderen te luisteren. Bij de slechte eigenschappen: (1) ik heb te weinig zelfbeheersing, (2) Ik stel dingen te veel uit, (3) ik denk teveel aan mijn eigen problemen, mijn eigen wereldje, en ben daardoor blind voor anderen, ik wil te zielig doen.
Toen we dit effectief moesten voorlezen, kon ik er niets uitbrengen. Ik kon met de beste wil van de wereld geen enkele positieve eigenschap van mezelf benoemen die mijn moeder niet reeds had tegengesproken. Ik had grààg gewoon een aantal positieve eigenschappen opgesomd zodat we verder konden gaan met de volgende leerling, maar ik kon het echt niet. Ik kon ook niet uitspreken dat ik zo worstelde met mijn zelfbeeld omdat ik dan zou toegeven aan wat mama altijd zei, namelijk dat ik teveel zelfmedelijden had, dat ik te snel op mijn tenen getrapt was, dat ik écht rot was vanbinnen maar niemand me dat in mijn gezicht zou toegeven.
Ik blokkeerde hier zo hard op dat de begeleider door had er meer aan de hand was. Ik ben hem enorm dankbaar dat hij dit moment aangegrepen heeft om me te laten inzien dat ik echt wel in een uitzonderlijke situatie zat. De reacties van mijn klasgenoten op mijn verhaal deden me beseffen dat de verantwoordelijkheid voor mijn thuissituatie (in tegenstelling tot mijn eigen twijfels hierover) niet volledig bij mij lag.
Peter Adriaenssens: “We weten uit onderzoek dat de perceptie van verantwoordelijkheid een heel grote rol speelt in de snelheid waarmee het kind zijn nood uitroept (…). Het kind twijfelt: ‘Als ik dat ga zeggen, wat gaan dan de gevolgen zijn? Heb ik zelf niet voor problemen gezorgd? Is het niet een stukje zo dat ik een moeilijk kind ben? Ik ben ook niet het mooiste kind, was ik maar zoals die van mijn klas’. Die perceptie van verantwoordelijkheid maakt dat je geen hulp vraagt omdat het onduidelijk is of het terecht is dat je hulp zou vragen”
8 januari 2001
Is het raar dat ik op school mijn energie niet kwijt kan? Waarom ben ik zo geweldig? Hier thuis heb ik zo zin om te schreeuwen, te roepen, te tieren dat ik ook wel eens wil uitgaan. Ik kàn er niet meer tegen om steeds me zo stil en rustig voor te doen. Ik wil kloppen op mama’s gezicht, ik wil haar woorden niet horen, ik wil ze terug in haar strot duwen. Ze kwetsen zo, maken me kapot. Ik kan er echt niet meer tegen. Ik wil haar gezicht voorgoed kapot maken, ineenslaan, ik wil bevrijd zijn van die angst. Gek word ik ervan. Overal zie ik mama’s gezicht, hoor ik mama’s woorden. Overal doet het pijn. Binnenin mij is alles leeg. Een leegte die ik niet kan vullen. Mama’s woorden hollen me uit, de leegte is steeds moeilijker te vullen. Die pijn moet eruit, en ook al kots ik ze eruit, ze blijft zitten.
Ik raak er niet vanaf. Er komt steeds meer bij, steeds meer woorden, steeds meer verwijten. Meer pijn, meer angst. Meer en meer woede, en steeds meer die verplichting om te zwijgen. Mama, ik ween stil, maar ik schreeuw des te luider. Hou in godsnaam op! In gedachten schreeuw ik het in je gezicht, in gedachten klop ik je kapot maar het haalt niets uit. Onvernietigbaar ben jij en des te kwetsbaar ben ik. Wat schiet er over? Een zielig persoon waar niemand wat aan heeft. Kapot ben ik.
Ik wou dat ik kón, dat ik mócht.
Ik zou zo graag al die dingen die mij zo kwetsen, eens tegen jou keren. Zou je dan begrijpen wat je doet?
Ik ben een rotkind dat moet begrijpen dat je me tegen je zin grootbrengt. Dat kan ik begrijpen. Maar ik begrijp niet waarom je niet een klein, heel klein beetje liefde voor me kan tonen.
Waarom haat je me zo mama.
Ik wil zo graag dat je van mij houdt zoals je van Joanina houdt, ik wil zo vreselijk graag dat je wat aan mij hebt, dat je je niet moet schamen om mij zoals je nu doet.
Mama, ik wil zo graag dat ik een goede dochter voor je kan zijn, ik heb je leven verpest en doe het nog steeds zeg je. Sorry mama.
Maar wat helpt dat? Je wou liever dat ik er niet was zeg je. Dat ik er nooit geweest was. Je wou dat ik zoals Joanina was. Je hebt me nooit gewild.
Alstjeblieft mama, ik doe echt wel mijn best, maar wat maakt het uit. Wat ik ook doe, je wordt steeds kwaad. Je verliest je zelfbeheersing. Je raakt uit jezelf van woede om mijn karakter, om alles wat ik ben, doe en laat. Mama, alles wat je me in het gezicht roept raakt me veel dieper dan jij beseft. Bang ben ik voor jou, doodsbang.
