Mijn vader

Ik merk bij mezelf dat ik enorm hunker naar erkenning van mijn vader, ik wou dat hij begreep dat het voor mij veel zwaarder geweest is dan hij ooit ingeschat heeft. Dat hij er niet (of ruimschoots onvoldoende) was op momenten dat ik hem echt nodig had. Tegelijkertijd besef ik dat ik dit niet mag hopen of verwachten, want het zou een zoveelste klap zijn als ik zou merken dat hij het niet begrijpt. Ik heb toen ik nog thuis woonde en de jaren nadien zóvele keren aan hem proberen uitleggen waarom ik het allemaal niet aankon, en nooit heeft hij het begrepen of mijn noden erkend, waarom zou hij dat dan nu wel doen? 

 

Enabler parents are unlikely to take responsibility for their devastating impact on the scapegoated child. Even if the scapegoated child confronts this parent as an adult, she will likely be met with disbelief, denial, dismissiveness or blame. Such enablers are too far down the rabbit hole to turn back. They have fused themselves to others rather than themselves and have no way to ascertain the reality the scapegoat would describe.

Rather than holding this parent accountable, it can often be more helpful to have little or no contact with them. Although this may seem harsh, it is important. Doing so can give the scapegoated victim the distance needed to see the abuse was all about their narcissistic family members rather than anything about the scapegoat. If you have been scapegoated, then you have been blamed or refused to be believed when you expressed your suffering. These experiences need to cease for you to be able to recover your own rightful narrative. Your family’s audience will never give the needed response and will likely do more harm.

Once enough emotional distance is created, then the victim can begin to hold the enabler parent accountable for how they shirked their parental duties. Victims often feel guilty at this stage as they have learned to feel protective towards the enabler who was the lesser of two evils in the family. This can be worked through as the victim grows to know the immense suffering he/she was put through as a result of the enabler parents lack of empathy for the victim.

They want to love this parent that often asked the narcissist to stop calling the child names, hugged and held the child, told them they loved them, and appeared to honestly cherish this child here and there. However, the emotional conflict the scapegoat child goes through in relation to the enabling parent, is pure mental anguish, because yes, the enabling parent really was the only parent to the child, this is true. However,ultimately they decided not to protect this child when deciding to stay in the situation with the child, instead of leaving the parent with the child.

Where it becomes very complex for children with an enabling parent, is that the enabler is often the kindest parent, the most placid, and the reason why the child wasn’t ultimately destroyed by the narcissist. The enabling parent showed the child some love, which may very well be the reason they came out the other side. However, this parent is also the reason why the child became destroyed in so many other ways, and now struggles terribly in adulthood.

Papa, je hebt me vaak verweten dat het voor een deel aan mij lag dat mama zo vaak kwaad op me moest zijn. Maar waarom heb je mij het recht ontzegd om een normale ontwikkeling mee te maken en me los te trekken van jullie, om een onafhankelijke identiteit te kunnen ontwikkelen? Waarom heb je dat alles laten gebeuren? Ik droeg je op handen, je was mijn God, mijn alles. Jij had altijd gelijk in mijn ogen, ik zag in jou de perfecte papa die alles wist en alles kon. Ik zag in jou de persoon die wist wat ik meemaakte, want tegen jou was mama ook vaak heel lelijk.

Maar tegelijk besef ik nu dat je me ongelooflijk hard in de steek hebt gelaten. Je hebt toegelaten dat iemand je dochter volledig met de grond gelijk maakte, op je dochter sloeg, klopte en schopte. Je liet toe dat iemand met vuisten op je dochter sloeg en je kwam niet tussen. Je liet toe dat iemand je dochter zo hard in het gezicht sloeg dat de afdruk er uren in stond. Je liet toe dat iemand je dochter behandelde als vuil. Je liet toe dat iemand je dochter mentaal zo brak, dat ze zichzelf zelfs de dood niet gunde. Je liet je dochter huilen, wenen, schreeuwen om hulp, en je hielp haar niet. Je liet toe dat je kind meer dan vijf jaar een eetstoornis had. Je kind, volop in de groei, viel bijna 10 kilo af in een paar maanden tijd, en je deed er niets aan. Toen je dochter je vertelde over haar eetstoornis, ontzegde je haar de nodige therapie om van die eetstoornis af te raken. Pas na vijf jaar (!!) toen je dochter compleet suïcidaal was en in wanhoop opnieuw bij je aanklopte, liet je therapie toe. Terwijl de psychiater zei dat ik absoluut opgenomen moest worden, besliste jij dat dat niet zou gebeuren. Je was blind voor het leed van je dochter. 

