Interne strijd als ik hulp vraag

Toen ik vorige week bij de psycholoog wegreed, voelde ik me heel schuldig. Ik had verteld over mijn ouders, en plots bekroop me het gevoel dat ik misschien niet eerlijk was geweest tegen de psycholoog. Hoewel ik WEET dat ik echt enkel maar de dingen verteld had waarvan ik zeker ben dat ze waar zijn, en hoewel ik ook zeker weet dat mijn gevoelens en twijfels oprecht waren, was er een andere stem die me terechtwees omdat ik dat allemaal verteld had aan de psycholoog. 

Die 'andere stem' probeer ik weg te duwen, door die stem tegen te spreken. 

Dat constante heen en weer spreken in mijn hoofd is zo vermoeiend. 

Normaal gezien probeer ik die stem gewoon weg te duwen, maar ik nu wel weten wat die 'andere stem' nu eigenlijk echt te zeggen had, en dus liet ik die gedachtengang even de vrije loop en schreef ik op wat die 'andere stem' me zei. Terwijl ik het allemaal opschreef en woorden plakte op de gevoelens, realiseerde ik me dat die 'andere stem' de stem van mijn moeder is, die me terecht wijst omdat ik hulp probeer te vragen. 

 

De andere stem:  

 

"Eleonora, je hebt je weer zitten aanstellen. Je hebt je vriendje en de psycholoog zitten wijsmaken dat je afgezien hebt, en dat is helemaal niet waar. Je hebt van alles voorgelogen, je hebt een goed partijtje 'fake zielig doen' bij hen zitten spelen. Ze hebben je geloofd, wat ben je voor een valse achterbakse dat je hen dat allemaal hebt wijsgemaakt. Altijd maar de schuld op een ander te steken, terwijl je eigenlijk zelf door en door slecht en rot bent. Je bent niet eerlijk. Je doet maar alsof je zoveel afgezien hebt en zoveel verdriet gehad hebt, maar eigenlijk is dit gewoon een manier van jou om aandacht te trekken. Je gelooft toch zelf niet jouw leugens. De enige die jou echt kent ben ik, ze zullen nog wel zien wat voor iemand je bent, die psycholoog heeft je nog maar een paar keer gezien dus ze heeft jouw leugens nog niet door. Wacht maar tot als je echt kennen. Pas maar op, want als ze je laten vallen sta je er weer alleen voor. Je zou beter aan hun verwachtingen voldoen in plaats van je zo aan te stellen. Doe gewoon wat er van je verwacht wordt en wat je moet doen. Zorg maar dat ze je ware aard niet zien."

 

Zo vaak twijfel ik of ik wel goed bezig ben om hier zo mee bezig te zijn. Enerzijds denk ik dat het nodig is om het van me af te kunnen schudden en het achter me te kunnen laten, anderzijds zegt dat gemene stemmetje dat ik me wentel in zelfmedelijden en dat ik dit maar doe omdat ik hou van de steun en bemoedigende woorden van mensen om me heen. En dan zegt het goede stemmetje dat dat net goed is, want dat dat de enige manier is om van dat slechte stemmetje af te raken. 

Ik wéét dat ik niet naar dat slechte stemmetje mag luisteren, want als ik zo begin te denken, dan kan ik niet meer normaal leven. En toch bekruipt die twijfel me keer op keer. Het is als een slecht duiveltje dat op mijn schouder zit en steeds weer zijn zegje doet, en steeds weer moet ik mijn energie erin steken om dat duiveltje van tegen-antwoord te voorzien en met bewijzen af te komen dat het niet waar is wat dat stemmetje zegt. 

 

Dat stemmetje zegt natuurlijk nog 1001 andere lelijke dingen ook, maar als ik die allemaal opschrijf wordt het hier wel een heel lange post en ik wil dat stemmetje liever niet teveel ruimte laten hier.