Waarom heeft niemand mij écht geholpen?

Waarom stond ik er zo alleen voor? Waarom greep niemand in? Was er dan niemand die wist wat er aan de hand was? Was het niet erg genoeg om tussen te komen? Bij vriendinnen, leerkrachten, familie, het JAC, CLB... loste ik voorzichtig kleine beetjes van wat er thuis gaande was. Voorzichtig, omdat ik bang was, me schaamde, me schuldig voelde. 

Loste ik niet genoeg opdat iemand aan de alarmbel zou trekken? 

Of was het gewoon niet 'erg genoeg'? 

Op een bepaald moment heeft de medewerker van het CLB wel naar mij thuis gebeld, maar daar is verder niets mee gebeurd. Wat heeft mijn vader toen gezegd aan de CLB-medewerker? Hetzelfde als hij aan de familie vertelde, namelijk dat het gedrag van mijn moeder normale reacties waren op een puberende, opstandige dochter? 

 

 

Ontkenning

Ik denk dat ik heel wat dingen die thuis gebeurden niet opgeschreven heb in mijn dagboeken omdat de confrontatie te hard was en omdat ik me te hard schaamde. Over ernstig gewelddadige situaties schrijf ik maar heel kort, ik minimaliseer ze, ik begin over iets anders, in sommige stukken van mijn dagboeken zeg ik dat ik alles wil vergeten, en dat ik een nieuw leven wil starten waarin alles mooi en onbezorgd is en waarin ik vrolijk ben. 

Vermoedelijk was ik ook in mijn communicatie naar anderen toe niet zo duidelijk.

Naar mijn gevoel wàs de situatie toen ook effectief uitzichtloos. Zo lang ik me kon herinneren werd ik gekleineerd, geslaan, vernederd, en het einde was nog niet in zicht. Ik had nooit iets anders gekend dan die situatie. Ik werd bang gemaakt voor het volwassenen-leven, zowel door mijn moeder als door mijn vader. Ik zat in een uitzichtloze situatie en ik had ook niets om naar uit te zien. Gelukkig was mijn drang om te leven zo groot. Wat ben ik mezelf dankbaar voor de coping mechanisms die ik aangegrepen heb om toch 'overeind te blijven' in die situatie…

Onbegrip

Het had niet veel nut om over mijn thuissituatie te spreken omdat ik vaak de reactie kreeg van leeftijdsgenoten dat het bij hen ook erg was. Ze beseften niet dat de meesten van hen een ‘normale’ puberteit doormaakten met (meestal) nog vrij normale reacties van ouders. De situatie bij mij thuis was (denk ik) erger, maar doordat de meesten zich zoiets niet konden voorstellen, begrepen ze ook de ernst ervan niet.  Daardoor had ik het gevoel niet begrepen te zijn en twijfelde ik ook of ik misschien overdreef en probeerde ik mezelf te overtuigen dat het helemaal zo erg niet was.

De steun die ze probeerden te geven deed ook meestal tekort. Ze zeiden dat ik het me niet moest aantrekken, wat ik ontelbare keren geprobeerd heb, maar wat me niet lukte. Ze zeiden dat ik haar een brief moest schrijven, dat ik externe hulp moest inschakelen, dat ik me moest verzetten, dat ik moest weggaan van thuis… allemaal adviezen waarmee ik niets kon aanvangen. Eigenlijk had ik gewoon echt hulp nodig van een therapeut die ervaring had met dit soort situaties. 16-17-jarige vriendinnen waren geen therapeuten maar evenzeer meisjes bezig met zichzelf en op zoek naar hun identiteit...

Angst

Ik had de 'normale' relaties met vrienden en familie heel hard nodig om rechtop te blijven. Als ik hen mijn ongelukkige ik zou laten zien, zouden ze misschien niet meer met me willen omgaan of zouden ze me gaan ontwijken. Ik hield dus het blije masker voor en probeerde zo min mogelijk te tonen wat er echt in me omging.  

Schaamte en schuldgevoel

Omdat ik dacht dat ik toch zeker een aanzienlijk deel van de straffen verdiend had, schaamde ik me om erover te vertellen. Ik zocht dus de oplossing bij mezelf (me nog beter gedragen), en niet bij een eventueel andere oplossing (zoals bv. op internaat gaan, bij mijn oma gaan wonen,...). Ik schaamde me omdat ik zo geen vreselijke dingen wilde zeggen over mijn bloedeigen moeder. Ik schaamde me omdat ik gewoon zoals mijn leeftijdsgenoten wou zijn.