Begrijp je niet dat ik thuis met mijn schouders opgetrokken loop omdat ik me zo slecht voel bij jou? Heb je écht niet door dat dat bibberen niet van de kou komt? Wanneer heb je me het laatst zien lachen thuis. Hoeveel maanden is het niet geleden dat we lichamelijk contact hadden. Merk je niet hoe ik schrik als je me aanraakt? Zie je dan niet dat ik je niet in je gezicht durf aankijken om die kwetsende blik niet te zien.
Mama je kent me helemaal niet meer. Ik doe zo m’n best om me een beetje te beschermen tegen jou. En toch blijft alles wat je zegt mij zo kwetsen.
Hoe ik ook probeer, ik kan me niet onverschillig opstellen tegenover jou. Ik wil nog steeds zo graag dat je mij aanvaardt, dat je mij graag ziet! Maar ik kan echt niet meer doen mama, ik wil ook wel eens doen wat alle anderen doen. Maar nee, ik moet perfect zijn, de beste zijn overal, in zoveel mogelijk dingen uitblinken. God ik kan het echt niet meer. Ik word GEK GEK GEK GEK GEK GEK GEK.
Rather than holding our parents accountable for how they treated us, we take responsibility for what happened and then try to change ourselves in order to finally win the love they’ve been withholding. What we don’t realize is that when our parents hurt or reject us it has nothing to do with what’s lacking in us and everything to do with their inability to love and accept their children.
Because it’s about them, no matter how hard we try to ingratiate ourselves to our parents, their feelings toward us won’t change. When we fail to win their approval we might feel hurt or even angry, but many of us also believe that we haven’t tried hard enough to please them. The truth is, love is not a commodity to be bought and sold. Our parents will love us if they are able to, and for no other reason.
Still, it’s easier for us to keep blaming ourselves because it’s preferable to facing the unthinkable: the fact that our parents don’t love us. This is an extremely painful realization to come to terms with. Most people would rather do anything than accept this as the truth. Not only is it painful; it’s humiliating.
Na de bezinning voerde ik tijdens de lessen regelmatig geschreven conversaties met vriendinnen. Dat was niet zo bevorderlijk voor mijn punten natuurlijk, maar mijn emotionele toestand was zo slecht dat dat prioriteit was. De brieven naar Sarah en Drieke waren een roep om hulp, al viel dat wel soms tegen omdat ze zich niet konden voorstellen hoe erg het was.
Conversatie met vriendinnen:
° Het gaat met mij heel slecht, ik heb het gevoel dat ik steeds dieper zak. Vanmiddag ga ik met Minne naar het sociaal centrum maar ik ben zo bang dat het toch niets zal veranderen. Ik wou dat mijn moeder dood viel.
- Meen je dat echt? Ik denk dat als je dit meent, dat het echt eens serieus nodig is van dat allemaal uit te praten met je ouders en vooral je moeder, zelfs al wil je dat absoluut niet.
° Dat durf ik niet, ze maakt me kapot, echt kapot. Ik schaam me zo vreselijk dat ik zulke dingen denk, maar ik kan het echt niet meer aan om voortdurend doodsbang te zijn voor haar. Als ik eens met haar babbel heeft ze alleen nog méér om me mee te kwetsen. Ik word echt gek thuis. Ik zou haar zo kunnen kloppen, als ze maar eens zou ophouden. Ze behandelt me als… ik weet niet alles wat, maar als iemand die het niet waard is om te leven. Ze vernedert me zo, en dan walg ik zo van mezelf, ik wou dat hier eens een eind aan kwam. We kunnen het niet uitpraten want dan geraakt ze weer buiten zichzelf en dan wordt ze een beest, daar moet ik zo van kotsen, ik haat dat zo. Ik wil eigenlijk gewoon van mijn moeder af, om van al die schuldgevoelens af te zijn en geen nachtmerries meer te hebben over wat gebeurd is en alles wat mijn moeder me verwijt.
- Ja, Eleonora, je gaat toch de confrontatie moeten aangaan, maar zeker wel met een derde persoon erbij, die verstand heeft van zo’n zaken en die alles in de hand houdt. Wees maar zeker dat je moeder echt niet weet dat ze je daar zo mee kwetst.
° Ik weet wel ergens, maar ik durf niet, ik ben zo vreselijk bang, ik schaam me zo ten opzichte van haar omdat ik zo’n rotkind ben en ik wil mijn vader niet nog meer zorgen aan zijn hoofd geven. Denk je echt dat ze niet weet dat ze me kwetst? Volgens mij weet ze dat wel en is het juist haar bedoeling, om die muur om me tegen haar te beschermen af te breken en zo nog meer vat te hebben op mij… maar er ís gewoon geen muur meer.
- Eleonora, ik denk echt dat ze dat niet weet. Je moet het echt uitpraten. Denk er eens rustig over na.
