"Rumination"

De laatste weken achtervolgt het me weer erg sterk - de negatieve stem van mijn moeder en mijn ex R. Ze hadden veel met elkaar gemeen door hun pessimistische, wantrouwige beeld op het leven.

Mijn moeders mantra dat we ten allen tijde zelfbeheersing moesten tonen (ook al was ze zelf zo vaak buiten zichzelf van woede), dat we haar dankbaar moesten zijn, de slechte eigenschappen van zoveel mensen om ons heen, de risico's waarvoor we ons moesten behoeden (bedrogen worden, jaloerse mensen,...), etc. Mijn ex R zijn frustraties over iedereen om zich heen, hoe hij zoveel sneller dacht dan anderen en zoveel betere ideeën had, over hoe niemand met hem meekon, hoe hij op niemand kon rekenen, hoeveel hij voor anderen deed en hoe weinig hij terug kreeg, etc etc. 

Toen we samen waren zei R dat ik vaak Baileys dronk, hij zei dat zowel tegen mij als tegen vrienden. Ik vond zelf helemaal niet dat ik vaak Baileys dronk, dus in het begin weerlegde ik het als hij er daarover begon. Hij bleef echter bij zijn standpunt en ik begon te twijfelen. Op den duur wist ik het zelf ook niet meer; in mijn herinnering dronk ik dat echt héél zelden maar eens, maar ik hield het ook niet bij, dus ik kon niet zwart op wit bewijzen dat ik dat maar af en toe eens dronk. Twee weken geleden schonk ik mezelf (voor het eerst in bijna een jaar) nog eens een glaasje Baileys uit, en wat zag ik op de achterkant van de fles... "ten minste houdbaar tot 2017" (ik had een relatie met R van 2015 tot 2020). Dat ik dus 'vaak' Baileys dronk was dus echt onzin, dat was een fles die ik wellicht in 2016 kocht en die was nog 3/4 vol! Toen ik dat zag was ik opgelucht dat ik gelijk had, maar tegelijk verontwaardigd en teleurgesteld dat hij me zo had doen twijfelen aan mezelf.. niet alleen over die stomme fles Baileys, maar over zoveel andere dingen...

 

Hun manier van denken (en de bijhorende twijfel over mijn eigen opvattingen) dringt zich in de vorm van herinneringen aan me op, en ik voel me daar niet goed bij. Elke negatieve uitspraak die zich opdringt in de vorm van een herinnering, probeer ik te begrijpen, probeer ik tegen te spreken met tegenargumenten... Maar hun lijst van negatieve opmerkingen is zo lang, dat ik de hele tijd bezig ben met ze te counteren. Zo voer ik in mijn hoofd lange gesprekken met twee personen met wie ik eigenlijk geen contact meer wil! Wat doe ik mezelf aan?

Ik vind het niet zo evident hierin een goed evenwicht in te vinden. Toen ik net van thuis wegging besloot ik niet meer terug te denken aan wat ik de voorgaande jaren meegemaakt had. Ik duwde de herinneringen weg en besloot vrij en vrolijk door het leven te gaan. Dat lukte me wel goed eigenlijk, ik had echt aangename jaren. Een wereldreis, verbouwingen, cursussen, professionele uitdagingen, de geboorte van twee schatten van kinderen.... Ik ging maar door en nam niet veel tijd om bij mezelf stil te staan. Tot ik R tegenkwam en mijn leven op mijn kop stond. Zonder zelf goed te beseffen waarom voelde ik me heel sterk tot hem aangetrokken. 

Omdat ik schrik heb om opnieuw iemand tegen te komen als R, durf ik mijn herinneringen dit keer niet weg te duwen. Ik wil tot op zekere hoogte begrijpen waarom ik me tot R aangetrokken voelde, zodat ik diezelfde fout nooit meer opnieuw maak. Ik wil ook mezelf leren aanvaarden in alle facetten van wie ik ben - ook de Eleonora die ik was toen ik nog thuis woonde. Ergens zoek ik ook hoe ik mezelf kan vergeven dat ik zo lang met iemand als R samengebleven ben :'-(

Ik moet dus ergens de goede balans vinden tussen 'ruminating' enerzijds - voor zover dat nodig is om mijn verleden opnieuw te interpreteren, maar anderzijds moet ik ook voorzichtig zijn dat ik niet blijf vasthangen in het 'ruminating' en het over-analyseren van het verleden. 

Ik weet nog niet zo goed wat ik hiermee moet. 

 

Misschien nog eens deze video over "ruminating" bekijken en daarnaast eens wat meer gaan focussen op wat ík belangrijk vind, hoe ík in het leven wil staan en wat ik wil nastreven om mijn leven te leven zoals ik het wil...