Eleonora

Het doet zo'n deugd om mijn blog te herlezen... De dagboeken te herlezen...  Ik weet niet waarom, maar het herlezen, het gechoqueerd zijn over wat ik toen geschreven heb, de tranen die vloeien als ik mijn eigen teksten opnieuw lees... Het lucht op... Het geeft me weer verbinding met mezelf... Het geeft me wat compassie met mezelf, iets wat ik in het dagelijkse leven soms niet echt heb denk ik... Ik wil zo graag alles goed doen en misschien heeft mijn lief gelijk dat ik de lat voor mezelf extreem hoog leg. Het lijkt alsof ik elke keer door het te lezen, meer 'oprecht' kan geloven dat mijn moeder geen gelijk had. Een beetje zoals vroeger, het steeds opnieuw afspelen van de filmpjes tot het geen pijn meer deed.  Het lezen van mijn blog helpt me om milder te zijn met mezelf, denk ik. Ik wou dat ik het allemaal kon vertellen aan iemand en dat ik dan getroost zou worden, zoveel troost tot het verdriet echt over is. Alleen denk ik dat dat niet mogelijk is. Ik heb het alleen beleef

De grootste twijfel als ik hier schrijf, is of ik het wel moet schrijven... Ik wil geen aandacht vragen, ik wil niet zielig doen of medelijden vragen. Ik wil geen aanstelster zijn, ik wil sterk zijn. Moet ik niet meer over mijn kinderen schrijven, vraag ik me soms af? Over hoe fantastisch ze zijn en hoe trots ik op hen ben?  Ben ik wel een goede moeder als ik zo bezig ben met mezelf? Wat zullen ze wel niet denken als ze deze blog ooit zouden lezen en zien dat ik zo weinig over hen schrijf?  Betekent het dat ik hen niet graag genoeg zie?  (ik zie ze zo ongelooflijk graag) Anderzijds....  Dit is de enige plek waar ik echt ruimte durf geven aan mezelf en mijn worstelingen. Ik praat er soms wel een beetje over met mijn kinderen en mijn partner, maar ik wil hen er ook niet teveel mee belasten. Liefst wil ik er in het echte leven voor hen zijn, als stabiele betrouwbare moeder / partner. Ik denk dat ik daar wel vrij goed in slaag.  Deze blog gunt me de ruimte om dat verborgen stukje in mij ee

 "Als je eens wist" over partnergeweld.... Ik heb de laatste (vierde) aflevering in delen moeten bekijken. Ik moest de aflevering meerdere keren pauzeren om adem te halen en de herinneringen te counteren.  Ik wordt ongemakkelijk van de herinneringen. Ik krijg er stress van. Kwaadheid naar mezelf, net wat ik  niét wil voelen.      - hij isoleerde me van m'n vriend(inn)en. Met vrienden mocht ik sowieso niet meer afspreken, enkel nog met vriendinnen. Van sommige, te kritische vriendinnen, wilde hij op den duur ook niet meer dat ik hen zag. Hij zei letterlijk 'ze hebben een slechte invloed op je'. - hij had constant kritiek op hoe ik dingen deed, op wie ik was voordat ik bij hem terecht kwam... 'je moet niet vergeten van waar je komt', 'het is dankzij mij dat je die dingen kan', 'zonder mij zou je dat nooit aankunnen'.  - woede-uitbarstingen... als de computer niet mee wou, als het herstellen van zijn fietsen niet lukte zoals gepland, als de kl

Februari 2023 Het leven gaat door, en af en toe denk ik aan deze blog. Wat moet ik ermee? Moet ik de blog afronden, er een mooi geheel van maken? Het is nu februari 2023 en enkele gebeurtenissen rakelen het verleden op. Een discussie met mijn moeder, een vriendin van mijn tienerjaren die me contacteert. Ik word heen en weer geslingerd tussen wie ik toen was, en wie ik nu ben. De twee lijken twee verschillende personen te zijn, hoe match ik dat beeld?  Die vriendin, waarom vond die me in godsnaam leuk? Ik was zo stom... of was ik misschien toen ook al, ergens, een klein beetje leuk?  Zag ze dat ik wel iets in me had?  Ik ben blij met wie ik nu ben.  Ik ben, hoe vreemd ook, blij met de gelegenheden die het verleden oprakelen. Ze helpen me om die emoties en gedachten opnieuw te voelen, en ze beter te 'ordenen' in mijn hoofd. een beetje zoals een oude kast waarvan sommige schuiven niet goed opengingen, en ik nu heel af en toe en meestal onverwacht een schuifje kan openen. Inzichten

