Februari 2023 - losse flodders, again...

Februari 2023

Het leven gaat door, en af en toe denk ik aan deze blog. Wat moet ik ermee? Moet ik de blog afronden, er een mooi geheel van maken?

Het is nu februari 2023 en enkele gebeurtenissen rakelen het verleden op. Een discussie met mijn moeder, een vriendin van mijn tienerjaren die me contacteert. Ik word heen en weer geslingerd tussen wie ik toen was, en wie ik nu ben. De twee lijken twee verschillende personen te zijn, hoe match ik dat beeld? 

Die vriendin, waarom vond die me in godsnaam leuk? Ik was zo stom... of was ik misschien toen ook al, ergens, een klein beetje leuk? 

Zag ze dat ik wel iets in me had? 

Ik ben blij met wie ik nu ben. 

Ik ben, hoe vreemd ook, blij met de gelegenheden die het verleden oprakelen. Ze helpen me om die emoties en gedachten opnieuw te voelen, en ze beter te 'ordenen' in mijn hoofd. een beetje zoals een oude kast waarvan sommige schuiven niet goed opengingen, en ik nu heel af en toe en meestal onverwacht een schuifje kan openen. Inzichten die plots komen, zoals bijvoorbeeld de ingeving dat mijn moeder misschien nooit geweten heeft dat ik een eetstoornis had. Door een stomme toevalligheid dachten mijn ouders dat mijn zus een eetstoornis had, en niet ik. Mijn vader is nadien te weten gekomen dat ik diegene met een eetstoornis was. Heeft hij dat eigenlijk wel ooit aan mijn moeder verteld? 

Hoe is dat mogelijk, dat je als ouders een dochter hebt die meer dan vijf jaar lang zwaar boulimie heeft, één van de ouders dat weet en de andere niet? Of wist ze het wel? 

Het voelt ook goed om eindelijk de emoties die ik zo lang onderdrukt heb, te mogen en kunnen uiten. Kwaad, écht kwaad te kunnen reageren op mijn moeder, tegen haar in kunnen gaan. Kwaad zijn lukt me meestal niet, als ik denk aan vroeger voel ik voornamelijk verdriet en leegte. 

Ik ben zo blij met het feit dat ik kwaad kan zijn, dit voelt echt als een stap vooruit!

Ik vind het beeld mooi waarbij mijn herinneringen een kast zijn, waarvan ik graag de deur gewoon zou laten openstaan. Zodat ik alles, alle herinneringen zie en voel, en ze kan meenemen in het heden. Zodat mijn leven niet meer "voor" en "na" was maar één geheel vormt. 

Het helpt me om van die vervreemding af te raken, die vervreemding van wie ik ooit was. Die connectie met mijn vroegere zelf is nodig om mezelf terug te vinden, mijn 'oorspronkelijke' ik... de ik zonder de stempel van het trauma. 

 

 

 

Misschien moet ik minder gaan denken als in 'ik ben mishandeld' maar eerder in 'mijn moeder heeft een psychiatrische stoornis'. 

Bij de formulering 'mishandeld' is er toch altijd een deel van me dat weerstand voelt tegen deze gedachte. Als ik de definities van emotionele mishandeling en verwaarlozing lees, valt mijn jeugd echt wel daaronder, maar ik vind het feit dat in 'ik ben mishandeld' ikzelf zo'n passieve rol weggelegd krijg, niet helemaal hoe ik het zie. 

Het was meer dan 'mishandeld worden'. 

Het was ook actief omgaan en piekeren over een moeder met een psychiatrische stoornis. Ik definieerde het in mijn hoofd toen nog niet als een psychiatrische stoornis, Google bestond toen nog niet en ik wist niks over psychiatrische 'afwijkingen' of rariteiten. Door mijn vervormde emotionele intelligentie en gebrek aan kennis over psychiatrische stoornissen was ik ook niet in staat haar gedrag correct te interpreteren. 

Ik weet soms niet hoe ik het moet zeggen aan mensen. Ik stamel dan wat vaag "ik heb een moeilijke jeugd gehad" of 'ik heb een moeilijke band met mijn moeder'. 

Maar 'mijn moeder heeft een psychiatrische stoornis / Cluster B persoonlijkheidsstoornis en mijn vader is autistisch' is eigenlijk wel duidelijker. De gevolgen hiervan moet ik dan niet meer omschrijven. Het gaat dan niet meer om wat ik meegemaakt heb (en bijgevolg medelijden, schuldgevoel bij mij) maar gewoon dat het probleem bij haar ligt....