Duiken in mijn eigen verdriet

Het doet zo'n deugd om mijn blog te herlezen... De dagboeken te herlezen... 

Ik weet niet waarom, maar het herlezen, het gechoqueerd zijn over wat ik toen geschreven heb, de tranen die vloeien als ik mijn eigen teksten opnieuw lees... Het lucht op... Het geeft me weer verbinding met mezelf... Het geeft me wat compassie met mezelf, iets wat ik in het dagelijkse leven soms niet echt heb denk ik... Ik wil zo graag alles goed doen en misschien heeft mijn lief gelijk dat ik de lat voor mezelf extreem hoog leg.

Het lijkt alsof ik elke keer door het te lezen, meer 'oprecht' kan geloven dat mijn moeder geen gelijk had. Een beetje zoals vroeger, het steeds opnieuw afspelen van de filmpjes tot het geen pijn meer deed. 

Het lezen van mijn blog helpt me om milder te zijn met mezelf, denk ik. Ik wou dat ik het allemaal kon vertellen aan iemand en dat ik dan getroost zou worden, zoveel troost tot het verdriet echt over is. Alleen denk ik dat dat niet mogelijk is. Ik heb het alleen beleefd en gedragen, en die tijd kan niet meer teruggedraaid worden.