Het kind in mij, en de band met mijn kinderen

Opvoeden is niet gemakkelijk als er binnenin je een mishandeld meisje zit dat zelf nog zoveel nood heeft aan een liefhebbende ouder. 

 

Ik merk vooral bij Emilio (10) dat ik niet altijd kan voldoen aan zijn emotionele behoeftes. Tot voor kort wist ik niet hoe dat kwam: was hij te veeleisend of lag het aan mij...? Ik kón hem gewoon niet geven wat hij vroeg. Ik reageerde op hem zoals ik met het mishandelde kind binnenin me deed, en zoals mijn moeder altijd gedaan had: ontwijken, zeggen dat hij niet zo moeilijk moet doen, dat hij zijn plan maar moet trekken, wegduwen, afwimpelen en zeggen dat hij me met rust moest laten. 

 

Hoe meer ik hem op zo'n momenten wegduw, hoe meer hij begint aan te dringen en aandacht opeist. Die hunkering van mijn zoon roept de herinneringen aan dat mishandelde meisje in me naar boven... maar dat meisje kan helemaal geen moeder zijn, ze heeft zelf nog zoveel noden!! Op zo'n moment ben ik helemaal niet klaar om moeder te zijn van een kind van 10! Al mijn mentale energie gaat dan naar het wegduwen van dat hunkerende, vragende kind in mijn hoofd, en ik kan de zorg voor mijn échte kinderen er dan niet bij nemen.  

 

Het lezen van mijn dagboeken heeft me meer inzicht gegeven in die dynamieken, en ik wil er echt alles aan doen om voor hen wel de moeder te zijn die ik niet gehad heb. Ik wil niet dat ze die pijn en ontreddering moeten meemaken zoals ik. Gelukkig heb ik het gevoel dat het beter begint te gaan nu ik in therapie ben en bezig ben met dat verdoken meisje diep in me. Alsof ik door het toelaten van dat meisje en leren kennen van haar, ook ruimte kan maken voor mijn zoon.

Het is een beetje spijtig om te zeggen, maar mijn kinderen weten dat ik hiermee worstel. Ze vragen me dan "hoe vol mijn emmer is"... ze toetsen af hoezeer ze op eieren moeten lopen... Ik vind het heel spijtig dat ze dit 'moeten' doen, maar ik troost mezelf met de gedachte dat ik doe wat ik kan om mezelf beter te maken. Ik heb de rode vlag bij mezelf opgemerkt. Ik merk dat ze een gemakkelijk doelwit zouden zijn om mijn eigen worsteling op af te reageren, en dat wil ik echt niet. Waar ik me ook aan optrek is dat ik zie dat ze zelf wél vaak op een goede manier met hun gevoelens omgaan, en dat ik merkt dat ze met hun emoties ook wel vaak wél bij mij terecht kunnen. Dat doet me goed en geeft me moed er verder voor te gaan.