Mijn lichaam wordt ijskoud als ik praat over mijn jeugd

Als ik spreek over de gebeurtenissen in mijn jeugd, dan krijg ik het vaak extreem koud. Het lijkt wel alsof ik het binnenin mijn lijf zó koud heb, mijn lijf begint te trillen en ik voel me helemaal onderkoeld. Wat een gekke reactie van mijn lijf. 

Ook al voel ik me wel redelijk ok, mijn lichaam geeft aan dat er meer aan de hand is. 

Ik heb over deze lichamelijke reacties helemaal geen controle. Blijkbaar zit het brein zo ineen dat bepaalde triggers zeer snel een emotionele/lichamelijke reactie kunnen uitlokken, die je niet kan tegenhouden of verhinderen door je trager werkende rationele brein. Die kennis bevrijdt me van het zware juk dat mijn vader op mijn schouders legde door van mij te verwachten dat ik het me "allemaal niet zo zou aantrekken". Ik was "te gevoelig"... Twintig jaar heb ik geprobeerd te doen wat hij van me verwachtte en al die tijd voelde ik me zó gefaald, want hoe ik ook probeerde, mijn moeders woorden sneden me elke keer weer door mijn ziel. 

Ik realiseer me nu dat wat hij van mij verwachtte, eigenlijk deel is van mijn trauma. Wat ik in mijn jeugd meemaakte was zo heftig, zo intens, zo bedreigend, dat mijn hersenen zo geprogrammeerd werden dat er bepaalde emotionele reacties gekoppeld werden aan gebeurtenissen en triggers. De enige twee oplossingen zijn 1/ voorkomen dat deze zaken zo geprogrammeerd worden in mijn ontwikkelende kinderbrein (mijn vader droeg hierin een verantwoordelijkheid), en 2/ indien de situatie zich toch zo voorgedaan heeft, in therapie gaan. Ook hiervoor heb ik zelf initiatief moeten nemen, hij heeft dit als vader en als huisarts niet aangeboden.

Dit inzicht geeft me eindelijk de ruimte om iets milder te zijn voor mezelf, en een oplossing te zoeken voor de stressreacties die mijn lijf ondergaat en die mijn leven zwaarder maken dan het zou moeten zijn. Het voelt goed aan om die trauma-reacties aan te pakken met methodes waarvan ik wél het gevoel heb dat ze me verder helpen. 

Eindelijk de hulp die ik zo nodig had.