Paniekaanval door een Facebook-reactie...

Deze ochtend deelde ik een post op mijn Facebookpagina, een open brief van een student die schreef hoe lastig ze het had met de Corona-beperkingen en het weinige sociaal contact. Een brief die bij mij veel herkenning opriep. 

Mijn vriendje reageerde met enkele zinnen, die ik begon te lezen en zelfs niet volledig heb kunnen lezen omdat mijn hersenen volledig in kortsluiting gingen. Ik schoot in paniek, probeerde de zinnen nog te lezen maar de woorden dansten voor mijn ogen, ik kon geen betekenis meer geven aan de zinnen. Tranen schoten in mijn ogen, ik voelde enkel angst en paniek. 

Neeeee niet mijn lief die zoiets schrijft, neeeeee hij is ook zo, neeeeee hoe kan ik me ooit nog goed voelen bij hem als hij zo harde dingen schrijft, hij vindt me zwak omdat ik ook niet tegen die eenzaamheid kan, hij begrijpt me niet, hij weet niet wat voor worsteling ik iedere dag voer met mezelf, dezelfde worsteling als die student. Blijven doorgaan. Recht blijven. Het wordt beter. Het wordt beter. Je mag niet opgeven. Doe niet zo emotioneel, doe eens normaal. Reageer eens normaal, het is maar een Facebook-post en ieder mag op zijn eigen manier denken.

Mijn rationele geest kon niet op tegen de heftige emoties. Ik ben beginnen wenen, panikeren, flippen, kortsluiting. Gedoucht op automatische piloot, ik was even weg. Mezelf niet meer. Geen rationele gedachten meer. Enkel angst en onzekerheid en paniek. Schrik ook en vooral om hem kwijt te raken omdat ik niet op een normale manier kon reageren op een banale Facebook-reactie. Tegelijkertijd schrik om weer alleen te zijn met mijn paniekgevoelens.

Hij belde me op en hij zei vanalles waarvan slechts de helft tot me doordrong, maar waardoor ik me verplicht voelde weer het hele plaatje te zien, niet meer in die paniek-visie te kijken. 

Daarna belde er iemand aan de deur en moést ik wel focussen op het hier en nu. 

 

En nu zit ik hier, uitgeput en moe. Ik weet niet wat me bezielde. Waarom zag ik alles vanuit zo'n wanhoop? Ik heb toch genoeg dingen die me gelukkig maken, en natuurlijk zijn die Corona-maatregelen maar tijdelijk en zijn er genoeg leuke dingen om te doen, en ik heb genoeg vrienden die er voor me zijn.

De paniek-aanvallen en nachtmerries zijn dezelfde als toen ik nog thuis woonde of nog maar net weg was van thuis. Is het wel goed dat ik die dagboeken herlezen heb en daar nu zo intens mee bezig ben? Het leidt toch tot veel heftige emoties in mijn hoofd, en ik kan nu minder goed met de realiteit om dan voordat ik die dagboeken gelezen had. Ik hoop echt, echt dat dit een stapje terug is om daarna een grote pas vooruit te zetten. 

 

"Aansteller!!" zegt dat lelijke stemmetje in mijn hoofd nu. "Je bent gewoon zwak".

"Agh! Stomme moeder van me!!!! Onkruid heb je geplant in mijn hoofd, en het blijft maar woekeren. Ik blijf vechten, dat onkruid moet eruit! Het is MIJN leven en ik wil van mezelf houden en doen voor mij wat IK nodig heb" zegt mijn echte ik. 

"Zie je wel, je bent echt zot. Psychisch gestoord. Zorg maar dat niemand dat weet, want dan willen ze je niet meer kennen" zegt de lelijke stem

"Ja hoe zou het komen. Met een moeder die jarenlang haar kind sloeg en kapot maakte met lelijke woorden. Het is een wonder dat ik daar zo sterk uitgekomen ben. Ik heb récht op begrip en hulp, het is een illusie te denken dat ik dit alleen kan oplossen"

.... 

(de stemmen zullen nog wel een tijdje blijven duren vandaag. Niet dat ik die stemmen echt hoor natuurlijk... het is een soort innerlijke dialoog tussen gevoel en verstand)