Narcissistic mothers and society is an issue because our society, our culture,has a blind spot when it comes to abusive mothers.We have this image of the perfect mother, the smiling serene woman with herhead bent fondly over her daughter's, holding the little girl safely and lovingly.
Society's mantra of the perfect mother is another form of gaslighting, in my opinion. Not only is our own mother telling us that she's a perfect mother andany thoughts otherwise are down to our craziness, but society is saying thesame thing!This makes being the daughter of a narcissistic mother a very lonely path. Wecan't share our frustration and fear and hurt and bewilderment even with ourclosest friends. Not because they're uncaring necessarily, but because they justdon't understand. "I know," they might sigh sympathetically, "my mother’s very annoying too."And you long to have the words to explain to them that this is so beyond mere'annoying' that it's in a different world.
- Is de band met je vader ook zo slecht?
° Nee normaal gezien niet, maar gisteren was het kotselijk. Mijn ouders waren woest omdat ik in januari en februari beloofd had geen contact meer te hebben met Quentin en ik heb me niet aan die belofte kunnen houden. Ik voel me daar zo schuldig om. Quentin en ik hadden besloten om geen contact meer te hebben en te wachten dat ik volwassen was. Maar nu ik Allan ontmoet heb moest ik Quentin dus nog wel eens schrijven om te zeggen dat ik het niet meer zag zitten met hem. En daarom waren mijn ouders gisteren woest. Ik wou toen dat ik dood was en ik was weer kotsmisselijk van schuldgevoel.
- Eleonora, dat is het laatste wat je moet hebben. Je hebt totaal geen reden om schuldgevoelens te kweken. Je ouders zijn enorm in fout als ze je zo met alles opzadelen. Ik vind het persoonlijk zelf al heel verkeerd van hem van je te verbieden om nog langer contact hebben met elkaar.
° Misschien… Ik weet het echt niet. Ik pieker er al zo lang over, ik raak er niet uit. Dat schuldgevoel raak ik niet kwijt. Die schuldgevoelens zijn van de ergste dingen, of zeg maar het ergste, ik word er ziek van. Ik haat mezelf zo om alles wat ik mijn ouders aandoe. Ik verpest hun leven en vooral dat van mijn moeder. Ik wou dat ik niet zoveel loog tegen mijn moeder, ik wil wel eerlijk zijn maar ik ben zo doodsbang voor haar dat ik niets kan zeggen.
- Eleonora, ik weet perfect wat je doormaakt, maar je moet geen schuld gevoel hebben. Het zijn zij die jou in zo’n positie dwingen. Ik weet dat je dat moeilijk kan aanvaarden, maar je hebt geen reden voor schuldgevoel.
° Ik mocht Quentin niet meer zien om een reden maar ik ongelofelijk veel spijt van heb, waar ik me schuldig om voel en waarom ik nog altijd bang ben. Het is dus heel moeilijk om over te praten omdat ik het eigenlijk wil vergeten. Vandaar ook die boulimie, ik wil mijn gedachten wegstoppen, aan andere dingen denken, maar als HET weer naar boven komt word ik er zot van. Het wegstoppen werkt niet, daarom wil ik het je wel vertellen, maar alleen hoop ik dat je me niet zo gaat verafschuwen als ik mezelf verafschuw. Begrijp je?
- Eleonora, ik heb totaal geen reden om je te verafschuwen. Ik zal je ook nooit verafschuwen, wat het ook is. Ik ben niet iemand die mensen zomaar veroordeelt.
° Oké, dit is zeer persoonlijk. Hopelijk kan je er wat in komen. Ik heb wat met Quentin gedaan op een heel domme idiote dwaze manier. Ik schaam mij zo. Ik dacht dat alles veilig was, ik neem de pil en ik kon me niet voorstellen dat hij iets zou hebben of zo. Hij had me iets verzwegen namelijk dat hij Hepatitis B droeg, een virus dat soms dodelijk kan zijn. Hij wist wel dat ik ingeënt was tegen hepatitis B maar dat vaccin is maar 90% veilig. Hij heeft het mij pas een week erna verteld en toen haatte ik mezelf zo, ik voelde me misbruikt, bedrogen, maar ik zag hem wel nog graag maar ik geloofde het toen hij zei dat hij het niet gezegd had om mij niet te verliezen. Ik ben zo kwaad op mezelf, begrijp je nu waarom ik mij al een jaar lang zo slecht en schuldig, naïef, dom vind?
(Dit is slechts de helft van het verhaal, de andere helft deed en doet me nog meer walgen van mezelf en ik krijg het hier niet neergeschreven)
Mijn ouders zijn het te weten gekomen en ze hebben mij er weken lang, maanden lang, tot nu blijven aan herinneren, me kapot gemaakt door hun verwijten. Ze hebben mij nog dieper geduwd dan ik al zat. Ze zien mij als een hoer en zeggen dat ook de hele dagen, en ik word hiervan gek gek gek van in het oneindige.
- Kunt ge niet een keer rustig met u ouders er over spreken en hun zeggen wat jij voelt?
