Sorry voor mijn aanstellerij

De grootste twijfel als ik hier schrijf, is of ik het wel moet schrijven... Ik wil geen aandacht vragen, ik wil niet zielig doen of medelijden vragen. Ik wil geen aanstelster zijn, ik wil sterk zijn.

Moet ik niet meer over mijn kinderen schrijven, vraag ik me soms af? Over hoe fantastisch ze zijn en hoe trots ik op hen ben? 

Ben ik wel een goede moeder als ik zo bezig ben met mezelf? Wat zullen ze wel niet denken als ze deze blog ooit zouden lezen en zien dat ik zo weinig over hen schrijf? 

Betekent het dat ik hen niet graag genoeg zie? 

(ik zie ze zo ongelooflijk graag)

Anderzijds.... 

Dit is de enige plek waar ik echt ruimte durf geven aan mezelf en mijn worstelingen. Ik praat er soms wel een beetje over met mijn kinderen en mijn partner, maar ik wil hen er ook niet teveel mee belasten. Liefst wil ik er in het echte leven voor hen zijn, als stabiele betrouwbare moeder / partner. Ik denk dat ik daar wel vrij goed in slaag. 

Deze blog gunt me de ruimte om dat verborgen stukje in mij een kanaal te geven, zonder er iemand mee lastig te vallen. Dat verborgen stukje in mij heeft nog steeds last van een eeuwigdurend gevoel van eenzaamheid....

In een boek dat ik vorige week las, werd dat gevoel van eenzaamheid verschillende keren aangehaald. Ik haalde er veel herkenning uit, maar dat is voor een andere post (over dat boek, ik moet die post nog schrijven en dan zet ik de link ook hier).