Waarom komt de klap nu pas?

Ik zie de kwetsbaarheid van mijn oudste zoon. Ik zie de impact die ik op hem heb. Ik zie hoe afhankelijk hij van me is. 

Ik besef nu wat mijn moeder mij aangedaan heeft. Ik was zoals hij, kwetsbaar en afhankelijk. Het doet me onnoemelijk veel verdriet te weten dat mijn moeder zulke dingen gedaan heeft naar een kind dat zo jong en kwetsbaar en onschuldig was. Ik wou dat ik dat kind kon beschermen, en het feit dat ik niets heb kunnen doen frustreert me. Ik heb het moeilijk daar vrede mee te vinden. 

 

 

Ergens denk ik dat ik dat niet slecht gedaan heb, de manier waarop ik uit mijn thuissituatie gekomen ben. 

Ik heb een strijd gevoerd, en ik heb dat grotendeels alleen gedaan. Ik heb veel demonen overwonnen, ik heb een manier gevonden om toch een vrij normaal leven op te bouwen. 

Mezelf emotionele intelligentie bijgebracht. Vrienden gemaakt, ondanks mijn lage zelfbeeld. Nagedacht over wat ik wilde in het leven. Optimistisch in het leven gestaan. 

 

Nu het eindelijk zo lang geleden is dat ik de details ervan in de ogen kàn kijken, komt ook wel het verdriet om wat ik doorgemaakt heb. Als ik die dagboeken herlees, voel ik zoveel spijt en onmacht. Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien en iets kon doen om mijn 15-jarige ik te redden. Om haar te zeggen dat het niet aan haar lag... 

 

Een brief aan mijn 15-jarige ik...

 

Lieve, lieve Eleonora, 

Eerst en vooral: je bent een prachtmeid.
Laat niemand je ooit anders wijsmaken.

Ik weet niet welke woorden ik moet gebruiken om je de sterkte te geven om de dingen aan te kunnen die je moet meemaken. Dat jouw moeder zó tegen je doet, is verschrikkelijk. De tranen lopen over mijn wangen als ik lees welke woorden jij moet aanhoren. Geen van die woorden zijn terecht, lieve Eleonora. Je bent een lief, pienter meisje, op zoek naar zichzelf. Je zal jezelf wel vinden, je sterktes en je zwaktes. Je hebt iemand nodig die in je gelooft, die je prijst om je positieve kanten en die je je mindere kanten leert aanvaarden. Elke eigenschap kan je positief en negatief zien... de uitdaging is je eigenheid te aanvaarden en er het beste uit te halen. 

Je energie, je levenslust, je enthousiasme. Je aandacht voor zwakkeren, je bescheidenheid sieren je. Je zin om ergens je schouders onder te zetten, je creativiteit. 

Je bent helemaal niet 'dik'. Je lichaam verandert, en het is normaal dat je tijd nodig hebt om daaraan te wennen. Je wordt een vrouw, en ooit zal je beseffen wat voor kracht je daaruit kan halen. Hoe wat jij nu niet mooi vindt, jouw troef zal worden. Probeer van je lijf te houden, want je moet er nog lang mee verder. Dat lijf van je verandert, en ooit zal je beseffen tot wat voor wonderlijke zaken dat lichaam in staat is. Miljarden vrouwen zijn je voorgegaan, uitgegroeid van kind tot vrouw, van kind verander je naar een vrouw die er mag zijn, die haar eigen identiteit mag hebben, die er mag en vooral ook kàn zijn voor anderen. De liefde en de zachtheid die je als vrouw zal kunnen geven aan de mensen om je heen, die ken je nu nog niet, maar je zal ervan genieten. Wees niet bang en verzet je er niet tegen, maar sta open voor de verrassingen die je lichaam voor je in petto heeft. Je lichaam wordt een plek waar je je thuis zal voelen, waar jijzelf en anderen genot zullen uit halen. 

Ik weet niet wat ik moet zeggen om je de moed te geven te blijven doorgaan. Zelfs als volwassene weet ik niet hoe ik zo'n jaren van vernedering en pijn zou moeten doorstaan. Je hersenen zullen gekke dingen doen... verdedigingsmechanismen om je erdoor heen te slaan. Het zal zwaar worden, heel zwaar, maar je moet volhouden. Ooit zal je ook daaruit kracht halen. Ik ben trots op de mentale kracht die je zal tonen om je niet te laten klein krijgen.  

Je bent een straffe madam Eleonora. Je geest is...

pffff nee ik krijg het niet gezegd. Ik weet niet wat ik moet zeggen aan iemand die zoiets moet meemaken. Sterkte? Innige deelneming? 

Mijn kritische ik: 

wat zit je hier nu weer een hele avond niks te doen. Je moet in je bed want morgen werken. Je hebt nog niet eens je valies leeggemaakt. Je hebt je vriendje geen slaapwel-berichtje gestuurd. Ben je weer in je zelfmedelijden aan het verzinken hier op deze blog. Je kan er toch niets meer aan veranderen, je zou beter focussen op het hier en nu en die dingen doen waar je nu tijd voor hebt. 

Ik leef echt al superlang met die strenge inner criticus.