Mag je kwaad zijn als het voelde als een verkrachting maar je eigenlijk niets zei?

 Ben je verkracht als je geen nee gezegd hebt? 

Als je als een robot deed wat je gevraagd werd? 

Als je in shock niks zei, en je gedachten wegvluchtten terwijl hij zijn ding deed met je lichaam? 

 

Was hij in fout? 

Hij was mijn lief en ik zei niks...

Bij iedere stoot schreeuwde ik in mijn hoofd 'Nee! Nee! Stop!' Ik wist niet eens echt goed waar hij mee bezig was, maar ik haatte wat hij deed. Ik walgde van alles wat er gebeurde. Ik walgde van de manier waarop het gebeurde, de plaats waar het gebeurde, de omstandigheden waarin het gebeurde. Ik meen me wel te herinneren dat ik dat meerdere keren aangegeven heb, maar gezien mijn schrik om op te komen voor mezelf weet ik niet of ik duidelijk genoeg was. 

In zekere zin voel ik me zowel door hem als door mijn ouders 'misbruikt'. Door hem omwille van wat hij deed en de omstandigheden, door hen omwille van hun reactie die compleet buiten proportie was. Mijn ouders waren buiten zinnen om het feit dat we onveilige seks gehad hadden, dat hij 8j ouder was dan ik, en mijn vader is naar zijn vader gestapt met het dreigement Quentin voor het gerecht te dagen. Ik moest daarbij zijn tijdens dat gesprek. Ik heb daar het hele gesprek trillend van stress en angst bij gezeten. In mijn dagboek schreef ik dat ik er bijna niet in slaagde mijn glas water naar mijn mond te brengen terwijl ik daar zat. Het was verschrikkelijk. 

Door mijn vaders dreigementen kon ik zéker niet aan mijn ouders vertellen wat er eigenlijk echt gebeurd was. De reactie van mijn ouders was voor mij even traumatisch als wat de weken voordien gebeurd was. 

Ik was misbruikt en werd verworpen door mijn ouders.

 

 

Een maand geleden kwam ik te weten dat hij al zes jaar dood is. 

Gestorven aan leverkanker (hij had Hepatitis B) 

 

Ik weet niet goed wat ik erover moet denken, maar ik denk wel dat ik het achter me heb kunnen laten. Het heeft me jaren gekost, maar het is me gelukt. 

 

Mijn lijf is weer het mijne.