Hoe mijn lijf reageert op herinneringen

Het leven is druk en iedereen doet maar door en door in de rat race van alledag..... Het graven in mijn verleden heeft me doen inzien dat een aantal lichamelijke 'kwaaltjes' misschien wel te maken hebben met de stress die ik nog steeds ondervind ten gevolge van mijn jeugd en de relatie die ik had met R.
Door veel te lezen over kindermishandeling en trauma's begon ik in te zien hoe al die onderdrukte herinneringen en gevoelens toch hun impact hebben op mijn lijf, en dat het geen nut heeft de rariteiten in mijn lijf aan te pakken als ik de bron (post-traumatische stress) niet aanpak.  

 

 

Tics nerveux

Sinds ik 7-8 jaar ben heb ik veel last van tics nerveux. Een soort van schrapen met mijn keel, oogbewegingen, vreemde bewegingen met mijn vingers en tenen, vreemde spieren in mijn gezicht en nek aanspannen, schouderbewegingen... Als ik in de auto zit, op de fiets, als ik alleen thuis ben... Op zovele onbewaakte momenten gaat mijn lijf in tics-nerveux-overdrive. Op een bepaald moment had ik de ene na de andere keelontsteking door die tics. 

 

Ze onderdrukken lukt echt niet, het is sterker dan mezelf. Het is een drang zoals de drang naar ademen. Ik kan het wel even tegenhouden als ik erop focus, maar van zodra mijn aandacht verslapt voert mijn lijf de tics opnieuw uit. Het uitvoeren van de tics geeft even verlichting, maar even snel is de drang er opnieuw om ze uit te voeren. 

 

Mijn moeder heeft hier altijd (kwaad) op gereageerd, waardoor ik reeds als kind geleerd heb om die tics onzichtbaar te houden. De vader van mijn kinderen, met wie ik bijna 10 jaar samen geweest ben, heeft nooit van mijn tics nerveux geweten. Ik denk ook niet dat mijn vrienden die ooit gezien hebben. De enige voor wie ik de tics niet kan verbergen, zijn mijn kinderen. Bij hen ben ik mijn ongeremde zelf, misschien omdat ik weet dat ze me onvoorwaardelijk graag zien. Bij hen kan ik helemaal mezelf zijn. 

 

Ik heb altijd gedacht dat die tics deel uitmaakten van wie ik was. Door het voorbije half jaar te graven in mijn verleden en stil te staan bij mijn gevoelens, heb ik gemerkt dat ik mijn tics voor een groot deel onder controle krijg door op zoek te gaan naar de negatieve gedachten die de spanning veroorzaken. Als ik die negatieve gedachten ombuig dan vermindert de stress en verminderen ook de tics. Wat een opluchting! Voor mijn levenskwaliteit is dit echt een enorme stap vooruit. 

 

 

Hyperventileren

Als de gedachten me teveel worden, begin ik soms te hyperventileren. Dat is lastig omdat ik het gevoel heb niet genoeg zuurstof te krijgen en hoeveel ik ook adem, ik krijg niet genoeg zuurstof.

 

 

Rillen

Als ik te diep graaf in de herinneringen, door er bijvoorbeeld over te vertellen of te lezen, krijg ik het extreem koud. Mijn lijf gaat bibberen en trillen, alsof er een blok ijs in mijn buik zit. 

 

 

Nachtmerries

Als iets me overdag herinnerd heeft aan mijn moeder of mijn ex R, dan heb ik bijna altijd die nacht nachtmerries. Die gaan meestal over hetzelfde gevoel van angst en 'vast zitten'. Ik ben al gewend aan de nachtmerries en ik ben altijd blij wakker te worden en veilig te zijn. De nachtmerries zijn ergens ook een bevestiging voor mezelf dat ik me niet aanstel, en dat mijn hersens het écht nog moeten verwerken.
De nachtmerries herinneren me eraan dat het goed is om in therapie te gaan en alles een plaats te geven zodat het niet meer opborrelt via de nachtmerries. 

 

Vroeger droomde ik ook heel vaak dat ik maar traag kon bewegen. Dat gevoel is eigenlijk hetzelfde gevoel als ik heb wanneer ik in dissociatie ben, en is vergelijkbaar met wanneer iemand je middenin je droom zou wakker maken en je een belangrijke boodschap meegeeft, en het allemaal niet binnendringt omdat je geest er nog niet bij is. Dat gevoel van slaapwandelen, van niet kunnen verwerken wat er binnenkomt, was wat ik heel vaak droomde. Ik denk dat ik dat gevoel in de periode dat ik thuis woonde, overdag ook vaak had.  

 

 

Spierspanning

Het zet zich natuurlijk ook allemaal op mijn nek, schouders en stem. De zanglessen die ik volg zijn in zekere zin therapeutisch omdat zingen niet lukt als je spieren niet volledig ontspannen zijn. Mijn lerares weet dat ik worstel met mijn verleden en de gevolgen ervan. Ze is heel begripvol en ze helpt me echt het vertrouwen in mezelf opnieuw te vinden. Ze herinnert me eraan om negatieve gedachten over mezelf om te buigen naar mildheid voor mezelf, zelfliefde en zelfacceptatie. Geen gemakkelijke uitdaging, maar het voelt zo goed als ik merk dat het steeds beter lukt! 

Dissociëren

Voor ik wist wat dissociëren was, noemde ik het zombie-modus. Ik wist niet hoe het kwam, maar soms ging mijn hoofd gewoon in 'blank'-modus. Alles leeg. Als een computer die crasht. Leeg scherm. Niks. Rust. Alles weg. 

( )

 

Het overviel de me laatste maanden vaker dan ooit. De minste trigger en mijn hersens gingen blank. Ik liep bijvoorbeeld met een collega over straat, en ik wilde iets terloops vertellen, waarbij ik even aan mijn vader herinnerd werd, en pats! Alles weg! Alsof ik aan het dromen was en niet terug kon komen. Na een 10-tal minuten was ik terug, eerst is dat dan nog een beetje wazig en verward, daarna kom ik geleidelijk aan weer tot mezelf. 

Soms weet ik zelfs niet wat de trigger geweest is. Gek en vreemd. En net zoals met de nachtmerries ben ik blij dat ik weet waar het vandaan komt, en het geeft me hoop dat ik er nu eindelijk echt iets kan aan doen!