EMDR-sessie 2

Daarnet had ik de tweede EMDR-sessie. In tegenstelling tot de vorige keer was het een hoopgevende positieve EMDR-sessie, misschien hadden de leuke dag bij mijn lief en het mooie weer er ook mee te maken. 

De gedachten die eruit kwamen en die ik wil vasthouden zijn de volgende: 

Doordat mijn vader zo woest was toen hij te weten kwam dat ik seks gehad had met Quentin, stond ik eigenlijk voor een heel moeilijk loyaliteitsconflict: OF gaan voor hetgeen ik nodig had, namelijk de band met Quentin als noodzakelijk afleidingsmechanisme / beschermingsmechanisme tegen mijn moeder, OF gaan voor de band met mijn vader. Ik moest eigenlijk kiezen tussen OF mijn ouders (allebei), OF mijn lief. Als ik koos voor mijn ouders, zou ik mezelf de dieperik in sturen, want ik had Quentin nodig om de mishandeling van mijn moeder aan te kunnen. 

De verschrikkelijke periode van wanhoop die toen volgde (mijn eetstoornis was in die periode ook zeer heftig), kon ik tijdens de EMDR-sessie plots als een mooi afgebakende crisis zien, die eigenlijk het begin was van het me lostrekken van mijn ouders en het afstand nemen van het misbruik. Het heeft een paar jaar geduurd eer ik daar dan ook echt in geslaagd ben, maar die periode van wanhoop en gek worden was eigenlijk de periode die me gemaakt heeft tot wie ik nu ben, een sterke vrouw met veel mogelijkheden. 

In plaats van mijn eetstoornis te zien als iets wat me 'overkwam' of iets 'waar ik van af moest geraken' zie ik het nu als een noodzakelijke strategie die ik toen gebruikte om de realiteit van toen aan te kunnen. Het was mijn manier om de pijn die mijn moeder me aandeed, te overleven. 

Toen ik van thuis wegging, was het 'vergeten'/'wegduwen' van die jaren van mishandeling de enige tactiek die ik toen zag om het leven te leiden dat ik wilde leiden. Ik duwde een stuk van wie ik was weg, om te kunnen focussen op wat ik wílde zijn. 

Dat zorgde er ook voor dat ik de twijfels, gevoelens, ontreddering niet onder ogen zag en dat deze sluimerend onder de oppervlakte bleven. R (zie mijn 'abusive ex', zie andere posts) raakte een gevoelige snaar, omdat ik hem had leren kennen in die meest zware periode (6e middelbaar). Hij riep dat meisje van 17 in me naar boven, het meisje dat al zo lang om aandacht gevraagd had diep in mij, maar dat ik steeds weggedrukt had. Hij riep het meisje in me op dat gezien wilde worden, loyaal wilde zijn aan haar ouders, maar ook het afhankelijke, kwetsbare meisje dat troost en houvast zocht. 

Het is alsof er de voorbije 15 jaar twee personen in mij leefden: de mishandelde en de niet-mishandelde ik. Nadat ik thuis weggegaan ben, heb ik mezelf geherprogrammeerd tot de "niet-mishandelde ik". De "mishandelde ik" duwde ik weg, maar ze bleef natuurlijk wel ergens in mij zitten, zonder de nodige aandacht. Toen ik R na 15 jaar heel toevallig tegenkwam, nam het mishandelde meisje de bovenhand en eiste zij op wat ze nodig had - aandacht, appreciatie, dominantie, bevestiging dat haar ouders gelijk hadden. R begon eigenlijk een relatie met mijn "mishandelde ik", die loyaal wou zijn aan haar ouders, die gekwetst en afhankelijk was. 

Nu mijn relatie met R over is, slaag ik er niet meer in om mijn mishandelde ik terug weg te steken. Ik heb het geprobeerd, maar het lukt niet. 

Ik voel dus een noodzaak om te leren leven met het mishandelde meisje in me, te luisteren naar haar levenslessen, in dialoog te gaan met haar. Het is een moeilijke dialoog, want ze zegt me dingen die ze napraat van haar ouders. Ze gelooft niet in zichzelf, is triest en wanhopig en mentaal heel kwetsbaar. 

Het verzoenen van mijn mishandelde en mijn niet-mishandelde ik is niet gemakkelijk en daar ben ik nu mee bezig. Ze hebben al veel ruzie gemaakt in mijn hoofd maar sinds kort merk ik dat ze soms naast elkaar aanwezig kunnen zijn zonder elkaar tegen te werken. Soms slagen ze erin hun krachten te bundelen en dan heb ik het gevoel dat ik écht helemaal "Eleonora" kan zijn, echt mezelf in al mijn facetten. Zowel het meisje van toen, als de volwassene die ik nu ben. 

Die rust geeft me een heel goed gevoel. Ik wil dat meisje van toen beter leren kennen want ik heb veel van haar te leren. Tegelijkertijd heeft zij ook veel van mij te leren, want haar visie is verwrongen door het gebrainwash van haar ouders en van R.

 

Het zijn beelden die me helpen alles wat tastbaarder en vatbaarder te maken. Het helpt me losse flarden, gevoelens en gedachten te structureren. 

(de tekst hierboven is wel nog vrij chaotisch, net zoals mijn gedachten)