Juli 2022. Het leven gaat door en ik heb wel meestal het gevoel dat ik het verleden een plaats heb kunnen geven.      Na op 19-jarige leeftijd van thuis te zijn weggevlucht, heb ik jàren geleefd met een soort staat van 'afgezwakte emoties'. Ik wilde absoluut genieten van mijn vrijheid, van het geluk, van het leven dat ik plots voor me kreeg. Een vrijheid die ik nooit gekend had! Eindelijk de wereld om me heen ontdekken, éindelijk uitzoeken wie ik wilde zijn, eindelijk onbezorgd leuke dingen ontdekken met vrienden.  Na een diep dal in 2003 en een punt waar ik moest kiezen tussen of er een einde aan maken, of alles wegstoppen en doorgaan met het leven, besloot ik de herinneringen aan thuis zo goed mogelijk te onderdrukken. Ze kwamen me wel opzoeken in nachtmerries, omdat ik daarover geen controle had, maar daar praatte ik met niemand over. Ik liet 'thuis' achter me en ik begon aan het leven dat ik zelf wilde. Dat moest, want ik wilde eindelijk eens kunnen genieten. Ik wi

Ik zie de kwetsbaarheid van mijn oudste zoon. Ik zie de impact die ik op hem heb. Ik zie hoe afhankelijk hij van me is.  Ik besef nu wat mijn moeder mij aangedaan heeft. Ik was zoals hij, kwetsbaar en afhankelijk. Het doet me onnoemelijk veel verdriet te weten dat mijn moeder zulke dingen gedaan heeft naar een kind dat zo jong en kwetsbaar en onschuldig was. Ik wou dat ik dat kind kon beschermen, en het feit dat ik niets heb kunnen doen frustreert me. Ik heb het moeilijk daar vrede mee te vinden.      Ergens denk ik dat ik dat niet slecht gedaan heb, de manier waarop ik uit mijn thuissituatie gekomen ben.  Ik heb een strijd gevoerd, en ik heb dat grotendeels alleen gedaan. Ik heb veel demonen overwonnen, ik heb een manier gevonden om toch een vrij normaal leven op te bouwen.  Mezelf emotionele intelligentie bijgebracht. Vrienden gemaakt, ondanks mijn lage zelfbeeld. Nagedacht over wat ik wilde in het leven. Optimistisch in het leven gestaan.    Nu het eindelijk zo lang geleden is dat i

 Een half jaar later.  Een half jaar heb ik mijn dagboeken wat aan de kant gelaten. Af en toe heb ik fragmenten teruggelezen via mijn blog, om weer een beetje voeling te krijgen met de verborgen 'ik' in mezelf. Ik leef het leven van alledag, maar stilletjes sluimeren daar toch de herinneringen. Kleine dingetjes in het leven van nu herinneren me aan vroeger. Een persoon die op mijn moeder lijkt, een liedje op de radio, een uitspraak van iemand, een geur, een nachtmerrie (die zijn er nog steeds, gelukkig maar heel af en toe meer).  Het doet me deugd af en toe terug te duiken in die dagboeken.... alsof ik het alleen zo weer kan voelen. Alsof ik die nodig heb om de deur naar mijn verleden te kunnen openen... een deur die ik overdag zoveel mogelijk gesloten houd om niet overspoeld te worden door emoties en gedachten. Ik vond een paar weken geleden opnieuw een nieuwe doos brieven terug. Brieven aan anderen en aan niemand in het bijzonder. Ze lezen lukt me niet in één keer. Vaak moet

 Mijn gedachten blijven stromen.  Leegte.  Gegroeid met leegte leegte gegroeid als onderdeel van wie ik ben zoeken, huilen, verloren lopen  Een donker bos vol misplaatste wegwijzers.  Een doolhof waar je niet uit geraakt.  Donkere hoekjes die ik niet durf opzoeken waardoor de mooie plekken onbereikbaar zijn Rennen, struikelen, roepen, help! Help me, wie is hier nog! Een realiteit parallel aan die andere realiteit. Jij ziet maar een spiegelbeeld van mij. De duisternis verdoken in het zwartste van mijn blik.  Vallen en niet mer rechtstaan. Vrezen voor de duisternis die me steeds strakker omhult als ik niet rechtsta en ren. Rennen moet ik, weg van hier. Weg van de gedachten, de twijfels, de vragen.  Ik wil van je houden maar ik kan het niet. Ik zie de afschuw in je blik. De persoon die mij het leven schonk, die niets meer voor zichzelf deed en mij voedde en voor me zorgde... ook die persoon die doodsteken gaf aan het wezentje voor wie ze zichzelf wegcijferde. Een moeder die vermoordt wat