° Ik durf niet. Ik ben er zo bang van, van hun reactie, en van die herinneringen. Ik loop hier al een jaar mee rond en nog nooit heb ik hierover met iemand kunnen praten, zelfs niet met Quentin. Ik begrijp niet waarom ik mij zo vast hield aan hem. Ik heb mijn lesje nu wel geleerd, en ik heb me trouwens nog steeds zo’n angst voor (moeilijk om hierover te schrijven) seks. Dit is zo stom. Ik was er toen ook helemaal niet klaar voor. Ik durfde geen nee zeggen. Had ik dat maar gedaan dan had ik nu niet hier zo gezeten.
- Viel het eigenlijk een beetje mee? Minne moet ook lachen met mijn vraag :-)
° NEE
Hierna eindigde de conversatie. Ze begrepen het echt niet en ik kon het allemaal écht niet meer aan.
Absurd
Alles lijkt zo absurd
Zo leeg
Chaotisch
En toch zo leeg
Ik word gek van die herinneringen
Je ogen zie ik overal
Je stem
En vooral…
De leegte die je achterliet
Ik weet niet eens
Wat ik voel
Ik haat je om wat je deed
Maar ik heb je nodig
Ik moet je zien, je horen
Om te weten dat het geen nachtmerrie was
Dat het echt gebeurde
Maar je bent er niet
Nooit meer
Nooit meer
Zelfs al word ik nu gek
Als ik je zag zou ik nog gekker worden
Schreeuwen. Ik wil het in je gezicht schreeuwen. Niets anders dan dat. Gewoon schreeuwen. Roepen… vragen… waarom je het niet ziet? Waarom je zo normaal doet?
Dit is niet meer normaal. Niets, niets is nog normaal. Ik word gek. Schreeuwen wil ik, maar ik slik mijn schreeuw in. Ik teken mijn schreeuw. Niet dat ooit iemand begrijpt dat een tekening een schreeuw kan zijn… en ook al heeft dat niemand mijn schreeuw begrepen, ik heb hem toch geschreeuwd. Zo hou ik het nog even vol, tot de volgende schreeuw. Wie weet is er ooit iemand die antwoord op mijn schreeuw.
Het was frustrerend hoe vriendinnen de ernst van de situatie onderschatten, en hoe ze me (met de beste bedoelingen uiteraard) aanraadden om in gesprek te gaan met mijn ouders. In gesprek gaan met iemand zoals mijn moeder was (en is) absoluut geen optie. Iemand die dit soort mensen niet kent is zich daarvan niet bewust en dat onbegrip van mijn vriendinnen, hoe goed bedoeld ook, gaf me opnieuw een gevoel van eenzaamheid.
Ik zocht contact met een hulpverlener, maar vond daar niet echt de hulp waarop ik gehoopt had:
° Wat me wel wat teleurstelde vanmiddag is dat hij nauwelijks inging op mijn eetprobleem. Ik vraag me soms af of het wel een probleem is, misschien is het niet zo uitzonderlijk of erg wat ik doe. Het is net alsof ik het moét doen want op zo’n momenten kan ik haast niet anders.
- Het is een probleem hé Eleonora, maar is het zo’n erge vorm?? Ik weet dat je daar niet graag over praat maar ik vraag me dat wel af. Ge kunt het wel goed wegsteken moet ik zeggen....
Hé Eleonoraatje,
Ik ben er echt ook een beetje niet goed van. Ik voel me ook slecht dat ik je zo van slag zie.
Ik hoop echt dat alles in orde komt, want ik voel me zo hulpeloos omdat ik het gevoel heb dat ik je niet kan helpen. Ik hoop maar dat het een beetje positief uitdraait in het sociaal centrum. Toch denk ik dat je beter de hulp inroept van de school. Ik denk dat ze je beter gaan kunnen helpen in samenwerking met zo’n centrum. Ik denk dat als je je problemen gaat vertellen, je niet alleen over die boulimie mag vertellen, want het is duidelijk dat er veel meer achter zit dan dat. Mocht ik in jouw plaats zijn, dan zou ik er niet te lang meer mee wachten. Als buitenstaander heb ik de indruk dat het beetje bij beetje verergert. Je mag het me niet te ver laten komen.
Je moet weten dat je altijd voor 100% op Minne en mij kunt rekenen. Wat het ook is hè. Je kunt het altijd delen, als je er eens behoefte aan hebt. Ik wens je veel sterkte en succes toe. Ik ga niet zeggen ‘hou je goed’ want als het niet goed gaat moet je het zonnetje niet proberen uithangen.
Dikke knuffel en dikke kus van je bezorgde vriendin.
- Het is alsof het niet meer echt tot me doordringt. Alles rondom mij lijkt zo chaotisch. Ik ben zo bang dat ik er niet ga door zijn… Dat ik mijn moeder weer gaat teleurstellen, en dat ik ook mezelf ga teleurstellen want ik moét erdoor zijn. Ik zie het niet zitten, ik kan me niet concentreren. Er zit precies iets tussen mij en de wereld. Ik ben verdoofd, ik ben er niet meer bij.
