Flashback en overstromende gedachten

 Mijn gedachten blijven stromen. 

Leegte. 

Gegroeid met leegte

leegte gegroeid

als onderdeel van wie ik ben

zoeken, huilen, verloren lopen 

Een donker bos vol misplaatste wegwijzers. 

Een doolhof waar je niet uit geraakt. 

Donkere hoekjes die ik niet durf opzoeken

waardoor de mooie plekken onbereikbaar zijn

Rennen, struikelen, roepen, help!

Help me, wie is hier nog! Een realiteit parallel aan die andere realiteit.

Jij ziet maar een spiegelbeeld van mij. De duisternis verdoken in het zwartste van mijn blik. 

Vallen en niet mer rechtstaan. Vrezen voor de duisternis die me steeds strakker omhult als ik niet rechtsta en ren. Rennen moet ik, weg van hier. Weg van de gedachten, de twijfels, de vragen. 

Ik wil van je houden maar ik kan het niet. Ik zie de afschuw in je blik. De persoon die mij het leven schonk, die niets meer voor zichzelf deed en mij voedde en voor me zorgde... ook die persoon die doodsteken gaf aan het wezentje voor wie ze zichzelf wegcijferde. Een moeder die vermoordt wat ze zelf maakte. Ik ben gemaakt om van je te houden, maar als ik hou van iemand die zulke dingen gedaan heeft, dan kan ik niet anders dan mezelf verafschuwen, want als ik van zo iemand kan houden dan ben ik minstens even gek.
Ik moét haar haten, want ze heeft iets gedaan dat onvergeeflijk is. Waarom haat ik dan niet haar... waarom haat ik dan mezelf om de kus die ik haar jaren later wilde geven en gaf. Ik verafschuw mijn lafheid om toenadering tot haar te zoeken. Ik vind mezelf laf en wanhopig om in haar nog te hopen op een lieve moeder. 

Ik wil dat mijn kinderen van me kunnen houden. écht kunnen houden. Misschien kan dat enkel als ik hen toon dat ook ik van me hou. Want als ik niet van mezelf hou, geef ik dat aan hen door en zullen ze het ook moeilijk vinden om van mij te houden. 

Huilen, je verschrikkelijk waardeloos voelen, het gevoel hebben dat je helemaal gek wordt van de emotionele pijn... en je realiseren dat geen van je ouders daarom geeft. De één ontkent het, de ander spot ermee. Smeken om begrip en liefde en telkens weer verworpen worden. 

Niet terecht durven bij je dierbaren omdat je ouders ook hen bespotten. Omdat je in niks meer gelooft.