Zwijgen of spreken?

 

Ik zou zo graag mijn verhaal voor iedereen op tafel gooien... ik wil het vertellen aan iedereen die ik graag zie, ik wil het vertellen aan al die mensen aan wie ik het vroeger niet durfde te vertellen. Dit is mijn leven geweest, zo ben ik opgegroeid. Dit heeft me gemaakt hoe ik ben, door dit verhaal ben ik wie ik ben! Waarom mag ik enkel vertellen over de 'normale' dingen uit mijn jeugd? Blijf ik voor de rest van mijn leven gedoemd om dat deel van wie ik ben weg te stoppen? Ik lijk wel dubbel gestraft op die manier. 

En waarom... Om mijn moeder te beschermen? Om mijn vader te beschermen? Zij hebben me ook niet beschermd... Ik heb zo nood aan steun, begrip, mensen die me tegengif bieden voor het gif van mijn moeder...

De enige reden waarom ik deze blog anoniem hou, is uit respect voor mijn zus, omdat ik niet weet of zij er klaar voor is om dit verhaal te delen. Soms is het nodig om te kunnen doen alsof, om je sterke zelf te kunnen ophouden, omdat het zoveel moeilijker is om dat gekwetste kind in je ruimte te geven. Ik heb de waarheid ook lange tijd weggestopt omdat ik deze niet onder ogen kon zien, omdat ik voorrang wou geven aan het hier en nu. Pas nu kom ik op het punt dat ik sterk genoeg ben (of dat de wendingen in mijn leven me geen keuze lieten) om mijn verleden recht in de ogen te kijken.

Mijn zus haar kindjes zijn nog zo jong, ze hebben haar zo nodig. Ze heeft al haar kracht nodig om er te zijn voor haar twee lieve meisjes, ik wil haar niet meesleuren in een verhaal dat nu heel actueel het mijne is, maar voorlopig nog niet het hare...