Vorige week maandag en dinsdag liep ik erg verward. Het deed me denken aan hoe ik in mijn puberteit lange periodes rondliep - als met een waas of mist in mijn hoofd, alsof ik aan het slaapwandelen was. Ik was op het werk en ik slaagde er niet in goed te communiceren met mijn collega. Mijn gedachten waren erg traag.  Die ochtend schreef ik het volgende fragment:  Wat ik doe gaat zo traag. Ik moet een doosje voor eten meenemen naar het werk en ik vind het juiste deksel bij het juiste doosje niet. Mijn geest kan geen oplossing bedenken. Het is alsof er mist in mijn hoofd zit. Mijn hoofd is leeg en het lukt niet. Alsof ik slaapwandel. Ik wil niet meer denken, niet meer voelen. Ik wil drinken, of een jointje roken, of slapen, of mezelf snijden zodat ik voel dat ik leef. Ik staar maar wat voor me uit, in het ijle. Ik maak me klaar maar het duurt veel langer dan zou moeten. Ik slaag er amper in om na te denken over wat ik moet meenemen om naar het werk te vertrekken. Ik heb de moed niet. Ik k

Daarnet ging ik op bezoek bij mijn lieve zus Joanina. Ze doet het zo goed met haar vriend en kindjes. Wat ben ik trots op hoe goed ze dat aanpakt, na ook uit zo'n moeilijk nest te zijn gekomen. Ze is zo slim en is van zo ver gekomen om te staan waar ze nu staat. Wat heeft ze dat goed gedaan!   Joanina heeft een gelijkaardige strijd doorstaan. Enkele maanden geleden vroeg ik me af waarom ik hier zoveel gehavender lijk uit te komen dan zij... en ik denk dat ik een klein deel van het antwoord wel kan geven. Ik ben er denk ik wel geweest voor mijn zus, tenminste, zo goed als ik dat toen kon. Toen zij dezelfde strijd voerde tegen mijn moeder, was ik er om te tonen dat er meer was, dat er een 'way out' was. Ik vond het toen mijn verantwoordelijkheid om er voor haar te zijn. Een beetje toch. Zoveel ik kon, want ik zat toen zelf ook nog heel diep. Ik hoop dat ik voor haar heb kunnen doen wat niemand anders voor mij heeft kunnen doen: me geruststellen, mijn pijn erkennen,

Vorige week was zwaar, vandaag was een goede dag.  Een week denken, piekeren, het mooie proberen zien en koesteren wat er wél is heeft me weer tot nieuwe inzichten gebracht.  Schema’s zijn langdurende overtuigingen van hoe iemand zichzelf ziet en reageert in bepaalde situaties. Deze schema’s zorgen ervoor dat men leert te reageren op gelijke situaties. Bij slachtoffers van emotionele mishandeling en verwaarlozing zijn deze schema’s niet meer effectief naarmate zij opgroeien en de bedreigende situatie er niet meer is. Dit heeft tot gevolg dat bepaalde situaties reacties oproepen die niet passend zijn en die niet overeenkomen met hoe anderen zouden reageren op een zelfde situatie. In schematherapie leren cliënten bewijzen bij elkaar te rapen om zo in te zien dat het oude schema niet klopt. Egoïsme en empathie   Ben ik egoïstisch of niet, die vraag heeft de voorbije jaren zo vaak door mijn hoofd gespookt. Ik schreef er onlangs nog een hele post over, en toen kwam ik in mijn grootvaders (v

Ik moet even wat frustratie van me af schrijven.  Ik heb het gevoel dat ik al zo lang probeer vol te houden, en er lijkt maar geen einde aan te komen.  14 maanden geleden zat ik erg diep, mijn relatie ging al een hele tijd niet goed meer, ik was mezelf helemaal verloren en ik zat vast in een relatie waar ik me geen uitweg uit zag. Mijn hele hebben en houden lag in mijn ex zijn huis, ik had geen plek om naartoe te gaan. Ik was mentaal zo òp door die relatie, door de vele kritiek en het gevoel dat het allemaal aan mij lag.  Ik moest daar weg maar ik had er de moed niet voor. Twee maanden heb ik mezelf mentaal bijeen geschraapt, mezelf moed ingesproken, mijn angst voor de confrontatie overwonnen, nagedacht over hoe ik kon weggaan, en of het toch niet allemaal aan mij lag. Ik heb gezocht naar bevestiging dat ik het alleen ook wel allemaal zou redden, zowel financieel als mentaal. Het was een eenzaam proces, want ik was door de relatie met R vrij geïsoleerd geraakt. De mensen die ik om me h