° Ach Eleonora, je moet er toch niet altijd over beginnen. Soms moet je een nieuwe start kunnen nemen. Fouten vergeten en opnieuw beginnen.
- Ok, ik zwijg erover, sorry.
° Nee niet sorry. Maar je moet u voor uzelf een nieuwe start maken. Misschien door erover te praten met iemand. Je moet jezelf niet dom en dwaas noemen, dat ben je niet, geloof mij.
- Ja, een nieuwe start.
° Gewoon, voor uw eigen een nieuwe start maken, een nieuw begin. Er is een nieuw jaar begonnen en ik heb een nieuwe start genomen en ik voel me nu echt goed. Ik liet het allemaal achter me. Dat zou je ook moeten proberen doen. Ook al herval je soms nog in depri buien en zo. Iedere dag een nieuw begin hè.
- Oké ik zal dat eens proberen. Maar mijn ouders herinneren me er ook zo vaak aan (…). Jullie zullen misschien schrijven dat ik mezelf dat niet mag verwijten maar mijn moeder is er nog altijd zo kwaad over op mij en alles wat ze tegen mij zegt kwetst heel erg, ze komt regelmatig op terug. Ik kan het mezelf niet vergeven, ik wou dat ik het kon. Ik weet niet meer wat te denken. Ik moet het vergeten maar ik kan het niet (…), mijn moeder haat me erom. Tenminste, die indruk heb ik, maar eigenlijk moet ze gewoon niet van mij weten om de persoon die ik ben.
Het deed deugd dat ik er met vriendinnen over kon praten,
maar ik denk niet dat ze echt beseften hoe diep ik zat en hoe hard het gedrag
van mijn moeder erin hakte. Het CLB, de sociaal werker bij het JAC,
vriendinnen, mijn vader, familie,… Niémand leek het echt te begrijpen.
Ik kan nog altijd niet onder woorden brengen hoe gruwelijk gewetenloos het
gedrag van mijn moeder was. Dan maar met een quote…
Peter Adriaenssens: Het is het lot van vele slachtoffers niet geloofd te worden met hun verhaal, of daar zeer kritisch op bevraagd te worden (…). Misschien verrassend, maar aan de ene kant denk ik dat we misschien blij moeten zijn dat zoveel mensen het niet kunnen geloven. We moeten hopen dat dat dus allemaal mensen zijn die het nooit meegemaakt hebben, en dus een kop hebben die er niet bij kan, en dus kiest voor de vlucht vooruit: laat dit niet waar zijn (…) De goedkoopste weg qua energie is die van het niet-geloven”
25 februari 2001
Mama, als je me blijft vanalles verbieden en verplichten, kan ik ook niet leren om iets te doen omdat ik zelf denk dat het goed is of te laten omdat ik besef dat het slecht is. Wat je nu doet is mij chanteren: ‘doe dit of je wordt gestraft’. Snap je dan niet dat ik, als ik doe wat jij vraagt, ik dat helemaal niet doe voor jou, maar wel om je van je tirannie af te zijn? Eleonora
Mama, hoe meer je mij verbiedt, hoe meer ik moet verbergen. Daardoor moet ik dus bijna alles verbergen aangezien je mij zo tiranniseert.
Eleonora, je bent er zelf de oorzaak van dat ik altijd moet op zoek gaan naar vondsten omdat je zelf zo egoïstisch bent en onder meer van alles dat gemeenschappelijk bezit is, voor jou alleen te houden. Gelukkig moet ik geen tijd verliezen aan speurtochten in Joaninas kamer. Een eerlijk mens is voor zijn hele leven een gelukkig mens. Gelukkig is je geheime doos maar klein. BETROUWBARE MENSEN HEBBEN NIETS TE VERBERGEN.
Mama, wat heb je toch een godverdoms strontkind hé. Dank je wel voor al die complimenten die mijn zo’n zelfvertrouwen geven.
Inderdaad, je bent een zeer moeilijk kind. Ik ben niet alleen verantwoordelijk voor jouw gevoel van eigenwaarde.
Ongelooflijk. Na bijna zes jaar van vernederingen en emotionele mishandeling durft ze te zeggen ‘Ik ben niet alleen verantwoordelijk voor jouw gevoel van eigenwaarde’..??
Zij, en énkel zij was verantwoordelijk voor mijn compleet verwrongen zelfbeeld.
Eleonora, Zou ik voor jou niet best een afspraak maken bij een psycholoog? Vorig jaar was ik het ook al van plan en je bent alleen maar verergerd. Wel zelf te betalen natuurlijk!!
Lief hè. Van dit briefje ben ik een paar dagen niet goed geweest. Mijn boulimie is nog verergerd en ik vraag me af of ik écht niet normaal ben? Ik heb het aan veel mensen getoond, ze hebben mij gerustgesteld. Oef.
Dat ‘zelf te betalen’ was uiteraard omdat ze wist dat ik dat niet kon betalen. Ook verwijst ze niet naar de psycholoog als iemand die me zou kunnen helpen en ondersteunen, maar als iemand die ervoor zou zorgen dat ik ‘normaal’ zou worden – waarmee ze impliciet weer de boodschap gaf dat ík het was die gek was.
