De herinneringen die ik nog niet aankan... een narcistische ex

De documentaire hieronder is de meest volledige video die ik al gezien heb over wat een relatie met een narcist of psychopaat inhoudt. Mijn ex, met wie ik bijna vijf jaar samen was, was precies zoals deze die in de documentaire beschreven worden. Helaas pas ik ook perfect in het plaatje, als naïeve goedgelovige persoon met een sterk 'caring instinct' en inclusief het opgroeien met een moeder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis.

 

Deze documentaire roept misselijkmakende, heftige emoties bij mij op. Ik vind het moeilijk om erover te schrijven omdat ik met mijn gedachten niet terug durf te gaan naar de concrete herinneringen over de jaren met R. Ik probeer enkel terug te denken aan de oppervlakkige en de positieve herinneringen, en niet de herinneringen van angst, wanhoop, het gevoel dat ik mezelf niet meer kende, het gevoel vast te zitten, het gevoel gek te worden. 

 

Hoewel het me redelijk goed lukt de ergste herinneringen weg te duwen, merk ik dat mijn lijf toch meerdere keren per dag reageert op kleine triggers. Een klapperend raam, een auto die voor mijn huis stopt, een stem die wat luider klinkt, de deurbel... ze veroorzaken telkens een stressreactie. 

Het deed me deugd dit filmpje te zien, omdat ik liever de karaktereigenschappen heb van de 'slachtoffers' van van de 'dader'. Ik wil graag een altruïstisch, zachtaardig, goedgelovig, lief persoon zijn. Mijn ex zei dat ik geen van deze dingen was, dat ik het tegenovergestelde was. Egoïstisch, koel, niet in staat lief te hebben... Ik merk dat ik me vastklamp aan filmpjes als deze om mezelf te proberen overtuigen dat ik wél empathisch en lief ben. 

Hoewel het filmpje me steunt, haalt het ook herinneringen aan de oppervlakte die ik snel weer wegduw. Ik weet dat ze straks in mijn dromen keihard zullen terugkomen en het maakt me bang om te gaan slapen. 

Ook knaagt dat vervelende gevoel dat het mijn eigen schuld is. Ik had het allemaal al eens meegemaakt, hoe kon ik dan zo vreselijk stom zijn om zelf voor zo iemand te kiezen. Ik vind het moeilijk om mezelf te waarderen als ik bedenk dat het zo lang geduurd heeft voor ik wegging. Ik liep er met open ogen in. In dit artikel wordt mooi omschreven hoe je zo geleidelijk aan verzwakt wordt tot weggaan geen optie meer is.

Anderzijds weet ik ook hoe verschrikkelijk moeilijk het was om weg te gaan, ik weet dat ik een sterk mens ben en het voelde als een bijna onmogelijke opgave om bij hem weg te gaan. 

En daar gaan we weer. Negatief stemmetje... positief stemmetje... negatief stemmetje... positief stemmetje... 

Hier eentje om het positieve stemmetje wat meer kracht bij te zetten: