Mijn lieve zus

Daarnet ging ik op bezoek bij mijn lieve zus Joanina. Ze doet het zo goed met haar vriend en kindjes. Wat ben ik trots op hoe goed ze dat aanpakt, na ook uit zo'n moeilijk nest te zijn gekomen. Ze is zo slim en is van zo ver gekomen om te staan waar ze nu staat. Wat heeft ze dat goed gedaan!

 

Joanina heeft een gelijkaardige strijd doorstaan. Enkele maanden geleden vroeg ik me af waarom ik hier zoveel gehavender lijk uit te komen dan zij... en ik denk dat ik een klein deel van het antwoord wel kan geven. Ik ben er denk ik wel geweest voor mijn zus, tenminste, zo goed als ik dat toen kon. Toen zij dezelfde strijd voerde tegen mijn moeder, was ik er om te tonen dat er meer was, dat er een 'way out' was. Ik vond het toen mijn verantwoordelijkheid om er voor haar te zijn. Een beetje toch. Zoveel ik kon, want ik zat toen zelf ook nog heel diep. Ik hoop dat ik voor haar heb kunnen doen wat niemand anders voor mij heeft kunnen doen: me geruststellen, mijn pijn erkennen, de last helpen dragen. Misschien heeft het feit dat ik een zwaarder juk gedragen heb, er net voor gezorgd dat haar juk iets minder zwaar was. Als dat zo is dan voel ik daarbij berusting en eigenlijk ook dankbaarheid, dat de pijn die ik had, een deel van haar pijn weggenomen heeft. 

 

Mijn zus houdt onvoorwaardelijk van mij, en ik van haar. Ze oordeelt niet, àlles kan ik haar vertellen en telkens zal ze begrip proberen opbrengen voor mijn standpunt. Een superfijne zus!

We babbelden even over mijn vader, mijn jongste zus en mijn moeder... en het deed me deugd dat ze over heel wat zaken hetzelfde dacht als ik. Het was 'soothing' om gedachten uit mijn hoofd, in andere bewoordingen uit haar mond te horen komen. 

 

Ik ben heel opgelucht dat ik niet de enige in het gezin ben er die min of meer 'normaal' uitgekomen is (ok, een beetje fucked up door in zo'n gezin op te groeien, dat wel, hehe). Het deed deugd te zien dat ik met Joanina kon praten over de dingen die we zelf allebei zo gemist hebben in onze jeugd. Connectie, liefde, empathie, veiligheid. Het deed me deugd de vertwijfeling en het ongemak ook in haar stem te horen als het over moeilijke herinneringen ging. 

 

Ze hield me een spiegel voor en in het voelen van liefde voor haar, leerde ik mezelf weer een beetje meer appreciëren.