Hoe ik graag in het leven wil staan...

De herinneringen roepen soms zelfdestructieve gevoelens op. Een soort van gevoel van "fuck alles en ied, ereen, ik doe gewoon waar ik zin in heb en het kan me allemaal niet meer schelen." Eigenlijk zit er veel kracht verscholen in die gedachte, maar ik moet ze kunnen ombuigen naar iets positief, ik zou die vastberadenheid moeten gebruiken om te gaan voor wat ìk belangrijk vind in mijn leven!

 

Het uiteindelijke doel is gelukkig zijn... en er zijn voor de personen die er voor je zijn..

Daarom... een werkdocumentje met hoe ik in het leven wil staan. Het is een beetje gek dat ik dit hier zo neerpen, maar ik heb niets van dit alles meegekregen van mijn ouders. Het grootste deel van wat zij belangrijk vonden, werkt voor mij helemaal niet, en omgekeerd. Prestatie, geld, diploma's, werken... het staat haaks op mijn verlangen naar genieten, natuur, rust, liefde.
Ik heb een sterke eigen stem nodig om de stem van mijn ouders (en mijn ex) te overtreffen, zodat ik mezelf kan zijn en gelukkig kan worden.

Mensen om me heen

De voorbije weken realiseerde ik me voor het eerst echt dat ik mijn stresslevels in de gaten moet houden gewoon omdat ik zelf recht heb op een aangenaam en rustig leven. Ik moet dat niet enkel doen voor mijn kinderen, maar ook echt gewoon voor mezelf, omdat ik het recht heb om voor mezelf te zorgen en omdat ik het recht heb om grenzen te trekken om mijn emotioneel evenwicht en eigen geluk na te streven. 

Dat betekent concreet: tijd en ruimte voor mezelf vragen als ik daar nood aan heb. Aangeven wanneer mensen dingen doen/zeggen die me kwetsen of mijn integriteit bedreigen. Mensen die mijn grenzen (of de grenzen van mijn geliefden) niet respecteren, op afstand houden. 

Ik vind dat geen gemakkelijke opgave, vooral ook omdat ik veel voldoening haal uit het zorgen voor anderen. Het maakt me gelukkig te kunnen zorgen voor mijn dierbaren, maar in het bijzijn van anderen ben ik me soms wat te weinig bewust van mijn eigen grenzen, dus ik moet mezelf hier echt aan herinneren. Zoals in het vliegtuig: eerst het masker voor jezelf opzetten, dan pas voor je kind. Niet omdat je jezelf liever ziet, maar omdat je er niet kan zijn voor je kind als je er zelf niet bent. Net zo werkt het wellicht ook in partnerrelaties en vriendschappen: als je niet voor jezelf zorgt kan je er niet (of minder) zijn voor anderen. 

 

 

Ik wil me omringen met positieve mensen die me inspireren en energie geven (dit zinnetje heb ik even van mijn lief gepikt :-) ). Ik voel vaak liefde voor de mensen om me heen... ik haal energie uit hun verhalen, hun levensvisie, hun passies. Er lopen zoveel mooie mensen rond, ik hou van de connectie met hen. Ik wil erg graag ook voor hen een inspirerende positieve persoon zijn. Ik wil er ook zijn voor hen als zij het lastig hebben, uiteraard! Maar, ik wil me niet meer naar beneden laten sleuren door mensen die negatief zijn én blijven en niet openstaan voor positiviteit. Ik moet meer waken over mijn eigen integriteit, zodat ik mijn optimisme en energie kan bewaren en kan blijven uitstralen. 

 

Geld en materialisme 

Ik moet me minder zorgen maken over geld, én mijn relatie met materiële zaken eens grondig onder de loep nemen. Geld heb ik genoeg, mijn vader heeft zich te pletter gewerkt en een deel ervan hebben we al gekregen. Ik heb de mogelijkheid om een job uit te oefenen waarmee ik ruimschoots mijn boterham verdien.

Ik vind het niet gemakkelijk om eenduidig te zeggen welke materiële zaken mij gelukkig maken en welke niet. Ik heb een moeilijke relatie met 'materiaal', omdat mijn moeder een hamsteraar was en ons hele huis VOL lag met dozen, troep, papieren... dat was vrij extreem. Als ik geconfronteerd word met mijn eigen materiële bezittingen, begin ik vaak te hyperventileren omdat ik die bezittingen als een last ervaar. Anderzijds maken sommige spullen me ook gelukkig omdat ze mooi zijn, of een emotionele waarde hebben, of een middel zijn tot ander geluk (bv. piano, knutselmateriaal,...)

