Partnergeweld. Ik wil er niet aan terugdenken.

 "Als je eens wist" over partnergeweld....

Ik heb de laatste (vierde) aflevering in delen moeten bekijken. Ik moest de aflevering meerdere keren pauzeren om adem te halen en de herinneringen te counteren. 

Ik wordt ongemakkelijk van de herinneringen. Ik krijg er stress van. Kwaadheid naar mezelf, net wat ik  niét wil voelen. 

 

 

- hij isoleerde me van m'n vriend(inn)en. Met vrienden mocht ik sowieso niet meer afspreken, enkel nog met vriendinnen. Van sommige, te kritische vriendinnen, wilde hij op den duur ook niet meer dat ik hen zag. Hij zei letterlijk 'ze hebben een slechte invloed op je'.

- hij had constant kritiek op hoe ik dingen deed, op wie ik was voordat ik bij hem terecht kwam... 'je moet niet vergeten van waar je komt', 'het is dankzij mij dat je die dingen kan', 'zonder mij zou je dat nooit aankunnen'. 

- woede-uitbarstingen... als de computer niet mee wou, als het herstellen van zijn fietsen niet lukte zoals gepland, als de klusjes in huis niet vlot verliepen, of gewoon bij eender welke tegenslag. Het hele huis werd bijeen geschreeuwd, zelfs 's nachts, zelfs zo hard dat de buren ervan wakker werden.

- bedreigingen. Als ik niet dit, dan.... als ik dat niet, dan.... Ik kon ook maar best niet bij hem weggaan, want hij zou me wat aandoen. En ook: ik zou toch nooit iemand vinden die mijn kinderen zou aanvaarden

- andere momenten zette hij me dan weer op een voetstuk, prees hij me de hemel in, was ik de knapste en de beste en was hij zo trots dat hij met me kon pronken... Andere keren kreeg ik uitspraken als 'ben jij eigenlijk niet beschaamd als je in bikini rondloopt?'.

-  een totaal gebrek aan empathie, zowel naar mij als naar mijn kinderen en anderen in onze omgeving. Niet in staat keuzes of gevoelens van anderen te begrijpen

- enorm wrokkig. Hij liep bitter en op wraak belust door het leven. Alle kasticketjes werden bijgehouden, zelfs van het brood, zodat hij bij een breuk zijn teveel gemaakte kosten zou kunnen rechtzetten.

- alles was een ander zijn schuld...

- levensgevaarlijk om erbij weg te gaan; zomaar vertrekken was onmogelijk!

 

 In my defense... ik liep zo moe... ik mocht pas na 23u gaan slapen, en ik moest er elke ochtend om 6u30 uit voor de kinderen. Ik liep voortdurend oververmoeid, en als de emoties te hoog opliepen bij hem ging ik in zombie-modus. Ik dissocieerde en spacete gewoon uit tot hij weer normaal deed. Zo hield ik het draaglijk. Ik leefde op het idee dat ik met deze relatie kon tonen dat ik het wél kon. Dat ik sterk was en aan de verwachtingen van mijn vader kon voldoen: een relatie volhouden, water bij de wijn doen, bij iemand blijven ook als het moeilijk gaat.

 

Ik voel me vooral nog erg beschaamd en schuldig als ik de zaken hierboven oplijst. Dat ik die gevoelens heb, toont dat ik nog een weg af te leggen heb. 

De herinneringen zijn nog zo vers... net zoals toen ik net weg was thuis, kan ik er niet naar terugkijken en mezelf vergeven. 

Ik denk dat ik zal moeten wachten op mijn 45-jarige of 50-jarige ik om mijn 35-jarige ik te kunnen vergeven :-(  Tot dan probeer ik de herinneringen aan die vijf jaar terreur zoveel mogelijk weg te duwen, zoals ik ook deed nadat ik thuis weg ging. Ik wil genieten van mijn lieve lief, ik wil blij zijn met mezelf, ik wil me niet schamen en me schuldig voelen.