Verslaafd aan... een eetstoornis

Het is gelukkig intussen al zeventien geleden dat ik mijn eetstoornis achter me liet. Het lege gevoel is weg, ik voel me goed in mijn vel... maar wat was dat een verschrikkelijk zware periode! Ik voelde me zo leeg, lelijk en dik... Die leegte voelde even heftig als bv. onderkoeld zijn, of uitgehongerd zijn... fysieke pijn door een mentale leegte.

Ik heb in mijn dagboeken nauwelijks iets geschreven over mijn eetstoornis, vooral uit schrik dat iemand het ooit zou lezen en er iets aan zou willen doen. Het obsessief bezig zijn met mijn gewicht en eten was mijn (toen levensnoodzakelijke) manier om mijn gedachten af te leiden van het echte probleem: mijn zelfbeeld en de situatie thuis. De situatie thuis was onmogelijk vol te houden zonder een verslaving of obsessie die mijn zelfdestructieve gedachten zouden afleiden van het eigenlijke probleem, waar ik toch niets aan kon veranderen. Ik leefde in onmacht en stortte me op iets waar ik wel controle over kon uitoefenen. 

 

Enkele flarden heb ik wel opgeschreven:

Ik passeer bij Kruidvat... ik ben uitgehongerd en probeer te weerstaan aan de snoepen. Het is moeilijk maar het lukt. Ik koop in de plaats daarvan een doosje afslankthee. Ik geloof er niet in maar zo kan ik toch iets doen. Ik koop ook een doosje afslankpillen.
Daarna passeer ik de apotheker. Ik wil een doosje Dulcolax (laxeermiddel) kopen, maar ik durf niet omdat ik bang ben dat iemand het ziet, zo in de drukke winkelstraat...

Ik kwam Vicky tegen. Ik weet dat ze ook een eetstoornis heeft. Ze vroeg 'waarom lacht ge zo'? en ik schaam me. Ik lachte gewoon omdat ik zo zenuwachtig was...

Op de bus kijk ik in een tijdschrift naar al die mooie vrouwen. 

's Morgens weeg ik me... euforie! Ik weeg 200 gram minder dan gisteren. Ik eet een beetje yoghurt en krijg meteen kotsneigingen, maar ik hou me sterk en hou het binnen. Om 11u eet ik een boterham... maar die kan ik niet binnen houden. Ik drink wat cola light en ga naar de wc om alles eruit te kotsen. 

Om 15u eet ik een half belegd broodje met préparé (shit, zoveel préparé!!). Daarna gaan shoppen: VRE-SE-LIJK. Ik paste een broek: AAAAAAFgrijselijk. Zelfs het truitje dat ik probeerde spande. Dan maar vermageringspillen gekocht, en nog thee gekocht en zoethout. Ik kan nog net mezelf overtuigen om het broodje préparé niet te gaan overgeven. 

Ik sta aan de bushalte, drink heel veel Cola Light tot ik buikpijn heb. Ik twijfel of ik de bus zou nemen of zou toegeven aan mijn drang voor weer een vreetbui. Ik zie dat ik geen busaansluiting heb en ik kan er niet aan weerstaan: ik koop een pak frieten. Als ik thuiskom neem ik stiekem een stuk speculaas... Shit die zak kraakt zo, en oh nee, papa komt net binnen... ik moffel de zak snel weg, want ik mag dit helemaal eten van mama. Met papa eet ik een bord aardappelen met ei en kaas. 

Na het eten doe ik alsof ik ga douchen, terwijl de douche loopt en de radio aanstaat in de keuken ben ik gerust dat papa me niet kan horen. Even later ligt al het eten eruit en is mijn maag weer leeg. Als ik een kotsbui heb moet ik goed opletten dat niemand het ziet... Zijn mijn ogen niet te vochtig van de tranen? Is mijn gezicht niet te rood? Heb ik goed doorgespoeld? Stinkt mijn adem niet? Koud water in mijn gezicht omdat mijn gezicht opgezwollen staat... Ik controleer ook nog even of mijn maag er leeg uitziet in de spiegel, want alles moet er echt uit... Mijn buik ziet er een beetje ingevallen uit maar ik zie wel nog vet, shit... 

Als ik uit de badkamer terugkom is papa gelukkig al weg. Ik neem een MINI-schelletje kaas waar ik twee minuten op kauw. 

Ik herinner me die keer dat ik met twee vriendinnen op stap was. Ik had 's ochtends mijn ontbijt eruit gekotst, daarna maakten we een lange wandeling en ik viel bijna flauw.... 

Ik herinner me de week dat papa ontdekt had dat ik een eetstoornis had. Die week heb ik PIJN in mijn enkel gekrast/gesneden omdat ik het niet meer uithield. 

Ik herinner me dat ik constant wondjes had op mijn handen daar waar mijn vingers mijn tanden raakten. 

Ik herinner me dat ik met mijn zus in het studentenrestaurant ging eten, en omdat ik me zo slecht voelde slikte ik een half doosje vermageringspillen door. Terwijl ik met Joanina in de rij aan het aanschuiven was voor het eten, kon ik amper op mijn benen blijven staan omdat ik zo misselijk en duizelig was door de pillen. 

Ik herinner me dat iemand een opmerking maakte dat ik altijd zo gigantisch veel at, en toch zo mager bleef. 

Ik herinner me dat ik op den duur 3-4 liter eten binnenspeelde, en me nog volledig leeg voelde. Een bak ijs, twee pakken koeken, een half brood, een half blok kaas... en nog ging het gevoel van gemis, leegte, honger, verlangen niet weg. 

Eens weg van thuis ben ik in een zwart gat gevallen. Op een bepaald moment was ik zo depressief en beheerste de eetstoornis mijn leven zo hard, dat ik er een einde aan wilde maken. Ik ben toen in therapie gegaan en na een zestal gesprekken was ik van mijn eetstoornis af. Ik wou vooral (en dat beeld gaf me veel kracht) niet iemand zijn die hier haar hele leven mee zou worstelen. Ik wilde verder met mijn leven, er was me al zoveel afgepakt! De psycholoog zei dat ik een heel sterk karakter moest hebben dat ik die situatie thuis overleefd had, en dat ze dat zei keerde mijn hele visie om. Ik was niet zwak, niet lelijk, niet dom! 

 

Wat ik me ook nog herinner van die paar sessies bij die psycholoog was dat ik een vragenlijst moest invullen, en dat daaruit kwam dat ik vatbaar zou zijn voor verslavingen. Ik hechtte daar niet zoveel geloof aan (volgens mij was dat maar een momentopname tijdens een periode waar ik het heel lastig had), maar ik nam me toch resoluut voor om mezelf daarvoor zou behoeden. Ik ben opgelucht en trots dat ik gedurende de voorbije twintig jaar aan geen enkele verslaving ten prooi gevallen ben, door hier steeds alert voor te zijn en mezelf niet toe te staan te vluchten in eten, drinken, roken of andere. Ik ben in de maanden nadien wel nog een vijftal keer  'hervallen' in een eetbui maar daarna was het definitief voorbij.