Nieuwe brieven

 Een half jaar later. 

Een half jaar heb ik mijn dagboeken wat aan de kant gelaten. Af en toe heb ik fragmenten teruggelezen via mijn blog, om weer een beetje voeling te krijgen met de verborgen 'ik' in mezelf. Ik leef het leven van alledag, maar stilletjes sluimeren daar toch de herinneringen. Kleine dingetjes in het leven van nu herinneren me aan vroeger. Een persoon die op mijn moeder lijkt, een liedje op de radio, een uitspraak van iemand, een geur, een nachtmerrie (die zijn er nog steeds, gelukkig maar heel af en toe meer). 

Het doet me deugd af en toe terug te duiken in die dagboeken.... alsof ik het alleen zo weer kan voelen. Alsof ik die nodig heb om de deur naar mijn verleden te kunnen openen... een deur die ik overdag zoveel mogelijk gesloten houd om niet overspoeld te worden door emoties en gedachten.

Ik vond een paar weken geleden opnieuw een nieuwe doos brieven terug. Brieven aan anderen en aan niemand in het bijzonder. Ze lezen lukt me niet in één keer. Vaak moet ik even pauzeren en weer even alles op een rijtje zetten. De puzzel herleggen. De golf van emoties laten uitdeinen tot ik de moed vind om verder te lezen. Woede in me voelen opborrelen, kwaadheid en ontsteltenis zó fel dat ik alles kort en klein zou willen slaan, terwijl ik mijn lichaam volledig voel blokkeren. Versteend blijven zitten en de voeling met de realiteit volledig verliezen, en vervolgens terechtkomen in de stilte die doet denken aan het oog van een orkaan.

Steeds weer sta ik versteld over de veelheid van ellende waarin ik constant moest leven. Dit was echt geen waardig leven. Ik leefde in terreur, in constante angst, vertwijfeling en verdriet. De brieven stralen vooral heel veel vechtlust uit, goesting om toch van het leven te genieten, stille bewondering voor de kleine fijne, mooie dingen in het leven, maar tegelijkertijd pijn door de dingen waarmee ik geconfronteerd werd, en vooral ook heel erg veel eenzaamheid. 

Wanhopige brieven aan vriendinnen, die ik nooit durven afgeven heb uit schaamte en schuldgevoel.

Brieven die voor het grootste deel bestaan uit verontschuldigingen omdat ik 'klaag' over mijn situatie thuis. Dankbaarheid omdat iemand mijn brief ook maar zou willen lezen. 

 

Het voelt alsof ik leef met een groot geheim. Ik mocht en mag niet zeggen wat er thuis gebeurde... al doe ik het nu regelmatig wél. En hoewel ik het nu wel kan delen, realiseer ik me dat het te laat is. De tijd kan niet meer teruggedraaid worden, voor de Eleonora van toen was er gewoon géén hulp. De enige hulp voor de Eleonora van toen, zo lijkt het wel, is de Eleonora van nu. De Eleonora van nu begrijpt en ziet, en net daarom voelt het zo belangrijk terug te gaan naar de Eleonora van toen.... Om haar antwoorden en verklaringen te geven die zo lang op zich hebben laten wachten.