Verslag van een eerste EMDR-sessie

Woensdag had ik mijn eerste EMDR-sessie bij de psycholoog waar ik al een zestal keer ging. Ik heb een heel goed gevoel bij haar, ik voel me er veilig, de gesprekken doen me deugd en geven me nieuwe inzichten.

 

Het idee was om voor de eerste EMDR-sessie de soort 'paniekaanvallen' of 'kortsluitingen in mijn hoofd' aan te pakken die me soms overvallen als ik alleen ben ('toxische eenzaamheid' noem ik het). 

 

Eerst moest ik mijn lachen een beetje inhouden. Ik zat daar toch op een veilige stoel naast mijn therapeut, mijn geest wilde helemaal niet naar die herinnering gaan!! Zou mijn kritische geest het niet allemaal verbrodden? 

De psycholoog zei dat ik moest kijken naar haar vingers, die heen en weer bewogen.  Telkens bewoog ze een tijdje met haar vingers, dan stopte ze, moest ik even goed ademhalen en mocht ik zeggen wat er door mijn hoofd ging. Tot mijn aangename verrassing slaagde ik er toch in me in te leven in de situatie die we vooraf besproken hadden, en ik kwam tot beelden en inzichten die ik nooit voordien zo sterk voor me gezien had. 

Vingers heen en weer

 

Ik zie mezelf in de studeerkamer zitten. Papa komt binnen en praat met me. Hij zegt dat ik het allemaal van me af moet zetten, dat mama dat allemaal niet meent, dat ze me wel graag ziet, en dat het later ook niet allemaal makkelijk zal zijn als ik volwassen ben. 

 

Vingers heen en weer

 

Ik zie de deur in de kamer van de therapeut. Ik moet mezelf geruststellen dat ik hier veilig ben in deze kamer. Mama kan niet ieder moment door de deur naar binnenkomen en zien waar ik mee bezig ben. Ze zou zeker heel kwaad worden. Ze is hier niet. Ik ben hier veilig

 

Vingers heen en weer

 

Ik ben terug in mijn studeerkamer. Mama komt wel binnen. Ze is wantrouwig en een woede-aanval zit eraan te komen, ik zie het aan haar gezicht. Papa sust haar en probeert de situatie te ontmijnen. Hij gaat weg van mij en gaat met mama weg uit mijn kamer. 

 

Vingers heen en weer

 

Ik blijf alleen achter in mijn kamer. Ik ben alleen. Papa heeft het niet voor me opgenomen. Ik moet het helemaal alleen doen, hij weet niet hoeveel ik afzie. Ik troost mezelf met de gedachte dat mama geen woede-aanval gekregen heeft. Dat ik even veilig ben, dat ik even de tijd heb om te bekomen. Ik moet focussen op het hier en nu, ik ben in mijn kamer en het duurt nog even voor mama weer een woede-aanval krijgt. 

 

Vingers heen en weer

 

Ik ben in de living beneden. Mama is als een losgeslagen gek die met een mitraillette om haar heen schiet. Ze schiet en schiet en schiet en ontziet niets of niemand. Ze richt zelfs niet. Ze schiet gewoon in het wilde weg. Ik moet zorgen dat ik overeind blijf. Ik word geraakt, sowieso, maar ik moet proberen overeind blijven. Ik krijg het trillen van mijn benen niet onder controle.

  

Vingers heen en weer

 

Ik heb gewoon pech dat ik in haar buurt ben. Ik heb pech dat ik geboren ben in dit gezin, met deze moeder. Het ligt niet aan mij. Ik heb gewoon pech op de verkeerde plek te zijn op al die verkeerde momenten. Ze schiet als een gek en eigenlijk speelt het geen rol wie ik ben of wat ik doe. 

 

Vingers heen en weer

 

Papa, ik stond er alleen voor, maar ik heb gevochten. Ik heb het overleefd, en dat is een wonder. Je beseft niet hoeveel keer ik geraakt ben papa, hoe weinig er nog van me overbleef, hoe ik mijn wonden zelf verzorgd heb. Het heeft heel weinig gescheeld papa, en ik word nog elke dag geconfronteerd met littekens en beperkingen waarvan jij geen flauw benul hebt. 

Je denkt mij te moeten dicteren hoe ik mij moet gedragen en hoe ik de wereld om me heen moet aanpakken, maar jij hebt niet op zo jonge leeftijd zo'n hard gevecht gevochten. Jij bent niet opgegroeid in zo'n situatie, jij heb zo'n gevecht niet meegemaakt en overwonnen. Ik ben een overlever papa, met bagage en kennis die jij niet hebt. Hoe durf je tegen mij te zeggen hoe ik het moet aanpakken. Je zou trots moeten zijn op hoe ik hieruit gekomen ben, en respect en bewondering tonen voor hoe ik hieruit gekomen ben.

 

Vingers heen en weer

 

Het beeld van de schietende mitrailletten achtervolgt me. Ik ben er overal bang voor, ook als mijn moeder er niet is. Iedereen kan zo'n mitraillette achter zijn rug hebben. Als iemand iets slechts zegt reageert mijn lijf even heftig als wanneer mijn moeder om haar heen begon te schieten. Ik ben overal en bij iedereen op mijn hoede. Ik moet de hele tijd kijken hoe mensen om me heen zich gedragen. Ik moet zorgen dat ze rustig blijven en niet gaan schieten. Ik moet de hele tijd alert zijn.

 

 

 

 

Hier stopte de sessie, omdat de tijd om was. Volgende keer verder.