"Doe gewoon gewoon, dat is het makkelijkste"... maar ik ga de moeilijkste weg liever niet uit de weg!

Mijn verstand, en dat van een aantal mensen om me heen, zegt dat het verleden gepasseerd is en dat ik 'gewoon' gewoon moet doen. Gewoon gewoon doen en de gedachten aan vroeger verdrukken zou inderdaad het makkelijkste weg zijn. De voorbije 15 jaar heb ik redelijk goed gewoon gewoon kunnen doen. 

Het laatste half jaar is alles op zijn kop gaan staan. Weggaan bij een agressieve partner, de Corona-crisis, nieuwe vrienden maken... het was (en is) niet gemakkelijk. 

Ik weet soms niet goed of de weg die ik nu afleg een noodzaak dan wel een bewuste keuze is. Het ene moment denk ik 'het is goed dat je dit doet, op die manier kan je een betere versie van jezelf worden', het andere moment denk ik 'waarom nam je geen genoegen met wie/hoe je ervoor was, dat was toch goed genoeg'. 

De balans neigt toch naar het willen op zoek gaan naar een betere versie van mezelf. Voor mezelf, voor mijn partner, en voor mijn kinderen. Alleen... als ik het dan weer eens lastig heb, dan slaat de twijfel toe. Ben ik wel goed bezig? Waarom doe ik mezelf dit aan? Dit gevoel te verdrinken in het verleden, gaat dit me verder vooruit helpen of is het gewoon een domme stap achteruit? 

De 'Theory of positive disintegration' van Dabrowsky geeft me wel moed en hoop. Zijn idee is dat geestelijke toestanden die vaak als 'psychiatrische ziektes' benoemd worden (depressie, psychose, etc) noodzakelijke fases zijn in de weg naar een meer eigen identiteit. Positive disintegration als in: jezelf in stukjes hakken om die daarna op een betere manier bijeen te plakken, sommige stukjes te laten vallen en sommige stukjes toe te voegen. Psychotisch ben ik sowieso niet (nooit geweest), maar ik merk wel dat ik balanceer op een dunne koord en dat ik me de laatste tijd vaak depressief voel. De Corona-maatregelen maken het ook allemaal niet makkelijker. Nu ja, ik heb dit eerder meegemaakt en weet dat ook dat er na regen altijd zonneschijn komt. Ik ben een eeuwige optimist en een taaie, dus ik kom hier wel doorheen.

Ik denk dat ik in deze fase vooral wil focussen op een andere manier om met mijn emoties omgaan. Volgens mij ligt daar een mogelijkheid om meer te komen tot wie ik echt wil zijn. 

Deze vergelijking leidt het mooi in: 

Een onderdrukte emotie is als een ballon die je onder water houdt. Hoe verder je hem onderdrukt hoe groter de kracht in de ballon wordt om weer omhoog te komen. Totdat het onderdrukken niet meer werkt. De ballon schiet omhoog en de emotie komt als een uitbarsting tevoorschijn.

Ik heb in mijn jeugd geleerd om de ballon onder water te houden: op emoties werd zeer negatief gereageerd. Ook toen ik thuis weg was, heb ik vaak de ballon onder water gehouden omdat dat de weg van de minste weerstand was. Door de ballon op bepaalde momenten onder water te houden, kon ik behoorlijk goed functioneren en behoorlijk gelukkig leven. Alleen kwamen sommige dingen uit die ballon naar boven op manieren die het leven voor mij soms minder makkelijk maakten: tics nerveux, nachtmerries, hyperventileren, dissociëren, overactieve blaas, gespannen spieren, hartkloppingen. 

Gevoelens worden niet geuit maar in plaats daarvan wordt er verstandelijk gepraat zonder dat men gevoelens laat blijken (...) Ingehouden woede kan zich bijvoorbeeld manifesteren als migraine of hartkloppingen. De werkelijke gevoelens van boosheid worden dan verhuld door de lichamelijke klachten.

Daarnaast ging ik ook situaties uit de weg als ik wist dat die emoties zouden oproepen die ik niet kon/durfde te uiten (bv. conflictvermijdend gedrag, mezelf niet kwetsbaar durven opstellen). Ik heb dus het gevoel dat ik een wezenlijk deel van mezelf onderdruk door die ballon te vaak onder water te houden. Ik heb niet altijd het gevoel dat ik mezelf helemaal kan zijn.

Mensen die zich afhankelijk voelen van de waardering van anderen zijn vaak bang om boos te worden. Deze mensen voelen zich wel boos maar denken dat als ze dit laten merken, het gevolg is dat anderen hen dan niet meer aardig zullen vinden. De boosheid wordt dan vaak opgekropt of gericht op iets anders. Geremde mensen durven hun boosheid niet de vrije loop te laten omdat zij het idee hebben dat zij zichzelf dan niet meer onder controle hebben.

 

Mijn gevoel van waar ik nu sta fluctueert nogal. Het ene moment voel ik me goed en ben ik blij met waar ik nu sta, het andere moment schiet ik weer in paniek en heb ik het gevoel dat ik aan het verdrinken ben. Misschien is het wel een mooie vergelijking het te vergelijken met iemand die beter wil worden in sport. Het trainen doet deugd, je voelt je er goed en soms onoverwinnelijk door, maar de dag nadien heb je spierpijn en kan je zelfs minder dan voordien. Op zulke momenten lijkt het uitzichtloos, maar enkele dagen nadien ben je gerecupereerd en besef je dat je verder stond dan ervoor. 

Misschien moet ik milder zijn voor mezelf en niet zo gaan twijfelen als ik het weer eens lastig heb. Misschien moet ik meer vertrouwen hebben in de weg die ik afleg, ondanks de mensen die zeggen dat ik beter 'gewoon gewoon' doe. Zij weten natuurlijk niet wat ik meegemaakt heb en wat ik doorstaan heb, dus ik denk dat ik toch maar liever mijn eigen pad verder bewandel. Ik ben wel trots op mezelf als 'plantrekker' :-)