Emotioneel welzijn en leervermogen

Waar ik niet bij kan, en wat me heel triest stemt, is dat mijn ouders zó ongelooflijk veel nadruk legden op intelligentie en studeren, maar blind waren voor de invloed van mentaal welzijn op de capaciteit om te leren.

Vanaf het derde middelbaar tot en met de tweede kandidatuur was mijn leven een aaneenschakeling van proberen me te concentreren om te studeren, en verdrinken in verdriet en wanhoop. Intussen hongerde ik mezelf ook nog eens uit en verloor ik midden in mijn groei nog eens 8 kilo op een klein jaar tijd. 

Joanina zei enkele maanden geleden: "Ik probeer mezelf te troosten met de gedachte dat het toch dankzij mama is dat we zo goed gestudeerd hebben en zo ver geraakt zijn". Ik vond het  triest dat ze daar zo over denkt, want ik denk niet dat we 'dankzij' mama zo ver geraakt zijn. Ik denk dat we 'ondanks' (!!) mama allebei toch onze studies zo goed hebben afgerond. 

In het boek van Daniel Goleman over 'Emotionele intelligentie' staat het volgende: 

"Circuits van de limbische hersenen naar de prefrontaalkwabben hebben tot gevolg dat signalen van sterke emoties (angst, woede, enz...) een neurale storing veroorzaken die het vermogen van de prefrontaalkwab om het werkgeheugen te onthouden belemmert. Daarom zeggen we dat we zo emotioneel van slag zijn dat we 'niet meer kunnen denken' - en daarom kan aanhoudende emotionele ontreddering de intellectuele vermogens en het leervermogen van kinderen aantasten."

Een zeer medische uitleg die mijn vader als medicus had moeten inzien. Zelfs als kind voelde ik dat mijn emotioneel welzijn zo belabberd was dat ik niet in staat was normaal te studeren - mijn dagboek staat bol van de bedenkingen hierover. Op een bepaald moment kaartte ik dit met mijn vader aan, hierover schrijf ik: 'papa ziet er geen probleem in'. 

 

Fragmenten uit mijn dagboeken:

"Het gaat niet goed met mij. Op school heb ik slechte punten. Ik lig daar dan over te piekeren, en daardoor kan ik niet slapen. Doordat ik niet kan slapen, loop ik vermoeid en kan ik niet studeren, en daardoor haal ik dan weer slechte punten."
 
"Ik voel me echt ongelukkig want ik voel me zo alleen. Kun je het je een beetje voorstellen hoe het is, om steeds maar geminacht te worden, om bespot te worden, om gepest te worden, om met niemand je verdriet te kunnen delen? Kun je het je voorstellen, dat je slechte punten haalt op school, dat je moeder daardoor zegt dat je je hobby’s moet laten vallen, waardoor je je allerbeste vrienden niet meer kan zien, met als gevolg dat je je zo verlaten voelt en niet meer kan slapen? Kun je het je voorstellen hoe het is om dan overdag er zo suf bij te lopen, je in de klas je niet kan concentreren, en daardoor slechte punten behaalt?

"Ik heb daarnet twee Perdolans gepakt want ik hield het niet meer uit. Het is nog maar de tweede dag van de vakantie en ik moet hier nu al zitten blokken voor dood… Ik haat vakanties zoals deze. Snapt mama dan niet dat ik thuis niet kan leren?!? Ik voel me hier niet meer thuis. Ben ik hier eigenlijk nog wel welkom?!? Nee! Ik wil niet meer alle dagen thuis zijn. Het is hier een nachtmerrie en mama is altijd maar kwaad op mij… Help me…"

"Ik ben mijn best aan het doen om zo vriendelijk mogelijk te zijn tegen mama. Het lukt redelijk. Behalve dan dat dreigen van als ik slechte punten heb… Daar word ik woest van. Ze zou me beter aanmoedigen in plaats van me zo de grond in te boren."

"Ik heb weer een slechte toets en ik haat het zo. Ik studeer elke dag zo goed, ik let zo goed mogelijk op, en dan heb ik toch slechte toetsen. Ben ik dan zo dom???"

"Mama geeft me ook helemaal geen moed, integendeel, telkens als ik weer wat moed heb boort ze me de grond in door te zeggen dat ik er tóch niet door ga zijn."

"Ik zit weer eens met een probleem: ik denk veel te veel na (...) Ik pieker zoveel dat ik andere dingen vergeet. Het wordt steeds erger. Elke dag vergeet ik minstens vijf belangrijke dingen, en nu zelfs al mijn lessen. Ik heb er zo oneindig veel moeite mee om me te concentreren. Volgens mij is dit nauwelijks nog normaal. Ik zou zo graag leren om me te concentreren, maar hoe? Mama lacht me gegarandeerd uit.
Dit is gewoon het probleem van alles: slechte punten, steeds alles vergeten, niet meer normaal kunnen met iemand praten… Het gebeurt zo vaak dat ik met iemand babbel, en dan is er ineens zoiets als een zwart gat en weet ik langs geen kanten meer waarover we bezig waren. Het is echt vreselijk. Ik zou er zo graag iets aan doen. Mama snapt het niet en papa ziet er geen probleem in, en anderen weten van niks."

