Toxische eenzaamheid

 

Wanneer je als kind opgroeit in een langdurige, onveilige situatie waarin er geen bescherming is, waarin jouw grenzen, wensen en behoeftes niet worden gezien, ontwikkel je een basisgevoel van toxische eenzaamheid. Je stond er immers al vroeg in je leven helemaal alleen voor, zonder hulp, ondersteuning, veiligheid en liefde en werd blootgesteld aan trauma. Veel mensen die te lijden hebben van complex trauma ervaren die toxische eenzaamheid dagelijks. Er is een enorm verlangen naar verbinding en tegelijkertijd een enorme muur om echt verbinding te kunnen maken. Ook dit heeft te maken met het feit dat iemand die lijdt aan complex trauma niet op zijn basale verzorgers heeft kunnen vertrouwen. Daarnaast speelt het gevoel dat je als overlever van langdurig trauma anders bent dan anderen. Ook hierdoor kun je je intens alleen voelen.

 

 

 

Normaal gezien probeer ik mijn leven zo vol mogelijk te stouwen zodat er niet te veel tijd overblijft om te piekeren. Dat gaat nu natuurlijk niet met die Corona-maatregelen. Daarom bewandelen mijn gedachten nu paden die ik jarenlang genegeerd heb. Op die paden liggen pijnlijke maar soms ook noodzakelijke/nuttige inzichten.   

 

Ik kan vaak echt genieten van alleen zijn, me-time. Ik heb dus niet altijd van die paniek-aanvallen. 

Hieronder staan mijn gedachten tijdens zo'n eenzaam-paniek-moment. Die gedachten zijn vaak irrationeel en dikwijls ook ronduit fout. Als ik me goed ('normaal') voel en niet in zo'n soort paniek-moment, dan kan ik van mezelf houden, dan wéét ik wel wat ik waard ben, en dan kan ik complimenten ook aanvaarden en geloven. 

Alleen, als ik zo'n paniek-moment heb, klinkt die stem van mijn moeder zo luid en ik weet niet hoe ik die weg kan krijgen. 

Het gekke is ook dat die gedachten ook meteen weg kunnen zijn als ik iemand om me heen heb bij wie ik me goed voel of als ik een connectie heb met iemand. Zo had ik zo'n 'paniek-moment' toen ik bij mijn vriendje was en hij een paar uurtjes weg was naar de dansles. De hele tijd dat hij weg was had ik het gevoel van een soort paniek-kortsluiting in mijn hoofd... ik wist niet wat ik moest zeggen als hij zou terugkomen, ik was bang voor zijn reactie, schrik om die kant van mezelf te moeten tonen... en toen hij terug thuis kwam was dat gevoel als met een vingerknip weg, en kon ik me bijna niet voorstellen dat ik een half uur eerder nog zo had zitten 'flippen'. 

 

Ik weet niet goed hoe dat komt en wat ik daaraan kan doen.

Edit - bedenking: die eenzaamheid komt volgens mij voort uit het niet jezelf kunnen zijn, waardoor niemand je 'echte ik' ziet, en je 'echte ik' dus zeer eenzaam is. 

 

 

Eenzaamheid - moment 1

Ik voel me super slecht en ik kan het niet goed uitleggen. Ik had een leuk weekend met mijn vriendje en mijn kinderen. Daarnet kwam ik thuis, en omdat ik schrik had om ’s avonds alleen thuis te zitten had ik afgesproken met een vriendin. Het was heel gezellig en we hadden een klik.  Toen ze wegging had ik een heel rustig gevoel.  Daarna ben ik even in de zetel zitten met mijn gsm. Nu is het een half uur later en het lijkt wel alsof de roes van het bezoekje van de vriendin nu uitgewerkt is en de eenzaamheid me opnieuw overvalt. Ik weet niet goed hoe ik dat gevoel moet uitleggen. In mijn hoofd gaat het steeds maar over en weer.

Waarom voel ik me zo slecht? Ik heb geen zin om iets te doen. Ik heb de moed niet om naar boven naar mijn bed te gaan. Ik heb de moed niet om de tafel af te ruimen. Gaat er ooit iemand zijn die snapt wat er in mijn hoofd omgaat? Ga ik ooit, als iemand zegt dat hij me graag ziet en me de moeite vindt, dat kunnen aanvaarden zonder dat ik daar allerlei vraagtekens bij zet? Ik denk dat ik wel vanalles kan zoals pianospelen, tekenen, muziek, lief zijn, sportief zijn, slim zijn, er zijn voor vrienden, koken… Maar ik kan niet begrijpen dat iemand houdt van mij om mijn persoon… want ik ben een aanstelster en ik moet eigenlijk de hele tijd vechten tegen die drang om te klagen. Eigenlijk zou ik de hele tijd willen zeggen dat ik troost nodig heb, maar dat wil ik niet vragen. Dus doe ik maar vrolijk en leuk zodat mensen vriendelijk tegen mij zijn, want als ik die dingen niet doe voor hen dan heb ik hen niets te bieden. Dan ben ik veel te saai.

Ik kan deze gevoelens en gedachten tegen niemand zeggen, want ik weet dat ik toch altijd dezelfde reactie krijg. Het is allemaal goed bedoeld van hun maar zij kunnen dat gevoel toch niet wegnemen. Als iemand iets zegt over mij dan trek ik mij dat altijd keihard aan. Ik denk dan altijd: ben ik wel goed, doe ik wel wat de anderen verwachten? Dat is zo lastig. Als iemand iets van commentaar op mij geeft dan kan ik dat zeer moeilijk loslaten.
Ik wil hen ook niet zeggen hoeveel last ik heb van die eenzaamheid, omdat ik niet wil dat ze me troosten. Ik wil niet dat ze er voor me zijn. Ik wil hen niet nodig hebben. Ik wil niet dat hun reactie me deugd doet, want ik verdien dit niet.

Eenzaamheid - moment 2

Het moeilijke aan de eenzaamheid is dat ik het enerzijds verschrikkelijk vind om alleen te zijn en anderzijds dat ik bang ben om naar buiten te gaan en dat andere mensen me zouden zien. Ik durf het precies aan mezelf niet toe te geven dat ik nood hebt aan contact omdat ik dan toegeef dat ik zwak ben.
Vandaag ben ik al de hele dag alleen thuis en ik heb nog niks uitgestoken. Ik zit wat op de computer te lezen over narcistische ouders en mishandeling en ik zit maar te piekeren en te piekeren, ik heb alle puisten in m'n gezicht opengekrabd, voor de rest dat ik wat voor me uit te staren, de tijd gewoon laten verder tikken. Ik zou wel berichtjes willen sturen of bellen of contact opnemen met iemand maar eigenlijk heb ik er gewoon nood aan om over mijn interne struggles te babbelen, en ik wil daar niemand mee lastig vallen. Ik heb zelfdestructieve gevoelens en gedachten maar ik kan die niet uitvoeren omdat ik dan de mensen die me graag zie teleurstel. Omdat ik me dan nog meer schuldig voel. Ik zou graag in bed gaan liggen en gewoon een hele dag voor me uit zitten staren.