Wanneer de rede tekort schiet...

Al een tijdje zit ik vast met wat ik hier wil schrijven. 

 

Vele gedachten, vele redeneringen, vele inzichten passeren door mijn hoofd.... maar hoe ik die hier ook probeer neer te typen, ze lijken een deel van de lading niet te dekken. Steeds weer wis ik hetgeen ik schreef, omdat het geen goede weergave is van wat er in me omgaat.

 

Ik wil schrijven hoezeer ik afgezien heb, hoe hard het allemaal was, hoe weinig er nog overbleef van mezelf na die jaren thuis. Mijn 'ik' aan gruzelementen geslaan... het gemis van een moeder, het alles verterende verlangen naar liefde en aanvaarding... De leegte... 

 

Hoe leg je dat uit? Hoe omschrijf je de onmacht, de ontreddering, de angst, het gevoel geen kant uit te kunnen? Welke woorden ik ook gebruik, ze lijken de waarheid oneer aan te doen. 

 

Hoe kan ik ooit uitleggen wat een hel mijn 'thuis' was... 

 

Moet ik omschrijven wat mijn moeder deed? Ik weet niet eens hoe je dat met woorden kan bevatten... Het mishandelen lag in de veelheid, de som van de vele kleine gruwelijke dingen. Niet dat ene woord, niet die ene keer dat ze uitvloog, maar het constante herhalen van gemene woorden, de haat in haar ogen, het geschreeuw, het onberekenbare, de alom tegenwoordige bedreiging, haar constante zoeken naar elke kwetsbare plek waar ze me kon raken, de hand die hard in mijn gezicht terecht kwam net op het moment dat ik verlangde naar een knuffel of een warme troostende hand...

Of moet ik eerder omschrijven welk effect dat alles op mij had? Hoe ik niet durfde groeien als kind? Hoe ik leefde in angst? Moet ik schrijven over de nachtmerries? De hartkloppingen, het rillen van mijn lichaam, de black outs, de tranen, de schaamte, de schuld, het gebrek aan zelfvertrouwen, de zelfhaat? De eetstoornis, het snijden in mijn lichaam om de emotionele pijn niet te voelen? Het met mijn vuisten kloppen op mijn hoofd om de herinneringen en de pijn ervan te proberen stoppen? Het verdriet dat zo heftig werd dat ik het op den duur niet meer voelde, dat ik op den duur niéts meer voelde?

Emoties zo heftig dat een rationele benadering tekort schiet. Emoties zo heftig dat een explosie de enige uitweg leek, tot een implosie alles lam legde. Weg. Blank. Niets meer. Gevoelloos.

 

Ik denk dat ik een andere manier moet vinden om wat in me broeit naar buiten te brengen...