De leegte is gevuld
Maar blijft leeg voelen
Wat achterblijft
Is pijn
En krampen.. en uiteindelijk…
Een nog grotere leegte die
Schreeuwt om gevuld te worden
Een slaaf ben ik
Een slaaf van mijn verlangen
Afhankelijk
En eenzaam
Met mijn stille geheim
Eindeloos zoek ik
Vulsel
De mist in mijn hoofd wordt doorbroken
En in een flits zie ik waar ik sta
Mijn geweten raast en dondert
En mijn hart huilt zachtjes
De stroom van verdriet
Alles spoelt weg
Weg
Doorgesjasssssssssssst
Niet blijft over
Alles is verwoest
Alles wat nog telt
Is mijn verlangen
Ik ben een slaaf van mijn verlangen…
- Eleonora, je moet je niet sterker voordoen dan je bent. Niet iedereen kan alles aan en er zouden er veel zijn die er in jouw situatie aan ten onder waren gegaan.
° Ik weet het, maar ik moet hierdoor geraken, wat moet ik anders doen? Ik ben moe… Weet je, het PMS zegt dat ik voor mijn boulimie in therapie zal moeten gaan. Maar dan moet ik het wel aan mijn ouders zeggen… Ik ben er bang voor, ik schaam me zo, ik voel me zo schuldig, zo idioot. Ik ben echt bang voor mijn moeder haar reactie. Ze gaat het verkeerd begrijpen en me ermee kwetsen.
- Ik hoop maar van niet Eleonora. Moet je echt? Ik verschiet er wel even van. Maar ja, anders ga je er misschien niet van af geraken hé… Ik denk/hoop dat je moeder daar toch echt wel niet kwetsend over gaat doen. Ik hoop het, ik heb schrik dat het anders echt erg gaat worden voor je.
° Ja, mijn moeder zei een tijdje geleden: moest je een eetstoornis hebben dan zou ik me daar niets van aantrekken, dat is jouw eigen keuze, je moet maar eten hè. Het is gewoon aandachtstrekkerij. Ik ben bang dat ze het aan anderen gaat doorvertellen, dat ze weer zo woest gaat worden, dat ze me dan weer gaat minachten, me gaat bespotten in mijn gezicht en ten opzichten van Joanina en Amelie net zoals met dat van met Quentin. Ze mag het echt niet weten. Misschien kan ik wel naar die therapie gaan zonder dat ze het weet.
- Weet ze het dan misschien van jouw boulimie? Of waarom begon ze daarover?
° Nee, mijn moeder weet het niet. Ze zei gewoon dat het aandachtstrekkerij was van Séverine (meisje van onze klas met zware anorexia, nvdr). Het is heel vervelend ook dat ze zo slechte dingen zegt niet alleen over mij, maar ook over mensen die ik graag zie. Ze zegt zo vaak van die dingen en ik kan er echt niet aan doen maar ik geloof het op den duur. Ik bedoel, nee, ik geloof het niet echt maar het doet me toch altijd twijfelen. Ik weet op den duur niet goed meer wat ik ervan moet geloven.
° Amaj Eleonora! Séverine haar anorexie ja is toch totaal geen aandachtstrekkerij! Zeg ge komt toch ook naar de 100-dagen-fuif hè? Of mag je niet…
- Nee ik mag niet. Ik haat het zo, mijn moeder zegt simpelweg ‘nee’ en ik moet me daar maar naar schikken. Dat het voor mij wel echt erg is om steeds dingen niet te kunnen meedoen zoals alle anderen kan haar precies niets schelen.
° Hé zo erg voor je Eleonora! Moet je direct weer naar huis na school? Anders kunnen we misschien we nog iets uitvinden hé. Ik zal eens aan Minne vragen.
- Ja ik moet vrijdag om vier uur direct na school naar de tekenacademie. En iedereen gaat naar die fuif … Ik wou dat het al voorbij was, ik kan er niet meer tegen om te weten dat jullie je zo amuseren en ik maar de hele tijd braaf en rustig moet blijven en me niet eens mag je uitleven omdat ik dat niet verdien. Ik word er echt gek van, echt waar, iedere dag word ik wel voor iets gestraft. Ben ik dan echt zo’n kind dat zich als een kleuter gedraagt? Ik kan er echt niet meer tegen!!! En ik kan er niets aan doen. Gewoon afwachten. Hoe lang nog??? Twee jaar? Drie jaar? Langer?
° Eleonora, wanneer ga je naar het CLB? Ga je straks gaan? Ik wou echt dat ik iets kon doen om je te helpen. Ik voel me zo machteloos…
- Ik ben gisteren naar het CLB geweest. De persoon daar gaat me nog zeggen
wanneer ik nog eens kan komen. Mijn leven is op den duur zo saai. Het zou
natuurlijk leuk zijn om vrijdag mee te kunnen gaan eten bij de Turk, maar ik
ben bang dat ik het dan nog erger gaan vinden om dan weg te moeten terwijl
iedereen naar de fuif gaat. Weet je, ik heb zo naar dit laatste jaar in het middelbaar uitgezien en nu gaat
het voorbij zijn zonder dat ik het heb kunnen meevieren.
