Mijn vader en ik rijden op een ander spoor

Straks komen mijn zoontjes thuis en moet ik een goede moeder voor hen zijn. Ik wil hen niet opzadelen met de last die ik zo lang heb moeten meesleuren. Mijn emoties overmannen me en herinneringen dringen zich op, maar ik moet sterk zijn. Ik moet volhouden, ik moet er zijn voor hen. Ik mag niet verdrinken, niet nu. Spartelen, duw de herinneringen weg, nee, nu geen paniekaanval. De muren komen op me af, ik wil hier weg, ik wil vrij zijn maar ik heb de kracht niet om weg te lopen.... 

 

Even later belt mijn vader. Hij vraagt hoe het met de plannen zit om te verhuizen, en hoe het op het werk gaat. Ik zeg hem dat het niet goed gaat... "Ik kan me niet concentreren papa, ik werk al bijna een jaar alle dagen van thuis uit en het valt me zo zwaar...". 

Hij onderbreekt me en zegt dat hij iets heeft om me af te leiden: of ik voor hem iets kan programmeren in Excel. Ik probeer nog te zeggen dat daar het probleem niet ligt, dat ik genoeg werk heb op het werk, maar dat de motivatie weg is, en dat ik me niet kan concentreren. Hij gaat er niet op in, en begint over het vele werk dat hij al verzet heeft de voorbije weken, en wat voor belangrijke rol hij speelt in de coördinatie van de vaccinatiecampagnes. Dat hij veel geld verdiend heeft en dat we misschien wel iets krijgen, een etentje allemaal samen of zo.

Het is nog steeds hetzelfde als vroeger, hij ziet me niet... hij ziet een klein deel van mij, maar hij lijkt wel blind voor een heel groot deel van wie ik ben, hoe ik leef, wat ik beleef, hoe ik in het leven sta, hoe ik de wereld zie. Emotie, gevoel, hij kijkt er los doorheen.

We begrijpen elkaar niet... 

Waarom vind ik dit zo belangrijk? Waarom ben ik zo van slag door die telefoon? Ik ben 37, ik heb mijn ouders niet meer nodig, toch?

Misschien is het het verdriet om het verlies van de papa waarvan ik altijd zo wanhopig gehoopt had dat hij die was... De andere ouder die me wél graag zou zien, me zou begrijpen, met wie ik een connectie zou hebben... Afscheid nemen van de hoop en het verlangen naar erkenning om wie ík echt ben... Beseffen dat het er niet zal komen.