"Ik ga ook afvallen en betere punten hebben. Dat afvallen lukt nu al vijf dagen (hopelijk is er al wat af) en mijn volgend rapport gaat goed zijn denk ik."

"Vandaag heb ik ontdekt dat twee slaappillen pakken een slecht idee is. Ik had examen van Latijn. Ik dus goed leren, en vroeg gaan slapen. Ik wist dat ik niet zou kunnen slapen van de zenuwen, dus ik dacht “ik neem maar een slaappil, ach ja, waarom ook geen twee? Dan slaap ik extra goed, zonder ‘s nachts altijd maar wakker te worden en dan ben ik op en top fit voor mijn examen.” Maar guess what… De pillen hebben tot na de middag gewerkt, waardoor ik ‘s morgens haast flauwviel van de veel te lage bloeddruk, op de bus mijn hoofd met moeite recht kon houden, en normaal stappen niet lukte. Ik voelde alsof ik slaapwandelde. De helft van mijn examen heb ik suffend en knikkebollend van de slaap doorgebracht. Ik kon me absoluut niet concentreren. Het was vreselijk, ik kon het echt heel goed maar ik kon er niets van. Zelfs de allersimpelste woordjes zeiden me niets. Zo stom!!!"

"Ik vergeet de laatste maanden wel heel erg veel. Het is heel vervelend. Ik denk de hele dagen na over van alles en nog wat (...). Meestal denk ik over de ruzies thuis (...)"

"Weet je wat, ik ben weer eens aan het vermageren, maar nu is het echt! Mijn streefgewicht is nu 59 kg, daarna 55 kg hoop ik. Het lukt redelijk, ik heb al heel de week niets tussendoor gegeten, en bij de maaltijden telkens wat minder vet gegeten. Al heel de week heb ik vreselijke honger maar daar luister ik niet naar."

"Ik ben leeg. Ik pieker zelfs niet meer. Mama zegt geen woord over mijn 17e verjaardag. Ik weeg nog 56 kg. Niets dringt nog tot me door (...). Ik voel me ongelooflijk slecht in mijn vel en zou alles doen om er anders, mooier, slanker uit te zien. Om een goede dochter te zijn. Om een goede vriendin te zijn. Alles wil ik doen voor mijn ouders. Ik wil hen alles geven, meer dan ik aan mezelf geef, want ik ben toch niet veel waard."

"Eens ik in de badkamer was heb ik geklopt op mijn hoofd met mijn vuisten, aan mijn haren getrokken. Ik zag rood, knalrood, bijna paars van de ingehouden woede en ik heb een koude douche genomen. Ik had zin om mijn eigen gezicht open te krabben. Gek word ik, gek, gek, gek!!! Mama zit dan de hele tijd bezig over dat ik niet voor mijn eigen mening uitkom bij anderen, maar als ik tegen haar mijn mening zeg of als die haar niet bevalt ben ik weer het ‘onhandelbare rotkind dat een IQ van minder dan 70 heeft’."

"Mijn nieuwe ambitie is om 80% te halen. Als ik me heel erg inzet moet dat haalbaar zijn. Daarna wil ik naar de universiteit, dat heb ik mij al een jaar of langer voorgenomen. Ik wil me bewijzen."

"Gisteren ben ik voor de tweede keer bij Allan thuis geweest. Het was fantastisch. Zo’n leuke familie zeg! Ik vond het echt raar, iedereen deed zo gezellig en vriendelijk en het was alsof iedereen gewoon mocht doen waar hij zin in had. Met mijn punten en in de klas gaat het goed. Ik loop veel opgewekter rond en ik heb meer contact met de anderen. Papa zei (...) hij de indruk had dat iemand een zeer slechte invloed op mij uitoefent."

"Ik moet een oplossing vinden voor als mama weer lelijke dingen zegt. Iets om niet meer te denken aan wat ze zegt, maar wat? De hele dag heb ik het volgehouden om niet met ‘eten’ bezig te zijn, maar ik moet iets anders zoeken. Iets anders om niet te moeten nadenken. Om te vergeten. Iets dat me helpt om aan andere dingen te denken, maar dan zonder mezelf kapot te maken. Naar luide bonkende muziek luisteren? Vingers kraken? In de spiegel kijken? Eten? Op mijn hoofd kloppen? Mezelf snijden? Haren uittrekken? Al mijn spieren opspannen? Wenen? Dat is wat ik nu al allemaal doe… Maar het is niet genoeg... "

"Het is alsof het niet meer echt tot me doordringt. Alles rondom mij lijkt zo chaotisch. Ik ben zo bang dat ik er niet ga door zijn… Dat ik mijn moeder weer gaat teleurstellen, en dat ik ook mezelf ga teleurstellen want ik moét erdoor zijn. Ik zie het niet zitten, ik kan me niet concentreren. Er zit precies iets tussen mij en de wereld.  Ik ben verdoofd, ik ben er niet meer bij."