bedenkingen 2022 - losse flodders gedachten

Juli 2022. Het leven gaat door en ik heb wel meestal het gevoel dat ik het verleden een plaats heb kunnen geven. 

 

 

Na op 19-jarige leeftijd van thuis te zijn weggevlucht, heb ik jàren geleefd met een soort staat van 'afgezwakte emoties'. Ik wilde absoluut genieten van mijn vrijheid, van het geluk, van het leven dat ik plots voor me kreeg. Een vrijheid die ik nooit gekend had! Eindelijk de wereld om me heen ontdekken, éindelijk uitzoeken wie ik wilde zijn, eindelijk onbezorgd leuke dingen ontdekken met vrienden. 

Na een diep dal in 2003 en een punt waar ik moest kiezen tussen of er een einde aan maken, of alles wegstoppen en doorgaan met het leven, besloot ik de herinneringen aan thuis zo goed mogelijk te onderdrukken. Ze kwamen me wel opzoeken in nachtmerries, omdat ik daarover geen controle had, maar daar praatte ik met niemand over. Ik liet 'thuis' achter me en ik begon aan het leven dat ik zelf wilde. Dat moest, want ik wilde eindelijk eens kunnen genieten. Ik wilde mijn jeugd achter me laten, en niet langer mijn leven laten beheersen.

 

In 2020 vond ik uiteindelijk toch de moed om de dichtgeplakte dagboeken te openen. Dat zette voor mij de weg open om het verleden écht los te laten...

Ik realiseerde me dat ik mijn jeugd grotendeels als een persoonlijk falen met me meedroeg. Falen omdat ik me aantrok wat ze zei, falen omdat het zulke heftige emoties bij me teweeg bracht, falen omdat ik haar gedrag niet kon omvormen tot redelijk en aangenaam gedrag naar mij toe. 

Honderden keren had mijn vader me na een woede-uitbarsting van mijn moeder gesust dat ik het me niet moest aantrekken. Dat mijn moeder het zo slecht toch niet meende, dat ze er zelf niet kon aan doen en dat we haar niet zouden kunnen veranderen. Telkens weer nam ik me toen om zijn raad op te volgen, telkens weer startte ik de volgende dag vol nieuwe moed.... om me dan toch steeds opnieuw gefaald te voelen... Want ik trok het me wél aan, ik had ongelooflijk veel energie nodig om met de verwijten en de emotionele uitbarstingen van mijn moeder om te gaan. 

 

Nu ik zelf moeder ben, zie ik verbaasd hoe graag kinderen willen gehoorzamen, hoe graag ze gerespecteerd willen worden en erbij willen horen. Ze doen zo hard hun best om te doen wat volwassenen van hen verwachten, zelfs zonder slagen of straf. Ze doen dat vanuit een intrinsieke motivatie. 

Waarom verwachtte mijn vader dan dat ik als soort van 'bovenmenselijk' wezen mijn drang tot conformeren en tot krijgen van moederliefde langs de kant kon duwen? 

Quasi iedereen is op zoek naar erkenning, aansluiting, waardering, geliefd zijn. Waarom werd er dan van mij verwacht dat ik dat niét zou verlangen of daarnaar zou streven?

Bedenking 06/09/2022:

Ik vraag me vaak af wat me ervan weerhouden heeft om hulp te zoeken en weg te gaan uit de situatie thuis. Waren het mijn zussen en mijn familie die ik graag zag, was het de schrik omdat ik totaal niet wist wat er 'buiten mijn gezin' zou zijn? De situatie was thuis al zo erg, wat zou dat dan elders wel niet zijn... bij mensen die helemáál niks om me gaven...??

Misschien besefte ik ook wat voor iemand mijn moeder was. Gewetenloos, onberekenbaar. Als ik 'tijdelijk' weg zou gaan, zou ik ook eens moeten terugkomen. Mijn moeder is niet van het type dat iemand 'vergeeft' of zichzelf voldoende onder controle heeft om 'redelijk' te zijn. Weggaan zou enkel een bom zijn die later gewoon terug in mijn gezicht zou ontploffen. 

Zelfs als ik me nu 20j later voorstel dat ik zou weggegaan zijn, slaat de schrik me om het hart bij de gedachte wat me te wachten zou gestaan hebben op het moment dat ik moest terugkeren. Niemand buiten het gezin zou me kunnen behoeden hebben voor mijn moeders litanie: mijn vader hield mijn moeder een hand boven het hoofd, en mijn moeder neemt nooit iets van iemand anders aan, ze vindt van zichzelf dat ze altijd gelijk heeft en altijd alles het beste weet. 

Terugkeren zou dus zijn als terugkeren in het hol van een dit keer nog woedendere leeuw. 

 

Daarnaast was de kracht en het zelfvertrouwen dat nodig was om weg te gaan, me ontnomen door de jarenlange vernederingen. Weggaan bij zo iemand als mijn moeder vraagt zoveel moed...