Het geluk van materiële zaken ligt wellicht in geen van beide extremen (tenminste, voor mij niet, dit is een persoonlijke zoektocht en ik ben me ervan bewust dat de materiële dingen die mij gelukkig maken niet dezelfde zijn als die die een ander gelukkig maken). Misschien maken materiële dingen je gelukkig als ze achterliggende verlangens vervullen, zoals bv. een goed werktuig kan helpen om ideeën tot uitvoering te brengen. Dan is de vraag telkens: heb ik het nodig, of maak ik mezelf wijs dat ik dit nodig heb? Welk is het achterliggend verlangen, en is dat een verlangen dat ik wil voeden of net niet? (bv. kopen voor het verlangen om een leegte te vullen)

(dit moet ik nog een beetje uitwerken want ik ben hier nog niet helemaal uit)

Gretig en vol lef door het leven gaan

Ik ben blij dat ik het lef heb om keuzes te maken, om dingen te doen die niet iedereen durft. Ik leef liever een wild leven waarbij ik soms op mijn bek ga, dan dingen niet te doen omdat ik niet durf. Mijn tante schreef op haar sterfbed: "Laat de angst om te vallen je leven niet bepalen", en ik vind dat een mooie uitspraak waar ik graag naar leef. Ik wil niet dat brave saaie leventje leiden, er is zoveel dat ik wil doen! Ik leef graag gretig, een beetje te impulsief, met de nodige dosis avontuur en risico.

Ik heb een paar jaar geleefd met een schuldgevoel omdat ik niet kon voldoen aan de maatschappelijke druk om samen te blijven met de vader van mijn kinderen. Ik schaamde me en had schrik voor mezelf, omdat ik wist dat ik een wild vogeltje ben dat altijd verlangt naar nieuwe impulsen en dat altijd nieuwsgierig is. Ik had het gevoel dat er voor dat kantje van mezelf te weinig ruimte was in de relatie met de papa van mijn kinderen.

Afgelopen zomer (single, een aantal Tinderdates, een boek en een filmpje over polyamorie en een Ted-talk over multipotentialists later) bedacht ik dat ik niet meer wilde proberen passen in dat maatschappelijk keurslijf. Ik wil mezelf meer appreciëren, mijn eigenheid omarmen, in plaats van het te proberen veranderen. Die gedachte is een enorme opluchting maar de transitie om van de ene manier van denken naar de andere over te gaan is ook wel erg intens.

Ik denk dat ik wel wat dingen in mijn mars heb, en ik hoef aan niemand iets te bewijzen, maar ik hoef het ook niet te verstoppen of mezelf op een lage schavotje te zetten om anderen te sparen of om te doen alsof ik in het plaatje pas. Ik wil het ook niet verstoppen omdat ik zelf denk dat het 'niet goed genoeg is'. Ik wil me omringen met mensen die mijn aanvaarden zoals ik ben, die geïnspireerd raken door mij, en ik wil ook mensen van aantrekken die mij inspireren. 

Hier de twee filmpjes die me inspireerden om op een andere manier naar mezelf te kijken: 

 

Why some of us don't have a true calling - Emily Wapnick

 

 

Polyamorie - Leon Feingold 

 

Esthetiek, kunst en natuur

Esthetiek, kunst en natuur maken me gelukkig. Ik krijg er rust en energie van. Daar valt verder weinig over te zeggen. Die drie zaken doen me alle zorgen vergeten, ik moet ze dus verwelkomen in mijn leven.

Zelfliefde

Mijn lijf is belangrijk voor mij. Het geeft me voldoening en rust als ik me goed voel met mijn spiegelbeeld en als ik 'in touch' ben met mijn lijf. Ik denk niet dat dat zozeer is vanuit maatschappelijke druk om er goed uit te zien (dat was vroeger wel in extreme mate zo, maar daarin heb ik nu wel een goed evenwicht gevonden), maar bovenal omdat ik het fijn vind om zowel uiterlijk als innerlijk het beste in mezelf naar boven te halen. Misschien leg ik hierin de lat te hoog, ik krijg soms die feedback, maar ik voel me gewoon goed in mijn vel als ik er goed uitzie en ik wil daar dus toch voor blijven gaan. Sporten, stretchen, mijn huid verzorgen, mooie kleren waar ik me goed in voel... 

De liefde voor mijn innerlijk ligt moeilijker. Mijn karakter, wie en hoe ik ben, ik ben er niet helemaal uit. Ik denk dat ik soms wat liever en milder moet zijn voor mezelf, want (en mijn vriend heeft het al gezegd en ik denk dat hij gelijk heeft) ik leg de lat voor mezelf vaak echt wel hoog. Constant zit ik te denken of ik alles wel goed doe, wat beter kan... Van onszelf houden mocht ook echt niet thuis (dan kreeg je verwijten als "dikke nek" of werd je gewoon de grond in geboord met hetgeen waar je net zo tevreden over was), en ik voel dat me dat nog steeds remt. Ik zoek dus ergens naar een soort nieuw evenwicht, rust en zelfliefde, en ik hoop dat ik die kan vinden onder andere door hier in deze blog mijn gedachten neer te pennen. 

 

 

 

Reizen, avontuur, ontdekken

Van mijn vader en grootvader heb ik toch wel de drang naar reizen en ontdekken meegekregen. Mijn grootvader trok naar Congo en leerde er mijn oma kennen (zelf ook het kind van Belgische én Congolese grootouders). Mijn vader reisde de hele wereld al rond. 

 

Reizen, het onderweg zijn, het niet weten wat komt, het los zijn van alle zekerheden en materiële zaken, het genieten van de natuur en de mensen ter plaatse, zijn voor mij ook een grote bron van vrijheid, inspiratie en levensgeluk.