Feesten en sterven... en mijn moeder

Mijn moeder is nooit aanwezig op familiefeesten, omdat ze dat 'niet leuk vindt', omdat ze niet houdt van 'hypocriet gedoe' en van dat 'schijnheilig gezellig doen'.

Persoonlijk vind ik dat ze op sommige gelegenheden aanwezig zou moeten zijn uit respect voor de personen om haar heen (vooral dan mijn zus Joanina en ik), maar ze schreef een tijd geleden in een berichtje dat ze nu niets meer doet voor andere mensen, en dat ze wat meer aan zichzelf gaat denken.  

Dat doet me denken aan mijn ex R die zich ook keer op keer voornam om wat meer egoïstisch te worden, omdat hij 'zoveel voor anderen deed' (eerlijk, ik heb nooit iemand tegengekomen die zo weinig plezier haalde uit altruïsme en die zo weinig empathisch was - een van de eerste keren dat we afspraken liepen we in het station en ik zag iemand die de weg zocht. Ik vroeg aan die persoon of ik kon helpen, en R bekeek me echt met een blik van "wat doe jij nu??". Ik schrok van de incongruentie tussen ons beide - dat ik het zo evident vond om die persoon te helpen, en hij dat totaal overbodig vond. Ik was geshockeerd dat hij er geen voldoening uit haalde om iemand te helpen. Wat moet het leven lelijk en hard zijn als je het plezier van 'geven' mist!). 

Maar dus, over mijn moeder...

Mijn diploma-uitreiking na het 6e middelbaar en aan de universiteit: mijn moeder was niet aanwezig. 

Een tv-programma waaraan ik deelnam en waar al mijn vrienden en familie uitgenodigd waren: mijn moeder was er niet. 

Mijn zoontje werd geboren maar ze was niet op de babyborrel. 

Mijn zoontje deed zijn eerste communie, maar mijn moeder was er niet bij. 

Mijn oma (mijn moeders moeder) stierf, maar mijn moeder ging niet naar haar begrafenis. 

Ik heb me altijd afgevraagd of ze erbij zou zijn mocht ik trouwen. Trouwen zit er niet in, maar ik kan het antwoord intussen wel raden: toen mijn zus (ooit haar 'lievelingsdochter') trouwde, was ze er niet bij.

Ik vraag me af of ze wel naar onze begrafenis zou komen mochten we eerder gaan dan zij...  of ze überhaupt verdrietig zou zijn?

 

Ik vraag me af wat ik zou doen mocht zij sterven... 

Ik weet niet of ik blij of verdrietig zou zijn. Ik denk dat ik opgelucht zou zijn dat ze geen negativiteit meer kan verspreiden, maar tegelijk dat ik verdrietig zou zijn om het besef dat de kans op een echte moeder voorgoed verdwenen is, dat ze sterft zonder al die lelijke woorden en wat ze me aangedaan heeft, terug te nemen. Alsof haar sterven zonder erop terug te komen, een soort bevestiging is dat alles wat ze met me deed, gemeend was. Alsof ze zelfs aan haar sterfbed vindt dat ik dat allemaal verdiend had. Als mijn moeder sterft, dan is de kans op een moeder die om me geeft, voorgoed weg. Voor altijd. De pijn om dat te beseffen lijkt me heel zwaar, en ik denk dat ik daardoor echt heart broken zou zijn...

 

Ik weet ook niet hoe ik me op zo'n begrafenis zou moeten gedragen. Het zou zo schijnheilig voelen om daar met z'n allen triestig te zitten wezen terwijl eigenlijk bijna niemand haar graag ziet. Mijn vader en mijn jongste zus (die dit jaar 30 wordt) die met haar samenwonen, zijn eigenlijk de enige personen met wie ze een echte band heeft... Verder is er niemand in haar leven. Geen andere familieleden, geen vrienden, geen kennissen. Niemand geeft om haar. Het is eigenlijk wel triest als ik het zo opschrijf... anderzijds heeft mijn moeder hier ook zelf de hand in natuurlijk, als je er niet bent voor anderen, dan zijn zij er ook niet voor jou...