 

 

Geloof je echt dat de monologen die je voerde, de lapmiddelen die me even een sprankeltje hoop en moed gaven, konden compenseren voor wat mama met mij deed? In plaats van je dochter te beschermen heb je je dochter gezegd dat ze gewoon moest opstaan en verder wandelen. Strompelen heb ik gedaan papa, een enorme worsteling heb ik doorstaan, omdat je dat van mij verwachtte. Ik heb àlles gedaan papa om aan jouw verwachtingen te voldoen. Om aan mama haar verwachtingen te voldoen.

Waarom papa, waarom besef je niet hoeveel pijn ik gehad heb, hoeveel pijn het me nu doet te lezen hoe weinig je het voor me opgenomen hebt. 

Ik zou kwaad moeten zijn op jou papa, maar ik kan het niet omdat ik jou graag zie. Ik weet dat jij mij ook graag ziet papa, maar verdomme, ik heb zo afgezien, waarom was je er niet voor mij. Waarom heb je dat allemaal laten gebeuren?? Waarom laat je het nog steeds gebeuren???

Nog steeds zeg je tegen mij dat ik mama moet vergeven, dat ik moet begrijpen dat ze zo is. Dat ik het me niet moet aantrekken. Dat ik niet mag zijn zoals haar en dus dat ik wél vriendelijk moet blijven tegen haar. Je verwacht dat ik op bezoek kom, mailtjes stuur, gezellig chat in de familiechat. Ik moet ervoor zorgen dat ons gezin ondanks mama's gedrag een 'normaal' gezin blijft waarbij iedereen met elkaar blijft praten. Je verwacht dat ik mama's lelijke mails en opmerkingen, die er nog steeds zijn, blijf incasseren, en blijf doen alsof er niets aan de hand is. Dat gaat ten koste van mezelf, van mijn leven, van mijn levensvreugde. Je hebt geen idee wat voor interne strijd ik iedere dag voer doordat ik loyaal moet blijven aan jou en mama.

A lot of enablers’ play down the abuse, tell the children to toughen up, and to forgive the narcissist. This reality questions the enabler’s ability to access real empathy. Is the enabler truly empathetic at all? After-all, while their child is being denigrated, the enabler watches, says ‘don’t be so sensitive now, forgive and forget,’ and continues on. To have empathy is to be able to see, and to feel through the eyes, and heart of another. The enabler is stuck in the vortex with the narcissist and their children. They allow horrific emotional abuse to occur, and become a flying monkey to the narcissist instead of supporting the child. Enablers are renowned for pushing the child to maintain their relationship with the abusive parent later on in life, even after the child realises that they have been the victim of serious mental abuse. They expect the child to make the narcissist happy, to keep them content.  The enabler will perpetuate the abuse by having unusually high standards of the child; and will expect the child to show the narcissist the utmost respect, even when the narcissist is not respecting the child.

En dan ook is er een deeltje van me dat weet dat het ook voor jou niet gemakkelijk geweest is. Mama is zo gemeen, ze zou zo ver gaan om haar vijanden kwaad aan te doen, dat er wellicht ook veel te verliezen zou geweest zijn mocht je bij haar weggegaan zijn. Ik weet dat je je jarenlang tegen haar verzet hebt en jarenlang echt gevochten hebt tegen haar onrechtvaardig gedrag, tot je het op een bepaald moment opgegeven hebt. Je twee jongste dochters, je carrière, het fortuin dat je opgebouwd had... je zou het allemaal op het spel gezet hebben mocht je bij haar weggegaan zijn. 

En anderzijds papa, was je bijna je oudste dochter kwijt geweest.. Ook je twee jongste dochters zijn niet gespaard gebleven. Joanina houdt zich kranig, maar onder die sterke buitenkant zit met momenten ook een gebroken kind dat met veel lijm terug aaneengelijmd is. Ook zij mag trots zijn op de strijd die ze gevoerd heeft en waar ze nu staat. Amelie is in mijn ogen een verloren kind. Wat ooit van haar terecht moet komen, ik weet het niet....... 

 

Ik ben erdoor gekomen papa, ik leef een mooi leven, ik kan een goede moeder zijn voor mijn kinderen, ik ben een taaie, een 'plantrekker' zoals je zegt... maar dat ik hier nu sta zoals ik nu ben, heb ik volledig aan mezelf te danken. Ik zou er in jouw plaats niet zo zeker van geweest zijn dat mijn dochter er zo goed zou uitkomen.