Mocht het nu ook alleen maar dat zijn zou het geen ramp zijn en geen
reden om zo depri te zijn maar het is niet alleen maar dit… Het is gewoon
voortdurend… Het bal, de 100-dagenfuif, het weekend bij Minne, haar Chiro-fuif
binnenkort, Rome-reis, alles tesamen. Niets om me uit te leven, niets om me eens
af te reageren. Mijn moeder houdt me klein, het blijft maar duren, het wordt
steeds erger. Ik haat het (haar).
° Ik hoop dat ge op een manier weer een beetje plezier kunt vinden. Je moet echt proberen naar de Chiro-fuif te komen. Als je wil natuurlijk.
- Ik kan niets doen, dat is juist het vervelende. Als ik me ook maar een beetje verzet, wordt het alleen maar erger en nog meer ruzie en straffen... Het wordt dus afwachten… Hopen… En teleurgesteld zijn waarschijnlijk…
___
- Ik merk dat je afstand neemt. Ben je soms boos op ons?
° Nee ik ben helemaal niet boos, sorry, als ik die indruk maak. Ik ben soms gewoon te bang om zelf naar jou en Sarah toe te stappen, ik voel me soms zo stom, ik loop steeds maar met een lang gezicht en zo. Soms kan ik er ook niet goed tegen als mensen zo happy lopen, als het echt niet meer lukt om mee happy te zijn, snap je?
- Maar Eleonora toch, je moet naar ons toekomen als je die behoefte hebt, niet bang zijn, integendeel. Als je niet naar mij toe komt dan denk ik dat er iets met mij is en dan durf ik ook niet naar jou komen. En ik die altijd happy loop? Jezus, ik had mij nooit voorgesteld dat ik zo’n goed masker had.
° Ja, daar was ik ook al bang voor… Ik vind het ook vervelend, soms geloof ik echt dat ik in de weg loop, er te veel aan ben. Ik weet wel dat het voor jullie moeilijk is om me er steeds van over te overtuigen dat het niet zo is… Je moet het ook niet doen maar je moet gewoon weten dat ik vaak gewoon niet durf naar jullie toe te komen.
___
- Mijn vader is aan het kijken voor een gsm voor mij. Tof hè? Eindelijk, want Joanina heeft er al maanden een voor haarzelf, en Amelie, mijn vader, en mijn moeder hebben er ook al één.
° Ja??? Heeft jouw kleine zusje ook al een gsm? Amaj, tof zou ik zeggen hé…
- Ja mijn zusje heeft er ook een maar je moet nu niet denken dat dat zo een verwend kind is, het is gewoon omdat ze regelmatig de bus neemt en als er dan eens een probleempje is dan kan mijn moeder hart toch bereiken of zij mijn moeder. Daarom heeft ook Joanina er ook een. Maar zij kan ondertussen wel berichtjes sturen en ontvangen. Niet eerlijk hè. Oké, nu gedraag ik mij jaloers maar ik vind het gewoon echt niet juist.
Joanina was 3,5 jaar jonger dan ik en ze had eerder een gsm dan ik…. En nog praatte ik dat goed met excuses dat zij het nodig had en dat ik me jaloers gedroeg. Hoe diep was de invloed van mijn moeder ingesijpeld in mijn denken…
___
- Ik moest je nog wat zeggen hè… Maar ik haar het schrijven, goed? Wel, ik heb in de Paasvakantie iets heel verschietachtigs tegengekomen: ik
begon ineens bloed over te geven. Ik was op dat moment alleen thuis en
totaal in paniek. Een uurtje later kwam mijn vader thuis want mijn moeder en Joanina
en Amelie waren drie dagen in Bokrijk. Hij zag dat er wat scheelde, en omdat ik
echt bang was dat ik iets ergs zou hebben, heb ik het uiteindelijk toch verteld
van mijn boulimie. Hij heeft supergoed gereageerd, hij heeft dingen gezegd die ik
eigenlijk totaal niet wist. Bijvoorbeeld dat Joanina ook veel te mager is,
38 kg, en ook zo vreselijk onder druk staat van mijn moeder om slanker te zijn.
Hij zei dat ze ook al eten heeft overgegeven: daar ben ik enorm van verschoten.
Toch erg dat we dus alle twee met eetstoornissen zitten gewoon door ons
moeder die ons zo onder druk zet en zo tiranniek is - dit waren de letterlijke
woorden van mijn vader.
Ik ben er trots op maar ik kan het tegen niet veel mensen zeggen, maar
sinds die dag lukt het om weer normaal te eten. Drie keer is het niet gelukt,
maar het gaat echt wel stukken beter nu, tof hè!!! Maar wel doodmoeilijk.