De herinneringen roepen soms zelfdestructieve gevoelens op. Een soort van gevoel van "fuck alles en ied, ereen, ik doe gewoon waar ik zin in heb en het kan me allemaal niet meer schelen." Eigenlijk zit er veel kracht verscholen in die gedachte, maar ik moet ze kunnen ombuigen naar iets positief, ik zou die vastberadenheid moeten gebruiken om te gaan voor wat ìk belangrijk vind in mijn leven!   Het uiteindelijke doel is gelukkig zijn... en er zijn voor de personen die er voor je zijn.. Daarom... een werkdocumentje met hoe ik in het leven wil staan. Het is een beetje gek dat ik dit hier zo neerpen, maar ik heb niets van dit alles meegekregen van mijn ouders. Het grootste deel van wat zij belangrijk vonden, werkt voor mij helemaal niet, en omgekeerd. Prestatie, geld, diploma's, werken... het staat haaks op mijn verlangen naar genieten, natuur, rust, liefde. Ik heb een sterke eigen stem nodig om de stem van mijn ouders (en mijn ex) te overtreffen, zodat ik mezelf kan zijn en

  Natuurlijk doe ik het voor mijn twee zoontjes... Die gedachte geeft me de kracht om door te zetten. Ik wil hen een goede start in het leven geven, en voor mij betekent dit in de eerste plaats een gezonde geest. Liefde voor zichzelf én er zijn voor de mensen om hen heen.  De voorbije jaren was ik aan het verglijden naar een minder aangename versie van mezelf. Ik had vaak stress, en ik wist vaak niet waar die vandaan kwam of wat ik eraan moest doen. Het deed me zoveel plezier gisteren te horen van mijn zoontjes dat ze ook verbetering opmerken. Ik probeer er met hen open over te praten, want ik kan niet wegsteken dat ik door een moeilijk proces ga, met de bijhorende ups en downs. Ik heb soms hun medewerking ook nodig, soms geef ik mijn grenzen aan, wat ik de voorbije jaren heel weinig gedaan heb. Ik probeer (al lukt me dat nog lang niet altijd) aan te geven wanneer het me wat teveel wordt, wanneer ik even tijd voor mezelf nodig heb. Ze respecteren dat ook lang niet altijd, vaak moet ik

Mijn moeder is nooit aanwezig op familiefeesten, omdat ze dat 'niet leuk vindt', omdat ze niet houdt van 'hypocriet gedoe' en van dat 'schijnheilig gezellig doen'. Persoonlijk vind ik dat ze op sommige gelegenheden aanwezig zou moeten zijn uit respect voor de personen om haar heen (vooral dan mijn zus Joanina en ik), maar ze schreef een tijd geleden in een berichtje dat ze nu niets meer doet voor andere mensen, en dat ze wat meer aan zichzelf gaat denken.   Dat doet me denken aan mijn ex R die zich ook keer op keer voornam om wat meer egoïstisch te worden, omdat hij 'zoveel voor anderen deed' (eerlijk, ik heb nooit iemand tegengekomen die zo weinig plezier haalde uit altruïsme en die zo weinig empathisch was - een van de eerste keren dat we afspraken liepen we in het station en ik zag iemand die de weg zocht. Ik vroeg aan die persoon of ik kon helpen, en R bekeek me echt met een blik van "wat doe jij nu??". Ik schrok van de incongruentie tussen

De laatste weken achtervolgt het me weer erg sterk - de negatieve stem van mijn moeder en mijn ex R. Ze hadden veel met elkaar gemeen door hun pessimistische, wantrouwige beeld op het leven . Mijn moeders mantra dat we ten allen tijde zelfbeheersing moesten tonen (ook al was ze zelf zo vaak buiten zichzelf van woede), dat we haar dankbaar moesten zijn, de slechte eigenschappen van zoveel mensen om ons heen, de risico's waarvoor we ons moesten behoeden (bedrogen worden, jaloerse mensen,...), etc. Mijn ex R zijn frustraties over iedereen om zich heen, hoe hij zoveel sneller dacht dan anderen en zoveel betere ideeën had, over hoe niemand met hem meekon, hoe hij op niemand kon rekenen, hoeveel hij voor anderen deed en hoe weinig hij terug kreeg, etc etc.  Toen we samen waren zei R dat ik vaak Baileys dronk, hij zei dat zowel tegen mij als tegen vrienden. Ik vond zelf helemaal niet dat ik vaak Baileys dronk, dus in het begin weerlegde ik het als hij er daarover begon. Hij bleef echter b