Dan nog iets dat voor mij een enorme steun is: mijn vader zei dat hij het nu nog volhoudt met mijn moeder voor ons, maar binnen een paar jaar zal ze moeten veranderen: want ofwel wil hij scheiden, ofwel moet ze veranderen, want zoals het nu is gaat het niet, ze gedraagt zich hier veel te tiranniek en met zo iemand kan je niet samen leven, zo zei mijn vader het. Voor hem is het dus ook niet vol te houden (het ligt dus niet aan mij!!!) maar hij doet het voor ons (vooral voor Joanina en Amelie). Dat helpt, en nu denk ik ook maar zo van ‘het is voor Joanina en Amelie en voor papa’.
Lang heeft het niet geduurd. Enkele weken later verbrokkelde de steun van mijn vader alweer en herviel ik volledig. Ik vind het ook pijnlijk om te lezen dat ik de situatie thuis wil volhouden voor mijn zussen en voor mijn vader, terwijl ik mezelf amper kon rechthouden. IK was hier ook iemand die hulp nodig had! Waarom regelde mijn vader geen échte hulp voor mij????
Alles gaat slecht. Gevoelens die ik probeer te verdrukken, die ik probeer weg te vreten. Ik ga naar het CLB en ik hoop dat ik daar alles weer op een rijtje kan zetten. Ik mis Quentin voor dood, ik heb mijn haar laten knippen en ik ben verliefd op iemand die samenwoont.
Mama is… Ik haat het. Ik schrijf niet meer. Het risico is te groot dat ze het vindt. Al mijn dagboeken gaan dichtgeplakt in een doos en naar mijn oma. Alles weg, verstopt, uitgesteld. Tot ik weer mijn eigen plek heb.
Dat was het laatste dat ik in mijn dagboeken geschreven heb.
Rond het einde van het schooljaar besloot het CLB toch contact op te nemen met mijn ouders omdat het zo slecht ging met mij. Ik schreef hierover naar een vriendin:
Ik ben wat zenuwachtig vandaag want van de begeleider van het CLB gaat naar mijn vader bellen om te vragen of het niet beter zou zijn eens onder begeleiding een gesprek te hebben tussen ons, mijn vader, ik en mijn moeder. Het is spannend maar dan in de negatieve zin. Ik ben bang dat het betweterig gaat overkomen bij mijn vader … Ik hoop wel dat het misschien goed zou zijn voor Joanina en Amelie. Daarvoor nog het meeste denk ik. Ik zou niet willen dat Amelie problemen krijgt later, en dat zit er wel in want ze is zo onzeker en ze houdt zo vast aan mijn moeder. Het kan zo niet blijven als ze ouder wordt hè. Ze zal ook haar eigen gedacht en wil krijgen, hoop ik.
De reactie van mijn ouders was helaas de reactie die ik gevreesd had: een gesprek of een oplossing is er niet gekomen. Mijn vader wou niet dat iemand zich zou moeien in wat er zich in ons huis afspeelde. Hij, huisarts, ‘dé man’ overal waar hij kwam, wou niet toegeven dat het thuis grondig misliep. Zelfs naar zichzelf toe denk ik niet dat hij wilde toegeven wat er aan de hand was.
Mijn moeder was uiteraard woedend en ze wilde weten wat ik de begeleider van het CLB allemaal ‘wijsgemaakt’ had. Ze wilden weten wat er tijdens de bezinning gebeurd was en welke ‘leugens ik daar rondgebazuind had’. Ík was uiteraard de oorzaak van alle problemen thuis en dat maakte ze me nogmaals heel erg duidelijk.
Het leven thuis ging na dat telefoontje dus verder zoals het al jàren liep. Voor mij veranderde er niet veel. Overleven was de hoofdzaak.
Margot liet weten dat ze zwanger was. Mijn moeder was er zeer oordelend over: “Haar leven is voorbij. Ze gaat nooit met die man samenblijven als ze er al op zo jonge leeftijd mee begint”. Ikzelf moest stoppen met muziek omdat mijn punten niet goed genoeg waren volgens mama, en ze niet wou dat ik mijn jongere zussen ten schande zou brengen in de muziekschool.
Ik vluchtte in tekenen, chatten (de opkomst van de StuBru chatrooms en ICQ), sportkampen begeleiden en verliefd zijn.
Het schooljaar liep ten einde en ik kon uitzien naar een nieuwe fase in mijn leven: de universiteit.
Brief aan mama (2002):
Zorg voor me
Troost me
Praat tegen me
Help me
Zie me
Vertel me
Ontvang me
Wees trots op me
Aanvaard me
Babbel met me
Maak eens echt ruzie met me en verontschuldig je tegen me
Kwets me niet
Sla me niet
Schop me niet
Haat me niet
Minacht me niet
Negeer me niet
Vergelijk me niet
Verwijt me niet
Verneder me niet
Hou me niet gevangen
Maak me niets wijs
Ik vertel je
Ik verwijt je
Ik ontvang je
Ik negeer je
Ik aanvaard je
Ik kwets je
Ik maak eens echt ruzie en verontschuldig me niet
Ik mis je...
Reacties
Een reactie posten